Nim przyjdzie jutro 19

-Dam panu po dwa, to jak pan Wacław sprawdzi i dopasuje to resztę odda. A jak na tym festynie coś jeszcze kiedyś się pogubi, to zapraszam.

- Proszę wybaczyć śmiałość, że tak się zapytam, panny Kseni, o to, że jakoś nie dojrzałem na tym festynie, czy jej nie było?

Ksenia uśmiechnęła się, zagryzła wargę, spod rzęs mu spojrzenie posłała, a i pytanie postawiła.

- Jestem tu obca, a na domiar tego jeszcze stara panna, więc jak mi tak samej się wybrać, skoro tam tylu mężczyzn?

-Co też panna Ksenia za rzeczy opowiada! Jakaż rzesz obca? Ja sam żem słyszał, jak Kazik nawet powiedział coś takiego…– „ a co też to nie widać naszej Kseni” – o! Właśnie, tak do nas powiedział.

-Naszej Kseni pan powiada.

Wtedy zauważyliśmy z Zosią, że poczuł się zażenowany, jakby ociupinkę przeszarżował, ale było już za późno na odwrót.

-To znaczy panny Kseni. My jak tak między sobą sobie rozmawiamy, to wtedy tak swojsko, bo sami ze siebie, to nie śmielibyśmy tak przy ludziach o pannie…

-Rozumiem, ja też jak nie ma nikogo to sobie przypominam, co też jeszcze pani Gizela mi nakazała zrobić i mówię o niej bez słowa pani tylko per ty. Ale ważniejsze jest dla mnie, że często poruszacie mój temat, ale na festyn to żaden nie zaprosi.

Wtedy to Wacław wyprostował się i na moment mu mowę odjęło. Ksenia jednak nie darowała raz powziętej decyzji i dokończyła rozpoczęty temat.

-Czy pana Wacława to gorszy, że staram się oprócz pracy pomyśleć też o swoim wolnym czasie, jak go zagospodarować?

-To gdzież! Ja tylko nie spodziewałem się, to dla mnie …the..he..to jakby tak dajmy na to, że nie przymierzając, tak ogólnie, ktoś by miał sposobność i życzenie do panny Kseni ..

Ksenia widząc, że trzeba mu rzucić koło ratunkowe, sprawnie przeskoczyła do danych personalnych, by akcja nabrała rumieńców.

- Załóżmy tak teoretycznie, że to pan Kazik wychodzi z taką propozycją.

- No właśnie. A, czemu Kazik?

-Jak pan Wacław woli, to może być pan.

Nie muszę mówić, że tym przycisnęła go do ściany, oddychał chłop rękawami.

-To ja nie muszę, tylko tak mi się powiedziało.

-A to szkoda. Bo ja bym przyjęła to zaproszenie, ale niestety pan Kazik to nie wyjdzie z taką propozycją, a pan nie chce, to teoria pozostaje sama sobie celem.

- Ja tak myślę, co by tak za dwa tygodnie, wtedy strażacy mają święto i tak z tej okazji jest festyn i jakby panna Ksenia miała wolne, to ja bym ..

-Proszę przyjść, to jeszcze o tym porozmawiamy.

-Tak podpytam wcześniej, może w środę, znaczy następną, żeby nie na sam koniec.

Zosia w tym momencie nie wytrzymała i zaczęła się kulić ze śmiechu. Nogi wyciągnęła na schody prowadzące na piętro, aż jej się spódnica zadarła, to ja pac w te jej gołe uda, by przestała. Zaczęłam ją przyprowadzać do porządku, bo koniecznie chciałam usłyszeć, jak to się skończy, więc się nachyliłam z dłońmi przy policzkach i jej mówię: - Zosiu, wariatko, przestań, bo nas usłyszą. Ale ona nie mogła przestać, to było silniejsze od niej, machnęłam dłonią, a sama powróciłam do zerkania i podsłuchiwania.

-Dobrze, to rozsądna decyzja. Czy coś jeszcze podać, może lemoniady?

-Co? A tak poproszę, nawet mi tak zaschło w gardle, gorąco dziś, prawda?

Nie wiem, co jeszcze by sobie powiedzieli, być może usłyszałabym o deklaracjach, ale niestety wszedł Julek i było po zabawie, przynajmniej dla mnie. Wacław wypił ową lemoniadę z podanej mu szklaneczki i w pośpiechu pożegnał się, nie zastanawiając się, czy aby wszystko, co zamierzał kupił.

Tu Pani Czesia przymrużyła oko, bo było wiadomo, że to, co chciał i tak załatwił.

- Powiem ci jeszcze, że Julek i Ksenia, to nie pałali do siebie miłością, nie mogli się nigdy dogadać, zawsze im było nie po drodze. Ciężko było dociec, dlaczego tak jest, po prostu nie mieli wspólnych tematów, mijali się, a gdy któreś nie wytrzymywało, to dochodziło do scysji.

- Chyba wiem, o czym pani mówi, mnie się też takie coś zdarzyło i do dziś nie znajduje na to racjonalnego wytłumaczenia.

Gdy Ela pożegnała się z panią Czesią, doszła do wniosku, że życie jednak jest piękne i szkoda, że tak szybko umyka. Martwił ją jednak fakt, że ta kobieta skończyła osiemdziesiąt pięć lat, a nie wspomina o córce, wnuczce, a o tym, co za nią. Czy w pewnym momencie stanie się taka sama i będzie odcinała kupony? Na szczęście jeszcze nie przegląda nekrologów, nie sprawdza, kto odszedł, bo większość czasu poświęca na aktualną sytuację, żyje dniem.

W niedzielę dopadła ją chandra, szukała starych filmów, wiadomości z przed iks lat i wszystkiego, co miało związek z nastoletnim okresem. Nie dało jej spokoju i każdy szczegół starała się przełożyć na swoje dni, analogiczne momenty. Nie spodziewała się, że tak wiele potrafi sobie przypomnieć i żałowała, że nie spisywała tego wszystkiego jak Ksenia. Dziś mogłoby to stanowić ciekawą lekturę, pokazać jak bardzo zmienił się jej stosunek do życia, a nade wszystko wiedziałaby, jakie miała myśli i co ją frapowało w danym momencie.