O niczym. II

MOJA DZIEWCZYNA JEST DZIEWICĄ.

Nie powinienem tego czytać. Ale czasem lubię dobijać się w ten sposób.

Pewnie w ogóle powinienem przestać korzystać z Internetu. Czasem jeden głupi komentarz potrafi wyprowadzić mnie z równowagi.

Mimo wszystko czytam. Chociażby dlatego, że ostatnio rozmawiałem z nią – no dobrze, nazwijmy moją panią psycholog Samantą, chociaż to imię wcale do niej nie pasuje – a więc rozmawiałem z Samantą o miłości.

Nie powiedziałem jej oczywiście całej prawy. Powiedziałem tylko, że nigdy nie byłem zakochany. Gdyby usłyszała wszystko, pewnie stwierdziłaby, że to niemożliwe, że po prostu jeszcze nie spotkałem odpowiedniej osoby.

W rzeczywistości nawet nie wyobrażam sobie jak wygląda uczucie miłości. Podejrzewam wręcz, że ono nie istnieje. Że „miłość”, jest bajeczką wymyśloną dla grzecznych dzieci, żeby mogły spać spokojnie.

Wiem za to, że można kogoś pożądać. Więc może miłość to tylko wytłumaczenie pożądania czymś wyższym? Wmawianie sobie, że przecież jesteśmy ludźmi, więc jak to możliwe, żebyśmy pieprzyli się jak króliki? Tak po prostu? Tylko w ten sposób potrafię wytłumaczyć sobie miłość. Może włączając w to jeszcze potrzebę opieki nad kimś, poczucia bezpieczeństwa, strach przed samotnością… I wyłączając miłość rodzicielską. Co do tej, trudno jest mieć wątpliwości, w każdym razie w większości przypadków. Chociaż sam nigdy jej nie czułem rzecz jasna.

Tak więc nigdy fizycznie nie odczuwałem uczucia „miłości”.

Ale znów się zamyślam.

Czytam dalej jak jakiś tam chłoptaś skarży się na forum internetowym, że jego dziewczyna jest dziewicą, a on ma swoje potrzeby. Tak „potrzeba” to bardzo dobre słowo. W końcu wszystko sprowadza się do potrzeby.

Wyłączam stronę internetową. Nie powinienem tego czytać. Teraz czuję, jakby tylko cienka ściana dzieliła mnie od „tych na zewnątrz”, do których wcale nie chcę wychodzić. Oni są chorzy, czy ja jestem chory?

Wiedziałem, że nie powinienem tego czytać. Teraz przez tydzień nie wyjdę z domu.