Nie zadziera się z wróżkami / Opowieść z Sadzy

W mrocznej piwnicy, na dużym zawiniątku umościł się wielki, czarny kot. Obok niego stał potężny mężczyzna o posturze beczki, gdyby te występowały z ramionami jak pniaki. Na głowie miał czarny, katowski kaptur z dziurami na oczy. Mężczyzna miał w ręce piórko i usiłował grzecznie przegonić śpiącego zwierzaka, smyrając go po nosie i imponujących wąsiskach.

- Ruszże się, Melocie! - zakrzyknął ktoś z ciemnego lochu w głębi brudnego, zimnego korytarza.

Do pomieszczenia weszła anielsko wyglądająca figura o złotych kędziorach, stukając, a jakże, wysokimi obcasami. Podeszła do duetu śpiąco-miziającego Kot & Kat i bezceremonialnie złapała kota i podała go katu. Kot zamiauczał, ale nic nie powiedział. Kat westchnął, ale z rękami pełnymi kota nie wykonuje się gwałtownych ruchów.

Blondynka kucnęła przy zawiniątku, wyciągnęła z niego klucz i nim otwarła stojącą w kącie pomieszczenia skrzynię. Ze skrzyni wyciągnęła mini-lodówkę, a z niej puszkę Pupsi Max.

- Chcesz, Melot? - spytała zdezorientowanego oprawcę, któremu kot usiłował wejść pod fartuch.

- Yhy.

- To masz! - rzuciła.

Kat wyciągnął rękę, by złapać lecącą puszkę. Kot wyciągnął łapki, by zamortyzować uderzenie o ziemię. Nie pomogło, i rozprysnął się na milion mieniących się na różowo odprysków.

Stali tak, kat w czerni i anioł w bieli. Ona piła małymi łyczkami, on wsunął sobie słomkę pod kaptur i siorbał głośno.

- Co dziś jest do roboty? - spytała, patrząc w wiszący na ścianie grafik.

- Kornelowi trzeba wyrwać paznokieć. Poza tym dwa palce temu typowi z dwójki, flet hańby jednemu muzykowi i dwa biczowania - przeczytała. - Co już masz gotowe? - Spojrzała na niego.

Kat lampił się na jej białe pończochy, po których szło długie oczko. Wskazywał grubym jak serdel paluchem, że zauważył. Sapał w kaptur. Pstryknęła mu palcami przed oczami.

- Ej! Tu patrz! - wskazała swoje oczy, wielkie, niebieskie oczy wróżki. - Co masz gotowe? - spytała ponownie.

Kat sapał cicho.

Wróżka westchnęła, wskoczyła za parawanik w rogu pomieszczenia i zamieniła tam swoje świecące platformy na obcasie na czarne buty z miękkiej skóry z wysoką cholewką. Gdy stamtąd wyszła, kat kucał nad zawiniątkiem.

- Klucz do palców czy obcęgi? - spytał.

•

Okularnik stał w lochu i patrzył na kupkę szmat. Stojąca obok wróżka po raz kolejny spojrzała na ogromną dziurę w ścianie. Kopnęła zalegające na ziemi szmaty, ze środka wybiegło kilka szczurów. Największy pokazał jej gest z łokciem i niespiesznie odszedł do norki w rogu pomieszczenia.

- Nie mogę uwierzyć, że pozwalamy na takie zachowanie, Antykwariuszu Dariuszu. - Rzuciła fletem hańby o ścianę. Zastarzały, miedziany przyrząd rozleciał się na kilka kawałków. - Patrz, z czym ja muszę pracować! Patrz! Nawet szczury nas nie szanują!

Okularnik wzruszył ramionami i odpłynął przez ścianę do pomieszczenia obok.

- Ej, jeszcze z tobą nie skończyłam! Grr! - zawarczała z frustracji wróżka.

Jebany duch, pomyślała. Myśli, że jak jest martwy, to mu wszystko wolno. Przynajmniej nie mi pokazał ten szczur, pocieszyła się w myśli.

- Pst - usłyszała syknięcie z rogu pomieszczenia. Zerknęła tam.

Kościotrup Antykwariusza pokazywał jej środkowy palec. Wyszła, wywracając oczami. Sterujące kośćmi szczury chichotały złowieszczo.

•

Król Zła herbatkował akurat z porwanymi córkami wielmożów, gdy rozwścieczona wróżka wtargnęła do pańskich ogrodów. Zła, w brudnym od zastarzałej krwi skórzanym fartuchu i wciąż w butach roboczych, weszła w sam środek herbatki i zajęła puste miejsce. Siedzące przy stoliku przerażone dziewczynki popatrzyły na nią z mieszanką lęku i nadziei.

- Mam już dosyć Dariusza Antykwariusza - powiedziała, wzdychając ciężko. Sięgnęła po filiżankę, ale odrzuciła ją z obrzydzeniem, gdy okazało się, że wewnątrz zamiast herbaty są wijące się robaki. Spojrzała krzywo na władcę, który w czarno-czerwonym płaszczu z cekinami i pomalowaną na biało twarzą, wyglądał jak uciekinier z jednej ze słynnych w okolicy imprez gej-satów.

Zwrócił na nią ciężko pomalowane oczy, zamrugał, jakby dopiero zdał sobie sprawę z jej obecności. Wyciągnął z rękawa wachlarz i trzepnął w jej stronę.

