Poprzednie częściNiesforzyca cz. I.

Uwaga, utwór może zawierać treści przeznaczone tylko dla osób pełnoletnich!

Niesforzyca cz. III.

III. Dzieło osierocone

 

"Jestem idiotą, więc tu mieszkam" - chciałoby się wykaligrafować nienowoczesną, zawijasowatą czcionką, około-gotykiem, na drzwiach zajmowanego przeze mnie przybytku. Oczywiście - kredą, bo odrzwiska, jak wszystko tutaj, poza moją skromną osobą, pamiętają czasy zaborów, są mocno zabytkowe i choćby tylko z tego powodu należy im się szacunek. Po starociach, staruszętach (od Agi nauczyłem się przekręcania wyrazów, swobodnego podejścia do polszczyzny, teraz żuję słownik, mieszę w ustach wyrazy jak ona) nie mażemy sprejem, ani farbą w jakiejkolwiek postaci.

Świruję, zatem wolno mi więcej, niż zwykłemu śmiertelnikowi; dla renty, której do tej pory nie chcą mi przyznać kurwoorzecznicy, symuluję ciężką chorobę psychiczną, więc sam sobie przyznaję prawa, przywileje. Wpycham się przed szereg, lub do pierwszego rzędu i stroję miny, jak najgroźniejsze, bójcie się, odejdźcie, bo was pogryzę, strzelę z piąchy, z główki, kopnę, a jeśli nie chcecie, uparliście się stać koło mnie - to grzecznie, jak trusie, mordy w ciup, ani pisnąć.

Ja jestem Pan, co drwić z siebie nie pozwala! Mój udawany fiś może być groźny, przykry w skutkach.

Taki se sposób na życie znalazłem - idę przez świat na czworakach, śpiewam tarantellę-wariatellę, zdzieram gardło. Ludzie patrzą ze zgrozą (łamane na "z politowaniem").

"Nie patrz, dziecko, ten pan jest chory".

"Takich to powinni trzymać pod kluczem i nie wypuszczać"

""Co to się z człowiekiem może porobić..."

Mówcie tak, częściej! Choć nie po to gram komedię, by was śmieszyć, tumanić, przestraszać. Wasze krzywe, ciekawskie spojrzenia, wytykanie palcami, plotki na mój temat... są tylko pochodną, skutkiem ubocznym, objawem...

Trzask. Nadszczerbiony wazon w kolorowe szlaczki, strącony niechcący miotłą spada na podłogę i rozszczerbia się do reszty, rozbiega jak kolonia oszalałych, glinianych mrówek, żuczków w amoku.

Klnę szpetnie. Miałem sprzątać, a tylko niszczę, śmiecę, nadaję sobie pracy.

...pochodną gry, jaką podjąłem ze społeczeństwem. Przegram, wszystko na to wskazuje, muszę liczyć się z mega porachą, nic mi nie przyjdze z pajacowania, w dodatku nie umyję się z rzekomego szaleństwa, jakim się oblepiam, nie odbuduję, choćbym żył dłużej od legendarnego Matuzalema, spalonych mostów i w oczach ludzi już na zawsze pozostanę kolesiem niespełna rozumy, tym, którego należy się bać, schodzić mu z drogik, w najlepszym razie - ignorować.

Ale, jak mówi powiedzonko, jest ryzyko - jest zabawa. Nawet, nie często, ale zdarza się, że owo struganie wariata sprawia mi frajdę, śmieję się w duchu z mrugań, porozumiewawczych uśmieszków, z niewypowiedzianego "patrzcie na tego frajera".

Skłamałbym mówiąc, że absolutnie nigdy nie czuję się odrzucony; choć uczciwie i wytrzwale na to cholerne odrzuceński pracuję i pragnę go jak kania dżdżu, menel - dwóch zeta na wino, narkus - działki, wredna nauczycielka - niewiedzy uczniów, których mogłaby za tę niewiedzę gnoić; czasami kłuje w serce zimna kurwoigła, że gryzę za mocno, odpędzam od siebie każdegozatapiam kliska w wyciągniętą w przyjaznym gescie rękę.

