"Nowy" roz.2

2

Szykowanie się do szkoły zawsze wygląda tak samo. Ciągła rutyna, której nawet nie zauważamy. Obowiązek, który musimy wypełniać tak samo jak bycie rodzicem. To praca na pełen etat. Robienie dzieciom śniadanie codziennie rano staje się bezmyślnym zajęciem robo-rodziców. Czasem ten obowiązek spada na dziecko podobne, jak w moim przypadku od kiedy zdarzył się ten wypadek.

Postanowiłem jej zrobić naleśniki. Ona lubi naleśniki, jednak zostawie przynęte na stole w kuchni, może sie skusi.

Wychodzę.

Moja okolica jest bardzo spokojna, rzadko jeżdżą tu samochody, jedyny hałas robi tu pies sąsiadów. Mały pso-szczur potrafi ujadać cały dzień. Tylko dlaczego?. Być może szuka zainteresowania ze strony swojego pana.

- Więc ty, też jesteś samotny?- myślę.

Wieje przyjemny wiatr, drzewa szeleszczą wydając przy tym miły dla ucha dźwięk. Jednak czuje, że nadciąga burza.

- Michał! Hej zaczekaj.

Odwracam się. Widze ją, biegnie w moja strone, radosna i pełna energii. To dobry czas, aby zmienić twarz.

- Hej

- Czemu na mnie nie zaczekałeś? - mówi zdyszana.

- Przepraszam.

Jest ubrana w letnią zwiewną sukienkę a włosy stały się skołtunione przez wiatr, mimo to wciąż wygląda ładnie.

- Ładnie wyglądasz.

- Dziękuje, kupiłam ją wczoraj. - uśmiechnęła się. - jak w domu z mama wszystko dobrze?

- Sam nie wiem. Znowu siedzi w pokoju i się nie odzywa.

Chwila ciszy. Stanęła w miejscu, głowę miała skierowaną w dół, jednak kiedy zamierzała się odezwać podniosła ją i spojrzała na mnie.

- Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć.

Mówiąc to wyglądała na zmartwioną. Zna mnie. Zna nas. Od 10 lat właściwie. Jest moją najlepszą przyjaciółką i......i jest piękna. Szczupła ma długie szatynowe włosy, duże oczy i pełne usta. Jest typową osobą, którą kochają inni. Towarzyska, inteligentna. Idealna. Więc czemu się ze mną przyjaźni?

- Dziękuję - mówię.

Ruszamy dalej.

Czekam na wasze szczere opinie.