Nierozstanka

przyznaję, była taka chwila

można by ją opisać dosadnie, porównać

do lalki Barbie bez oczu

i z odciętymi dłońmi

(dziewczynce nie spodobała się

brzydka zabawka)

albo popsutej karuzeli

która wiruje coraz szybciej

wyrzucając wrzeszczących pasażerów

(chłopiec bywa okrutny)

powspominajmy:

(włącz telewizor, już dziewiętnasta)

momecik jakby będący urywkiem

Misia Uszatka

(moje kwestie, rezolutno-durnym

tonem wygłasza Czechowicz)

cholernie lalkarski i przaśny

biorę udział, nawet za cenę godności

(no dobrze - jestem prowadzony

na niewidzialnych drucikach)

stoisz poza kadrem. pytam, starając się

nie kierować plastikowych oczek

prosto w kamerę:

czy da się wyciąć na na skórze haiku

tak, by po zagojeniu się ran

blizny układały się w list miłosny?

struktura porażki: sieć wzajemnie

opatających się pajęczyn

zaciśniętych gordyjsko węzłów

(postać z dobranocki

ma na szyi niezdejmowalny krawat)

wewnątrz nas - przepalone kadry

taśmy, z których nie uda się

oczytać nic poza cieniami

ledwie słyszalnym szeptem: wracaj

próby ucieczki z machiny (uważajcie - użyję

śmiesznego słowa) sponiewierawczej

(z publiki dobiega ciężka do

zniesienia cisza)

przeważnie kończą się tak samo:

nie ruszam się nawet na krok

siedzę na schodach. robi się ciemno

("pora na dobranoc, bo już księżyc świeci")

krzyczę: wracam

z całych sił staram się wierzyć

w istnienie morału