Wiedziałem, na co się piszę, że jak raz zacznę - będę zmuszony pchać przed siebie furę gnoju, że nie będzie odwrotu.

W ogólnym rozrachunku (kuźwa - za młody jestem, by robić rozrachunki, he, he, pochylać nieosiwiałą głowę nad przeszłymi chwilami, kurewsko krótkim życiorysem i rozpamiętywać; ale czort z tym, tak się mówi) więcej jest tych zabawnych momentów. Przeważają chwile...

Mało brakowało, a strąciłbym ceramiczną babkę, neopostrenesansową lady z parasolką przeciwsłoneczną i torebusią, słodką damcię z fajansu stojącą na szafie.

Ile tu tego badziewstwa jest! Gdzie nie spojrzeć - "antyki", o których można powiedzieć wszystko, tylko nie to, że są antykami. Przytulnie tu, trzeba przyznać, ale właśnie... fajansiarsko. Róż, puderniczki, maselniczki, kremiczki, podajniczki, słomkowe kapelutki, damskie (sic!) cylindry, bibeloty najprzeróżniejsze, cała masa kosmetyków, oczywiście - dawno przeterminowanych...

I diabelnie mało rzeczy pana domu. Jakby istniał on tu jedynie fragmentarycznie, na doczepkę, pomieszkiwał od czasu do czasu, albo i rzadziej, wpadał raz na pół roku jak po ogień.

Miły, nieduży, ani trochę nie straszny domek. Babciny i z piernika, chatka, którą pani Ganiukowa posiadła w całości. Przeżuła i nie połykała tak długo, aż ta zgniła jej w ustach, pomiędzy górną a dolną protezą. Aż obrosła żeńszczyzną, pokryła się lilaróżową pleśnią w falbanki.

Jaki był on? Wrośnięty w ukwiecone ściany obraz, ornament na tapecie, szafeczka na krzywych, fikuśnie rozjeżdżających się, każda w swoją stronę, nóżkach? Milczący pantoflarz, mruk, Felicjan Dulski, safanduła zdominowany przez krzykliwą, zaradniejszą, bardziej przebojową i rozpychającą się łokciami matronę? Chyba nie.

Musiał bardzo ją kochać, skoro.... potraktował jak półtuszę.

Chichoczę na głos z ostatniego zdania. Panna, madonna, legenda, wybranka serca stojąca w tym sercu na poczesnym miejscu, na ołtarzyku pośród płatków sasanek i stokrociąr (naprawdę przejąłem styl mówienia Agi, zgroza!), sprowadzona do roli kawałka świniaka, wrzucona z miłości, szaleńczej i wiodącej na zatracenie, czytajcie: do psychiatryka, do przepastnej i niegościnnej jak Syberia zamrażarki.

Kobieta, której w kościele, w obecności świadków ślubowało się różne bzdety, że wierność, coś tam, coś tam, uczciwość małżeńską, po latach zostaje przyciągnięta do kuchni i ukryta w mroźnej skrzyni, pomiędzy podudziami, słoniną... - rechoczę jak gówniarz oglądający komedię dla o i dla nastolatków. Własna żona. Zamrożona.

Biegli ustalili, że zmarła z przyczyn naturalnych, z powodu choroby wieńcowej, płuc, nadciśnienia, et cetera. Śmierć szuka przyczyny, jak masz osiemdziesiąt osiem lat byle przeziębienie może być zabójcze, wykończy cię zwykły katar.

...a mąż - skitra w zamrażarce, dla niepoznaki przykryje wieprzowiną.

Takie rzeczy zwykle zdarzają się w filmach, morderstwa - owszem, mało to chodzi po ziemi zwyrodnialców; ale żeby trzymać zwłoki ślubnej przez niemal rok obok polędwicy, boczku? Komedia, polska rodzina Addamsów, albo inny stary horror, na przykład z Belą Lugosim, czy Vincentem Price'm.

