Nie ma tu nic specjalnego.

Może nie ma tu

Nic specjalnego

A dzień i noc

Schodzą i rozchodzą się,

Ale ja jedno wiem,

Ja chce żyć w tym dziwnym śnie

Bo tu ja i ty

Dopełniamy się

Może tu nie ma wielkich ludzi

A wilk i owca

Nawzajem siebie boją się,

Lecz skoro jestem już na manowcach

Chcę ponownie rozpaść się...

Na milion pierwszych słów

Na tysiąc gorzkich łez

By wiedzieć, że się, da

Bezdomnym być

Mając, ciepły dom

Kochać i gardzić

Sercem co

Układa mnie z tych części pierwszych

Co skłania mnie

Do pisania wierszy.

Może nie ma tu

Nic specjalnego

A blask i mrok

Grają ze sobą w chowanego,

Ale pomimo tego

Ja jedno wiem

Chcę żyć w tym poplątanym świecie,

Bo tu ty i ja

Dopełniamy się

Jak zima i jesień

I skoro już jestem na manowcach

Chcę ponownie rozpaść się...

Na milion pierwszych słów

Na tysiąc gorzkich łez

By wiedzieć, że się, da

Bezdomnym być

Mając, ciepły dom

Kochać i gardzić

Sercem co

Układa mnie z tych części pierwszych

Co skłania mnie

Do pisania wierszy.

Może nie ma, tu

Poza tobą nic specjalnego

Może nie ma, tu

Poza tobą sensu życia

Więc na twoich oczach

Rozpadnę się jeszcze raz...

Na milion pierwszych słów

Na tysiąc gorzkich łez,

By wiedzieć, że się, da

Bezdomnym być

Mając, ciepły dom

Kochać i gardzić

Sercem co

Układa mnie z tych części pierwszych

Co skłania mnie

Do pisania wierszy.