- Idź sobie! - powiedział, a z ust poleciały mu robaki. Schował twarz za wachlarzem i zaczął wpychać je z powrotem do ust.

- Dariusz Antykwariusz ma zniknąć z lochów, albo ja się zwalniam! - tupnęła nogą. - W takich warunkach nie można pracować!

Zabrzmiał gong. Wszystkie dziewczynki wraz z Królem Zła, zerwały się z krzeseł, odrzuciły filiżanki pełne różnego ohydztwa i pobiegły w stronę fontanny w rogu ogrodu. Wróżka podążyła za nimi, trzymając się blisko króla.

- Królu! - Podeszła do niego i złapała go w ramiona. - Co tu się dzieje, do diaska?

Podbiegł do niej tańczący szambelan, wyszeptał kilka słów na ucho i odtańczył z powrotem w stronę żywopłotów, za którymi służba bujała się z gwardzistami i damami negocjowalnego afektu. Rozejrzała się. Dziewczynki tańczyły z szablami, król taplał się w fontannie, a przypadkowi ludzie ze służby, dworu i zwykli przechodnie, którzy przeskoczyli przez plot żeby tu być, tańczyli do dźwięków starych przebojów z magnetofonu.

- Wrr! - dała upust frustracji wróżka. - Zwalniam się! Wracam usuwać niechciane ciąże i sypać pyłek na głowy noworodkom! Kurwa mać! - krzyknęła jeszcze, oddalając się na skrzydełkach.

Z głośników magnetofonu zaczął lecieć zeszłoroczny szlagier.

•

Wróżka weszła do lochu. Kata, oczywiście, nie było.

Pewnie, po co pracować?, pomyślała, przebierając kozaki z miękkiej skóry na białe szpilki wróżki.

Najlepiej leżeć wielkim brzuszyskiem do góry albo molestować szklane koty.

•

- I jak ci tam było, Kelly? - pytała wróżkę Babcia Chrzestna.

Blondwłosa nimfa westchnęła, znudzona mieszaniem brokatu z gwiezdnym pyłem. Postanowiła wreszcie odpowiedzieć, wszak minęło już dobrych kilka miesięcy.

- Torturowałam ludzi, babciu. Zawód z przyszłością... Ale irytował mnie taki jeden i to olałam.

- I nie chcesz tam wrócić? - Staruszka zrobiła zatroskaną minę.

Wróżka pokręciła głową, zapatrzona w pustkę.

•

Późną nocą zakapturzona postać unosiła się w podziemiach zamku. Obok niej unosił się półprzezroczysty okularnik.

- Tak jak się umówiliśmy. - Zebrała kości i szczury do worka, zawiązała na supeł i odleciała w stronę młyna. Gdy odwiązała wór i wysypała zawartość do dziupli w drzewie nieopodal, okularnik promieniał ze szczęścia.

- Mogę o coś spytać, Dariuszu?

Pokiwał głową.

- Dlaczego akurat młynareczki?

Duch płakał ze szczęścia widmowymi łzami.

- Bo są biaaałe!

•

Smok pradawny patrzył wraz z wróżką przez szklaną kulę na poczynania Babci Chrzestnej.

- Jesteś pewna? - spytał.

Wróżka pokiwała głową. Znała warunki umowy. Babcia, pomyślała, powinna wiedzieć, że nie zadziera się z wróżkami.

Z lasu wyszło kilka zakapturzonych postaci i naklepało Babci srodze. Kości Dariusza zostały starannie wybrane z dziupli.

- To za wróżkę - powiedział jeden z silnorękich, wybijając babci ząb. Drugi odnalazł go na ziemi, schował do woreczka na piersi i oddalił się niespiesznie.

- Usatysfakcjonowana? - spytał Pradawny.

- Oczywiście. Dlaczego jako zapłatę chcesz tylko ten ząb?

Smok wystawił długi, rozwidlony na końcu jęzor, co miało chyba posłużyć za uśmiech.

- Ząb jest dla ciebie, słonko. Na pamiątkę, że nie zadziera się z wróżkami. - Na widok jej miny pochylił się i dodał. - A gdzie, myślisz, przyjdzie wstawić sobie nowy?

Szklana kula wypełniła się szyldami gabinetów i przychodni stomatologicznych i protetycznych.

- Ty cwana... - zaczęła z uśmiechem wróżka.

Smok podniósł szpon. Z ciemności wyłonił się wampir z tacą. Stały na niej dwie szklanki i butelka.

- Masz ochotę na szklaneczkę żura?

Wróżka sięgnęła do głęboko wyciętego stanika, skąd wyciągnęła woreczek najprzedniejszego wróżkowego proszku numer 2.

- Tylko, jeśli pykniesz ze mną kreseczkę albo dwie.

Smok pradawny rozpromienił się w uśmiechu bielutkich zębów. Wróżka zachichotała, gdy na odwróconej tacy układała ścieżki, ziarenko po ziarenku.

Rocznik bieżący smoczego żura udał się wyśmienicie, oceniła.

•

Dariusz Antykwariusz obudził się w kilkunastu oborach, chlewach i gnojówkach jednocześnie. Seksowne młynareczki musiały jeszcze trochę poczekać, zanim wytresuje dość szczurów, żeby przenieść choć część jego gnatów w pobliże jakiegokolwiek młyna.