Sklep mięsny połączony z lodziarnią, pan Rafał Ganiuk, obecnie - pacjent sanatorium bez klamek, pensjonariusz hotelu dla pomyluchów, zachował cały, mieszczący się w jednej zamrażarce towar tylko dla siebie. Nie sprzedał ani grama.

Zresztą - asortyment był ubożuchny: łopatka wieprzowa, kilogram wątróbki, żona - znów zbiera mi się na chichot, litry głupawki podchodzą pod gardło.

Co ja tu robię? Nic i bardzo dużo. Wprosiłem się na krzywy ryj, że tak powiem, zająłem niezamieszkały i z jednej strony okryty złą sławą, z drugiej - przytulny domek, okupuję go, jestem dzikim lokatorem i całodobowym stróżem chroniącym przed dewastacją. Zdarza mi się przeganiać hordy żądnych przygód dzieciaków ze smartfonami, komórkowych reżyserów, eksploratorów, blogerów, hałastry poszukujących wrażeń nekroturystów, zwiedzaczy miejsc nawiedzonych, bo przecie niemożliwe, by duch pani Ewy, więzionej post mortem, został wyekspediowany wraz z ciałem na cmentarz; musi, wręcz ma obowiązek tu być, wsiąkły w ściany i gumoleum, straszyć, stukać i postękiwać.

Gdy ktoś pyta kim jestem - mówię, że bratankiem Rafała, postępowanie spadkowe po cioci Ewuni się przedłuża, wujek - wiadomo - na obserwacji sądowo-psychiatrycznej, posiedzi do sprawy, potem - zobaczy się, ile dostanie; pomieszkuję, choć nie moje, pilnuję, by nie rozszabrowali, ścian nie wygraficili, gnojki.

Kto mnie nie zna, zamiejscowy - a ludzie ciągną tu aż spod Siemiatycz - wierzy, grzecznie się żegna i bierze dupsko w troki.

Tutejsi wiedzą, że jestem świr, uznali, że swój ciągnie do swego, w świątyni wariactwa, mekce psychopatologii poczułem się widocznie jak w domu, moja zwichrowana, garbata aura połączyła się z aurą chałupy. I najsłynniejszej zamrażarki w kraju. Że niejako nurzam się w szaleństwie, celebruję je, bo mam świadomość własnej choroby. I może chcę popaść tuw jeszcze większy obłęd, całkiem stracić kontakt z rzeczywistością.

Ganiukowie nie mieli własnych, ani adoptowanych dzieci. Co z dalszą rodziną - nie wiem, nigdy nie zgłębiałem tematu.

Pewnego piękniuśnego dnia poprostu wszedłem - było otwarte - jakby cokolwiek łączyło mnie z trupią chatką, jej mieszkańcami. Z pustą zamrażarką.

Siedzę, może ściślej: koczuję tu jakiś czas i nikt z krewnych Ewy lub Rafała nie pojawił się, by mnie przegnać. Może nawet nie wiedzą o samozwańczym, sztucznym kuzynie, przyszywanym na bezczelnego do ich rodziny, sfiksowanym "bratanku".

Prąd i woda - odłączone, potrzeby chodzę załatawiać za garaż. Uśmiecham się do sąsiadów i przechodniów niczym naiwne i ufne, upośledzone, dorosłe dziecko, zapraszam do środka, próbuję częstować kiełbasą.

Cieszę się z ich milczenia; gdy mnie zbywają, traktują jak (zanieczyszczone!) powietrze - wiem, że dobrze mi idzie odpierniczanie Hamleta. Jestem w ich oczach smogiem, kanibalem, nekofilem, Lecterem Hannibalem.

