O północy w człowieku

Nim przyjdzie nam odejść,

to jedno wam powiem-

Myśli, me myśli umarły.

I myśli, me myśli w biegu spłoszone.

Wodo i lodzie. Lodzie!

I te rozognione,

i czarne.

Myśli, ach, myśli me.

Me myśli martwe.

''I martwe, i żywe wciąż.''

Nie, przecież martwe, mówiłeś!

''Mówiłem? Myśli i wąż.''

I drzewo z myśli obdarte

Myśli, myśli umarłe.

Myślami błądzę o porze.

O porze wszelkiej, na ugorze.

I tam, i wszędzie się skradnę

Gdzieście spłoszone, mnie warte?

I te, i mi w bólu wydarte!

O myśli martwe.

Myśli, me, me myśli!

Ocucę, cucę co prędzej!

''Puść. Odejdź!''

Więcej i więcej!

I więcej, wciąż więcej...

Martwe. Myśli, me

myśli. Me nagie! Obdarte!

Acz piękne...

''Przecież...''

Nie, to złudzenia.

''Złudzenia?''

Ach, cierpienia.

I pędzę dalej.

Dalej-nic warte.

O martwe. Martwe.

Już martwe me, moje...

Domy dla chleba.

Chleba każdego.

Wszelkiego!

''Naszego!''

Mewa! Mewa, tam...

''Muchomor i liść.''

I sosna, tak, tam!

''Nic. Nic to i trzeba iść.''

Wzgardzę ja.

Wzgardzę i schowam!

Tak bym... To wszystko martwe?

Tak? Odpowiedz!

Do rymu!

''Odeszły już, cisza.''

Cisza...

I dźwięki świata.