Nie zostają nawet prochy

Gdzie był mój anioł stróż gdy gubiąc pantofle,

po kamiennych stopniach zbiegałam pospiesznie,

dając się mirażom cichych wyznań opleść.

Dla ciebie za późno, dla mnie - nazbyt wcześnie.

Czas odcisnął na nas warg spierzchniętych ślady

a blizna, po jednym czułym pocałunku,

wygoić się nie chce, wciąż się jątrzy jadem,

ból pozostawiając w cierpkim rozrachunku.

Spopielałeś do cna niezdarne doznania,

chociaż jeszcze śmielej marzyć nie umiałam.

Płonąc w snach o tobie znakiem zapytania,

rankiem niczym feniks znów się odradzałam.

Dla ciebie, tak bardzo pokochałam słowa,

kryjąc swe uczucia w zakamarkach wierszy.

Żadne z nas nie było na tyle gotowe.

Ja byłam zbyt młoda - ty nie rozsądniejszy.

Przeklinałam nie raz za lata rozpaczy,

szukając twych rysów, w każdej tafli lustra.

Gdybyś umiał kochać, byłoby inaczej.

Odszedłeś bez słowa – piersi dławi pustka.

Ponoć śmierć tak pięknie budzi wyobraźnię.

A mnie nawet prochy nie zostały w dłoni,

tylko czasem jeszcze gdy spokojnie zasnę,

serce dawną miłość próbuje dogonić.