Nikt nie chce ode mnie gryza. Z czego jest ta kiełbasa? Wolą nie wiedzieć. Nawet jeśli nie z ludziny, osiemdziesięcioośmioletniego mięsa pani Ewy, to i tak w kontekście miejsca, w jakim mieszkam, mojej udawanej choroby, bardzo źle się kojarzy. To "kiełbasa grozy" - jak napisanoby w Fakcie.

"Niebrzydki, sielski domek" - pomyślisz, jeśli nie znasz jego historii.

"To kompletny szalbus, uciekaj, jest groźny, zrobi ci krzywdę" - pomyślisz nie znając mojej.

"To zwykły grat, elektrośmieć, od lat już takich nie robią" - pomyślisz o beżowej zamrażarce mors 222.

 

IV. No przedstaw się, opisz!

 

Najpierw widać linię, pomiędzy kępkami przerzedzonych włosów ciągnie się blizna-miesza, jakby jedna połowa łepetyny należała do Kargula, druga - do Pawlaka.

Krecha jest gruba, pooperacyjna, oddziela zwaśnione połówki mnie, niespajalne cechy charakteru, wadozalety nie do pogodzenia z innymi wadozaletami.

Potem dopiero, jak przestaniemy patrzeć na półkolistą, jakby odrysowaną od cyrkla bruzdę, można dostrzec rysy twarzy.

Oko - materiał na osobną tragifarsę. Zapadnięte, mniejsze, wiecznie przekrwione. Oko mające "te dni", włażące mi w głąb czaszki, pocerowane. Pękło, gdy gruchnąłem, dość boleśnie spotkałem się z asfaltem.

Nie sposób nie pokusić się o analogię, nie przyrównać mojej potłuczonej łepetyny do utłuczonego baniaka prałata Janiszyna, o którym tak trąbią we wszystkich mediach n-ty dzień. Smród poszedł tak wielki, że nie dało się go zaperfumować, zapsikać gładkimi słówkami, zamemłać plątaniną ozorzysk.

Wierne barany i owieczki przeglądają na oczy, nie dają ich sobie zamydlić frazesami. Biedny Kościół Rzymski musiał "stawić czoła prawdzie"; starsi panowie - nie bez opowów - wyrzucili zmarłego kolegę z grona świętych.

Brawo! Cóż za odwaga, och, ach, jak oni pięknie walczą ze złem! - zaklaskały raciczki, rozśliniły sie pyski pełne trawy.

Kończę ściągać pajęczyny, odkładam miotłę. Cholera, ileż tu kurzu. Tony, walizki, nesesery. Poduszki można by tym wypychać.

Wychodzę z pokoju. Szybko, żeby nie nawdychać się alergenów. W powietrze wzbiło się gówienko roztoczy, parchy, stęchlizna, pleśń wiruje zaraz by mi wleciała do nozdrzy, w dziurkę oczną. I by było: pieczenie, szczypanie, kasłanie, ból w płucach, objawy podobne do grypy.

Załatwiłem się parę lat temu, fakt. Nie ukrywam, że nie jestem dumny z pijackich stygmatów; miesiąc spędzony w szpitalu, trepanacja czachy, wycinanie prawie na żywca, bo znieczulenie, jakim ze strzykawki sikała pielęgniarka praktycznie nie działało, martwicy z gałki ocznej - nie są ulubionymi wspomnieniami, delikatnie mówiąc.

Odłamki kostne wbite w mózg, nerw wzrokowy, dziurawe lewe oko, na które do czasu operacji widziałem jak przez żółte okulary; tak - na żółto i krzywo, zaburzenia równowagi, bo spróbuj, człowieku, iść prosto, jak ci jeden narząd wzroku robi taki numer. Łamanie obrazu. Jedno oko na Maroko, drugie na Kaukaz.

Zygzaki obrazujące funkcje życiowe, monitory ze szlaczkami. Lekkie, pooperacyjne, ponarkozowe mdłości. Trauma prawie wywołana przez kurewskie, bolące przy każdym ruchu cewniczysko.

