Niebiańska Gra- Rozdział Pierwszy: Zasady gry

Gdy tylko anielica mnie opuściła, zacząłem dotykać moich skrzydeł. Były ogromne, a w dodatku ten kolor... Czemu nie były białe? A może ja jestem jakimś upadłym czy co? Na próbę poruszyłem nimi. Natychmiast się rozpostarły, rzucając cień na biały pokój. Jakby wysysały światło, pomyślałem. Rozejrzałem się i krzyknąłem, gdy dojrzałem po drugiej stronie pokoju trzy postacie, i wszystkie miały skrzydła.

- Czego się drzesz? - warknął jeden z nich, podchodząc powoli do mnie. Jego skrzydła, czarne niczym smoła, dumnie uniesione dawały znak władzy. Spojrzałem na niego przerażony, nie mogąc się ruszyć. Ten jednak po chwili się uśmiechnął, podając dłoń w czarnej rękawiczce. - Nazywam się Ares. Moją kartą jest na razie As. A ty kim jesteś? - patrzył na mnie uważnie, z lekkim uśmieszkiem, w bezruchu. Powoli wyciągnąłem rękę, i uścisnąłem ją. Ares miał zadziwiająco mocny uścisk.

- Nazywam się Kasjan. - Przedstawiłem się grzecznie, po czym spojrzałem na pozostałe dwa anioły. Kobieta trzymała w swej ręce grubą księgę, z dużą ilością zakładek w niej. Widząc mój zaciekawiony wzrok, podeszła i stanęła obok Aresa, również wyciągając dłoń, tym razem w ciemnofioletowej rękawiczce.

- Miło cię poznać, Kasjan. Masz piękny kolor skrzydeł. - zaśmiała się lekko, jej fioletowe oczy zabłysły. - Ja jestem Sophia, i tak jak mój brat jestem Asem. I dodam, że jestem Aniołem Ciemnej Magii. A Ares jest Aniołem Bólu. - Przechyliła głowę poruszając lekko fioletowo czarnymi skrzydłami, z których unosił się niebieskawo fioletowy dym. - Jestem ciekawa jaką ty dostaniesz kartę przy losowaniu. - dodała tajemniczo, uśmiechając się i mrużąc złośliwie oczy. - Obyś nie miał karty niżej 5...

- Sophia... Czy ty wszystko musisz mu sama tłumaczyć? - Ostatni mężczyzna dorównał do swoich kompanów. Spojrzał na mnie zielonymi oczami, pozbawionymi wyrazu. - Mam na imię Denver. - odezwał się, kiwając do mnie głową. Jego matowe, szare skrzydła nie były tak wysoko uniesione, pióra nie miały też takiego blasku jak u Aresa i Sophi. - Moją kartą jest dziesiątka pik. Jestem patronem zagubionych.

- Miło was wszystkich poznać... - powiedziałem niepewnie. - Jednak dlaczego przyszliście?

- Przecież Królowa ci powiedziała. Nastąpi nowe losowanie kart. - Sophia uśmiechnęła się przekornie, biorąc Aresa pod rękę. - A my jesteśmy odpowiedzialni cię tam zabrać. - Chwyciła mnie nagle za rękę z ogromną siłą. - Ale wszystko wytłumaczę ci po drodze, mój drogi Kasjanie. - Po tych słowach, wzbiła się w powietrze, a mi zawirował świat.

_ _ _

Krzyczałem. Spojrzałem w dół, na Aresa, który leciał za nami. Tuż obok mnie leciał Denver. Patrzył na mnie z rozbawieniem.

- I jak ci się podoba lot?

- Jest strasznie! - wrzasnąłem, starając się nie puścić dłoni Sophie. - Chcę na ziemię!

- To co będzie jak będziesz sam latać? Spadniesz od razu. - zaśmiał się robiąc piruet. - A uwierz, to uczucie wolności jest niesamowite.

- Ale jak mam niby latać?! Przecież ja nawet nie umiem używać tych skrzydeł!

- Jak każdy nowy. - wtrąciła Sophie, skręcając ku wielkiej, srebrno białej świątyni. - Ale zacznijmy ci tłumaczyć zasady.

- To ja to zrobię. - Ares zrównał się ze mną. - No to tak: Najważniejszymi Aniołami są Jokery. Kolorowy i Czarny. Czarny daje ludziom śmierć, kolorowy daje im życie. Mają rangę tak zwanych bogów. Kolejni to Królowie i Królowe. Znak jest ważny. Dajmy na to że masz znak trefla, to słuchasz się króla i królowej trefl. Nie innych. Rozumiesz?

Pokiwałem głową, słuchając w skupieniu. Powoli przyzwyczajałem się do pędu powietrza i wysokości.

- Potem są Asy. Znaki tez są ważne, bo na przykład As trefl służy Królowi trefl i tej samej królowej. Zwykle zajmują się ochroną i brudną robotą. Tacy mordercy po prostu. Następnie są Walety. Rozporządzają mniejszym kartom, i tak jak Asy, są w randze Wojowników. Niżej po waletach leżą karty od piątki do dziesiątki, są to patroni. Na samym dole są od czwórki do dwójki. Są to Anioły stróże małych dzieci. Rozumiesz?

- Tak, ale czy kart wystarczy dla wszystkich? - spytałem nieśmiało.

- Do tego zmierzałem. Ten świat jest podzielony na poziomy. Jest ich aż 53. My jesteśmy na poziomie 31.

Sophia nagle się zatrzymała. Spojrzałem na nią, i zauważyłem że patrzy na mnie dziwnym wzrokiem.

- Kasjan, kiedy ty nauczysz się latać? - zapytała swoim słodkim głosikiem. Naszedł mnie strach że mnie nagle zechce puścić.

- Może po zakończeniu losowania? - spytałem niepewnie, wzmacniając uścisk. Dziewczyna uśmiechnęła się zadowolona i zniżyła lot. Poczułem że dotykam podłogi. Rozejrzałem się, po pięknie zdobionych kolumnach, i ścianach świątyni. Spojrzałem w dół, na szklaną podłogę. Denver poklepał mnie po plecach między skrzydłami.

- To co? Gotowy na wybór kart?