Nikogo nie ma
Nikogo nie ma w domu.
Zamykam się i tęsknię po kryjomy.
Bo w życiu zbyt poważną rolę gram.
By spojrzeć Ci prosto w twarz.
Zamkięta więc w tych czterech ścianach.
Chyba się już odkochałam.
Nikogo nie ma w domu.
Otwieram drzwi i krzyczę po kryjomu
Bo w życiu inną rolę znów gram.
I mogę Ci już spojrzeć w twarz.
Otwarta już na świat cały.
Czekam na jego dary.
Komentarze (12)
Nie pasuje mi troszkę to, że każde zdanie jest zakończone kropką. A przecież np w:
"Bo w życiu zbyt poważnej rolę gram.
By spojrzeć Ci prosto w twarz" to powinno być chyba jako jedno zdanie!
Oczywiście, to też zależy od autora.
Sam wiersz niezbyt do mnie przemawia, ale jednak mi się w pewnym stopniu podoba. Sama nie wiem, jaką dać ocenę, ale chyba 5 ;)
Powodzenia w dalszym pisaniu, bo według mnie talent masz ;))
4 :)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania