Nie niszcz mnie.

<Jest to kontynuacja ''Miłość zamknięta w czterech ścianach">

Nie mogę pozbierać myśli. Nie wiem, co mam o tym wszystkim sądzić. Potrzebuję czasu. Muszę to sobie przemyśleć, jakoś poukładać.

Wiesz, że dzisiaj, ta godzina była najgorsza w moim życiu? (Chociaż pewnie nie można tego porównać do chwili, kiedy wszyscy się dowiedzą. Nie ma co się oszukiwać, kiedyś to nadejdzie. No chyba że przy odrobinie szczęścia wszystko pójdzie dobrze. Ale, mój drogi, lepiej się na to przygotować. Chociaż zapewniam Cię po raz kolejny, że ja nigdy nas nie zdradzę. Za bardzo mi zależy. I chociaż na co dzień tego nie mówię, to wierz mi, że tak czuję).

Przez ten czas zdążyłam poczuć wiele emocji. Wiesz, na co mnie naraziłeś? Jasne, że nie wiesz. Powiem Ci, żebyś był tego świadomy. Czułam się jak ostatnia osoba, która nie zasługuje na szacunek. Tak, dokładnie tak. Po raz pierwszy poczułam, że ktoś bawi się mną jak zabawką. Przekłada z kąta w kąt. Podnosi i rzuca, kiedy chce. Może dla Ciebie była to tylko zabawa, ale dla mnie wcale nie było do śmiechu. Oprócz tego przez sytuację, do której dopuściłeś, czułam ogromny stres i strach. Z zewnątrz wyglądałam, jak to określiłeś, jak jedna z postaci z bajek, to w środku było jeszcze gorzej. Nie znasz mnie jeszcze dobrze i nie wiesz, co mi dzisiaj zafundowałeś. Wiesz, że po tym incydencie musiałam dochodzić do siebie cały dzień. Nie rozumiem Twojego zachowania. Dzisiaj rozczarowałeś mnie.

Dlaczego stałeś się taki nieostrożny? Wiesz, że martwi mnie to. Przecież wiem, że Ci na mnie zależy i nie musisz tego aż tak bardzo udowadniać. Wystarczy mi to, że mnie kochasz. Chyba zapomniałeś, że kiedy się spotykamy, nie jesteśmy sami. Powinniśmy zachowywać się profesjonalnie, ale widzę, że nam to nie wychodzi. Wiesz, że to dla naszego dobra. Więc proszę Cię, nie pogarszaj sytuacji. I chyba będzie lepiej, kiedy zrobimy sobie małą przerwę. To nie potrwa zbyt długo, uwierz mi.