Nowy dzień.

Zaczyna się kolejny nowy dzień.

Sen już dawno poszedł w cień.

Choć słońce zbyt mocno ogrzewa

świat.

Jest lato, więc każdy z nim za pan brat.

Jest już południe, och jak jest cudnie.

Wpadł nas odwiedzić wiatr.

I przywiał, choć nie chciał nadmiar prawd.

Tylko nie zdążył ich wykrzyczeć mi w twarz.

Bo podstępem zabrał go czas.

Już noc do okien puka.

Kończy się kolejny dzień.

Słońce już tonie, w swym odbiciu.

I zaczyna płakać nad taflą prawd.

Bo choć umiera tylko po to.

By znów obudzić świat.

To jest mu smutno, że opuścić musi nas.