Penis, biedula, obolały. Zastanawianie się, czy dojdzie do siebie, nie będzie zimpotenciałym flakiem, miękkim fistaszkiem, smutno wiszącym, jak u osiemdziesięciolatka...

Znów rozbawiam się własnym tekstem. Choć historia wypadku - cholernie niewesoła... Jakby ktoś nagrał sam moment uderzenia, fiknięcie z roweru, salto i przypieprzenie z rozpędu twarzoczaszką, czołem, okiem, nosem (złamany i niezłożony, krzywo zrośnięty; odmówiłem zgody na operację, tak bardzo byłem zmaltretowany i zdołowany całą sytuacją, że było mi wszystko jedno - mam kinola w trzech, czy dziesięciu kawałkach, jedyne, o czym myślałem, to żeby jak najszybciej wyjść ze szpitalnego pierdla, znaleźć się jak najdalej od sui generis izb tortur) i odtworzył - pewnie śmiałbym się z własnej głupoty, popisu antykaskaderskiego.

Mistrz (rowerowej) kierownicy fika kozła, pijaniuśki spada z wehikułu i w jednej chwili zmienia się w befsztyk, przeżuty i zwrócony ochłap ludzkiego mięsa.

Wstaje i momentalnie zaczyna puchnąć, rozdyma się,wzbiera, narasta. Nie mija paredziesiat sekund, niecałe dwie minuty, jak przestaje widzieć na lewe oko, zamiast niego ma siną poduszeczkę na igły.

Ocieka, alko-ofiara, krwią i limfą, nasz pan "Pół literka i dwa piwa, co się może stać, przecież nie siadam za kółko, jest dzień, wszystko widać, podjadę do ...-wic po drugą flaszkę i nic mi nie będzie".

Było, i to bardzo.

Filmik z "bęc", gdyby istniał, po pierwsze - jeśliby trafił do sieci, na pewno stałby się częścią youtubowskich kompilacji wypadków, brawurowych popisów równie schlanych, co ja wtedy, matołów.

"Najwięksi kretyni Polski cz. XV", trzydzieści pięć tysięcy osiemset dwanaście wyświetleń.

"Polish morons part VI" - jeszcze więcej odtworzeń.

"Meanwhile in Poland IX"...

Zyskałbym desławę, pryszczate szczeniaki... co ja pieprzę - każdy by hejtował mnie w komentarzach. Nie powiem, że niesłusznie.

Po drugie - mógłby być materiałem poglądowym wyświetlanym na godzinach wychowawczych uczniom ostatnich klas podstawówek, jako przestroga.

"Piłeś - nie jedź, bo skończysz jak ten przychlast, stracisz równowagę i na prostej drodze zaliczysz mega dzwona, będziesz wyglądał jak po czołówce z tirem".

Już sobie wyobrażam te uchachane gębule, salwy śmiechu, gdy na ekranie telewizora jak pajac zaliczam glebę, całuję ziemię ojczystą, niczym papież-Polak po zejściu ze schodni.

Czy po tylu latach od lepy, jaką dostałem od asfaltu, jest mi wstyd? Czasami nawet bardzo. Jestem tym kolesiem, któremu droga spuściła wpierdol, rower się znarowił, poniósł i zrzucił wierzchowiec marki romet.

Częściej jednak - żartuję i wcale nie przez łzy, z kurewskiego niefartu. Rzeszom pijanych kierowców ich postępki uchodzą płazem, ja - biedne dziecko, niemal półoślepiony, uroda mi się skiepściła, straciłem na przytomności. Nic, tylko złorzeczyć bezlitosnemu losowi, który niemal na siłę wlał mi do gardła wspomniane pół litra i dwa piwa, posadził na rower i kazał jechać wbrew woli.

Zostałem pokarany za grzechy chyba wszystkich pijusów w promienniu pięciu kilometrów, zastosowano wobec mnie odpowiedzialność zbiorową. Stałem się promilowym kozłem ofiarnym, wypełnioną cierpkimi krwinkami kukłą.

