Niebo

Niebo okryły już chmury

Ciężkie i czarne

Jak moje serce

Które, nosi piętno grzechów

Wyrządzonych przez moje usta i ręce.

Deszcz romantyk nieszczęsny

Skończyć chce ze sobą

Skoczyć chce do wody

Lecz on nie może umrzeć

Bo Bóg na zawsze złączył go z wodą.

Wiatr muzyk wybitny

Wygrywa żałobne melodie

Które jednością ze światem się stają

Rozpalając depresji pochodnie.

Księżyc jak kochanek zawstydzony

Nieśmiało zerka przez okno

I rumieńcem się okrywa

Widząc jej twarz smutną.

A ona łzami zalana

Zaklina wiatry, nieba i deszcze

Bo chce wierzyć

W rzeczy iście bajkowe

Lecz rozum jej podpowiada

Że nie wyjdzie jej to na zdrowie.