Nieciekawy tydzień - prolog

Niedziela

Dzień już się kończy, kiedy przybijam Patrykowi piątkę. Jest już zmierzch, ale nie przeszkadza nam to przejść do konkretów dopiero po długie rozmowie o niczym. Podaję mu 50 zł, a on wyjmuje nóż, rozcina worek i wyjmuje kilka gramów proszku, po czym podaje mi je jak na łyżeczce. To taka jego zemsta na mnie, za to, że daję mu o 30 zł mniej niż powinienem. Kiedyś mnie to ruszało, ale teraz zlizuję proszek z ostrza bez gadania. Mógłby go nasypać i na swoje buty, mnie i tak już nie obchodzi moja godność. Kiedyś było inaczej, ale to było zanim dowiedziałem się, że moje serce za miesiąc wyskoczy mi z piersi i sprawi, że strzelę kopytami w niewypowiedzianych cierpieniach. A dowiedziałem się piętnaście dni temu. Serce widać już się przygotowuje, bo pod koniec zlizywania narkotyku nagle czuję w klatce ból tak silny, że padam na kolana.

-Co Kubuś, nieźle kopie, prawda? - pyta Patryk z uśmiechem.

-Jak diabli. - odpowiadam. - Ale to nie ona tak mnie urządziła.

-Och, więc to twoja pikawa? - pyta, udając, że go to nie rusza. "Aktorem to nie będziesz" przelatuje mi przez głowę.

-Tak, to ona. Już się szykuje do ostatniego występu. - mówię, ścierając sączącą się z nosa krew.

-Słuchaj, może skoro tak cię boli to może nie... - urywa, uświadamiając sobie, że próbuje przekonać mnie do zaprzestania brania prochów. Śmieję się w duchu i wstaję. Patryk od dawna udaje mojego pana i wielkiego mafiozo, ale tak naprawdę jesteśmy dla siebie jak kumple. Chłop ma manię wielkości, ale nie potrafi przestać przywiązywać się do ludzi. To go kiedyś zgubi. Choć ja już tego raczej nie zobaczę.

-Patryk mówiłem ci już, nie będę nie poruszał się po dawce. – mówię, żeby wyratować go z opresji, a on udaje, że właśnie to chciał powiedzieć. Tak, na pewno nie będzie aktorem. - Zostały mi może dwa tygodnie życia, więc ta twoja kokaina raczej dużo mi nie zrobi.

-KoPeina! - obraża się. - To mój własny wynalazek, więc nazywaj go po imieniu.

-Jasne, jasne. - mówię, po czym odwracam się żeby odejść. - Do zobaczenia później. I przynieś wreszcie tą herę! - rzucam jeszcze przez ramię.

Idę spokojnie ulicą, wpatrzony w latarnie. Rodzice wciąż myślą, że chodzę na zwykłe spacery. Żałośni idioci, nawet nie wyobrażają sobie co się dzieje naprawdę. Choć to w sumie ja od początku nie chciałem, żeby lekarz podał im diagnozę, więc powinienem im być raczej wdzięczny. Zresztą mając dwóch synów i dwie córki nie można widzieć wszystkiego. Zgubiłem dziś mój zegarek, za którym od dwóch tygodni chowam rany po cięciach żyletką, a oni nic nie zauważyli. Nawet pytałem ich, czy go nie widzieli, a oni nie zwrócili uwagi nawet na to, że szukam go jakby zależało od tego moje życie. Bo w sumie, to w pewnym stopniu zależy. Nie chcę, żeby ktokolwiek się o mnie martwił. Przez całe życie byłem nikim i nie życzę sobie, by ktokolwiek udawał, że było inaczej. Nie ma sensu płakać za kimś takim jak ja, więc niech nie płaczą. A przynajmniej niech nie karzą mi na to patrzeć.

Poza tym, jeżeli nie dowiedzą się do samego końca, to chociaż trochę zmniejszy to ich cierpienie. Na początku chciałem umrzeć przez chorobę, ale po wielu falach bólu, które z coraz gorszym skutkiem tłumię "kopeiną" od Patryka zdecydowałem, że zabiję się inaczej. Strzykawka z heroiną i powietrzem odbierze mi życie szybciej, jeszcze zanim zrobi się naprawdę okropnie. Nie chcę ginąć w mękach, ani żyć w bólu więc załatwię to w najwygodniejszy sposób.

Pozostało mi już tylko czekać, aż Patryk zdobędzie substancję. Ponoć zajmie mu to równy tydzień. A potem skończą się moje cierpienia.