Piniata: dzieciaki ze żwiru, bitumiczni chłopcy i smołowe dziewczynki, uderzają mnie, wiszącego do góry nogami, czym popadnie: w ruch idą kije, cepy, metalowe drągi.

Jestem ofiarą niewidzialnego łobuza, złośliwy gnom zepchnął prawidłowo jadącego cyklistę, czym przyczynił się do powstania bardzo poważnych urazów - mówię z marsową miną. Publika, zamiast wykazać choć odrobinę empatii, powspółczuć przez ułamek chwiluchny, osmarkuje i zapluwa się ze śmiechu.

Sam sobie winien, szkoda, że całkiem tego ślepia nie amputowali. I tak ma nauczkę, dożywotnią. Za każdym razem, kiedy spojrzy w lustro, przypomni sobie slogan "Pijani kierowcy wiozą śmierć". Rowerzyści - na bagażniku. Siedzi taka kostucha z podwiniętą kapotą, coby się jej w szprychy nie wkręciła, i cieszy michę, że zaraz będzie "bęc", etylowy kolarz przydzwoni w jezdnię i - jeśli będzie mieć wyjątkowe szczęście - zginie na miejscu.

Omiatam wzrokiem kuchnię. Zaraz będę omiatać sufit, szczotką. Już drugi dzień robię generalne porządki w nie swoim domu. Sprzątam każdy kąt przytulnej, podszytej trupem chaty, do której nie mam żadnych praw i z której mogę zostać wygnany na kopach, wyrzucony na i tak już zbitą mordziakę.

Po co? Dla zabicia czasu; co można robić w krainie beztelewizyjnej, pozainternetowej, bez wi-fi, netu w telefonie? Zabrałem ze sobą małe radio na baterie, ale jakoś słabo odbiera. Pewnie zła aura budynku odpycha fale... trzasków i wisków, terkotania przeciez nie będę słuchać dwadzieścia cztery na dobę. Włączam je na noc, żeby sąsiedzi słyszeli. Kolejny kroczek do całkowitego spaprania sobie opinii: jestem nekrolubym miłośnikiem zakłóceń, nie znosze melodyjnej, w ogóle - muzyki, najlepiej czuję się w otoczeniu radiowego charkotu, gdy wokół wyje i huczy stado szczerbatych głośników o pogryzionych przez myszy membranach.

Lubię wyłącznie to, co nie ludzie. Odstaję, jestem inny, obcy, patrzcie, jaki ze mnie przybysz z wariackiej krainy wyobraźni, turysta drepczący w kółko wewnątrz własnej głowy. Choć jestem tam zamknięty na czas ieokreślony, prawdopodobnie - dożywotnio, nie odbieram tego miejsca jako więzienia; wręcz przeciwnie - z gorliwością neofity, podekscytowany, w końcu to moja pierwsza wyprawa w życiu, eksploruję zakamarki pogruchotanej czaszki, zachwycam się każdym nanometrem ciasnej przestrzeni, brudnej i nieotynkowanej celi, jakbym był na wycieczce w egzotycznym mieście, zwiedzał skarbce Luwrów, watykańskie pinakoteki (mało kto słyszał o Drugiej i Trzeciej, tajnych i rzecz jasna niedostępnych dla turystów kolekcjach półcien dawnych mistrzów ukrytych w podziemiach najmniejszego państwa świata).

Ścieram kurze, palę śmieci (wiem, grzech antyekologiczny!), pozbywam się zepsutego jedzenia, jednocześnie - obmyślam dalsze wygłupy. Coś przecież muszę wycudować, by uznano mnie za kwalifikującego się w kaftan; samo mycie podłóg opuszczonego domu, ścielenie wyr po ludziach, których się nawet nie znało, szumienie radiem, jednoosobowe squoterstwo i częstowanie sąsiadów kiełbaśnicą - to troszeczkę za mało, nieprawdaż?

Potrzeba fajerwerków, zderzających się w powietrzu zardzewiałych dronów, bluźnierstw i obsceniczności. Chcę chodzić nago, dumnym krokiem, rozrzucać wokoło toksiczne kwiatki, pokruszoną glinę rzeźb, które stłukłem, ostre szkło, gwoździe, pineski.

Muszę odrysowywać kontury swego ciała kredą na chodnikach. Tu leżał trup, nie budzić! W tym miejscu doszło do morderstwa - jeden koleś zabił własną myśl.

Niech w tym (fikcyjnym) szaleństwie będzie metoda. Otrzymywania alkoholu etylowego ze śliny przechodniów, z krzyku obejmowanych współpasażerów. Trzeba jeździć autobusami, obowiązkowo na gapę, przzytulać się wyłącznie do gburów, poważniackich facecisk, matron klejących się od przesadnego makijażu. Gwizdać i zapraszać wszystkich na grilla ("chodźcie, urządzimy w urzędzie skarbowym, no co nam zrobią?"), proponować angaż w amatorskim filmie porno, eksperymencie głodowym ("spokojnie, nie umrze pani, raz na tydzień pozwolę zjeść laskę podwawelskiej").

Dążyć do bycia zapamiętanym, wklejać ludziom w oczy swoją łepetynę z zakolami i blizną, kraśniejący z wiadomego powodu nos.

Zostać lokalną atrakcją, niegroźnym czubkiem, z którego można się ponabijać, przeprowadzić "wywiad", nagrać filmik i wrzucić na fejsa.

Dawać się zagadywać dzieciakom, być na swój wariacki sposób miłym i elokwentnym, objaśniać im działanie machin parowych, oblężniczych, jakie bez przetargu, więc z pogwałceniem prawa zakupił MON, przestrzegać przed spiskiem Madianitów i członków Polskiej Partii Posiadaczy Smartfonów, obwołać się królem Republiki Podlubelskiej, albo Królestwa Dolnej Nadwłodawii, na prawo i lewo rozdawać najważniejsze stanowiska: podsekretarza stanu, głównowodzącego armią (marszałek? za proste; niech to będzie hetman wielki koronny, a co!), podczaszego. Zwłaszcza ta ostatnia funkcja ma się wiązać z odpowiedzialnością i prestiżem.

Dekorować uchachane dzieciaki orderami z papieru - Virtuti Viniari, za wieloletnią walkę z jabolstwem, Gamonia Restituta - za wybitne osiągnięcia w dziedzinie braku wybitności i jakichkolwiek osiągnięć.

Przepraszać kogo się da za winy niepopełnione, próbować zaskarbić sobie przyjaźń lokalnego żulostwa; rozdawać im kiełbachę, drobne, obdarowywać braci czerwononosych butelczynami. Pić z kim popadnie i płakać, również na oślep, że tak powiem.

Zadośćuczyniać. Kiełbasą. Zmazywać grzechy. Parówkami. Śmiać się bezustannie, jak głupi do mortadeli.

Ciągle wracać do dnia wypadku, wiązać go z szaleństwem, winić lekarzy-łapowników za pogorszenie stanu zdrowia psychicznego.

"Nie dałem pod stołem koperty, więc wszczepili czip, sterują każdym ruchem, neurochirurdzy abisyńscy! Planują zamach stanu, obalenie mnie, przewrót w Chanacie Nadbużańskim, przeniesienie stolicy do innego wywariatowanego kraju, przesunięcie jej buldożerem, albo przetoczenie na kłodach podłożonych pod spód, prosto do głowy jakiegoś mniej biegłego w zgrywaniu szaleństwa hipochondryka, łasego na darmową kasę, pobieranie renty za nic cwaniaczka.

...sorry, mam telefon.

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 1

Zaloguj się, aby ocenić

    Napisz komentarz

    Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania