Pokaż listęUkryj listę

Opoowi *** Chaotyczne Głupoty Gdzieś

Komentarz ML↔nie dotyczy rzecz jasna tego tekstu.

----------------------------------------------------------------

  

 

Hop, hop! Gdzie? Tam. Tam nikogo nie ma. A tu? Owszem. To znaczy, gdzie? Bardzo blisko. Blisko czego? Nie wiem dokładnie. Widzę go? Owszem. Przestań z tym owszem. Owszem, przestanę, ale pod jednym warunkiem. To znaczy? Przestań z tym znaczy. Owszem, przestanę, lecz pod jednym. Wiem, wiem, pod czym. Naprawdę? Naprawdę. Nie bujasz? Huśtawka spadła. A skąd?Co skąd? Skąd do mnie gadasz? Z ciebie gadam. No jasne. Żartowniś. Nie jakaś poważna gęba? Poważnie mówisz? Wcale. Głupek. Ty też! Ty bardziej. Bardziej od głupiego, czy od mądrego?

 

A tam co? Gdzie? Równoległy świat widzimy. Dwie supernowe podobne do naszych mają się ku się. Jakie tam nowe. Ciepło z nich odpada jak rdza. I mają laski do podparcia wybuchu. I nas widzimy. To tak wyglądamy? Skąd? No stamtąd. Wracajmy? Znowu? Do naszego świata. Bo ześwirujemy zupełnie. O widzę tam. Co? Wróbel siedzi na planecie i wcina galaktyczki pokropione deszczem meteorytów. Tak. A jeden doi mleczko z drogi mlecznej.

 

Cholera. Co? Przestrzeń zamienia się w wielką łapę. Gniecie struny jak naleśniki. Wydusza z nich światy. Mają przerąbane mieszkańcy. Zwiewajmy stąd do siebie. W głąb. Kto jest głąb? Chyba ty. No wreszcie w swojskiej kapuście. Bielik mi wleciał do oka. Muszę wyjąć. To wyjmij. Ale rosół goracy. Mogłeś patrzeć gdzie gubisz. Nie ma to jak u siebie,. Tak. W ojczystym wariactwie.

 

Ojej! Leci jakiś ptak. Zwykły. Ziemski. Czyżby? Skrzydła mu odpadły. Za chwilę zleci na dziób, z pieca na meteor. Ale w tym świeci. Czym? Chyba świecie? Czujemy ulgę. Tak. Muszę z nim pogadać. Hej ptaku! Skrzydła zgubiłeś! Lecą za tobą. Nie uciekaj. Wnerwiłeś się czy co? Nie masz czym podpalić? Właśnie. To napal się na jakąś gwiazdę. Człowieku! Spójrz na mnie głupku. Żołędziem jestem. To chyba nic dziwnego, że nie mam skrzydeł. Żołądź do mnie gada? Prowadzi? Ależ skąd? Tego nie wiem, ale wiem, że czas na mnie.

 

A niech to czubki wezmą. Czasoprzestrzeń szeleści. Co? Skąd? No z równoległego znowu. Zamknij okno, bo jakiś obcy zagląda, między meblościanką, księżycem, a czarną materią. Fajna sukienka. Względnie ładna jak teoria. Czego? A boja wiem.

 

Uspokój się. Twoim zdaniem rozmawiasz z ptakiem. Obcym? Nie. Naszym. Tak. A to dobrze, bo już się bałem, że z orzeszkiem laskowym na skorpionie po byku i pannie. Nie z żołędziem? Z igliwiem też, ale bardziej z ptakiem. A te skrzydła, co sobie lecą luzem? To od głupich modeli rakiet. Większych modeli od nas? A gdzie tam . Zgubiły się, gdy gadały z tobą. Rakiety czy ich szoferzy? No właśnie. Czyli wygładzasz fałdy mózgu? Patrz w inną stronę, a mnie daj spokój. A niech to. Gleba. Tfu! Mech mi włazi i wiatr słoneczny owiewa. Ale dmie i huczy. Z kim właściwie rozmawiam? To znowu ty? Nie poznaję cię przez mech, który się wznosi w dół.

 

Z kim ty rozmawiasz? Palant. Tylko nie palant. A właśnie, że tak. Z punktem rozmawiasz? Z tym słynnym pierwszym? Tak. Jak wybuchnie, to będzie przeciąg i jeszcze jakiś nowy wszechświat przygna. Kolejny kłopot na głowie. Wiesz ile będzie nas kosztować jego utrzymanie. Ciężki mówisz? Bardzo dużo wysiłku.

 

Uważaj! Wiewióra. Nasza? Tak. Bo nie zielona. Dzięki. Znowu tu. Leci za mną? Bo jeżeli przed, to nie muszę się pytać. Jesteś ptakiem czy żołędziem? Nie. Orzeszkiem. A co. Wiewióra pyta? Jaka wiewióra. Żartowałem. Ani jednym, ani drugim. No to kim? Naprawdę żartowałeś z tą ławicą śledzi pływających w mgławicy? Bo coś mnie żdżera. Pospieszmy się z tą rozmową.

 

Masz rację. Jesteśmy kłębowiskiem skrzydeł. Znowu te skrzydła. O rany! Ręce opadają na kształt mchu. A ptaki? Co znowu ptaki? Pospadały. Przecież tu nieważkość. Nie ma góry, dołu i wszystkiego wokół. Nie widzisz jak łażą? A jak łażą? Normalnie. Wszędzie się diabelstwo rozlazło. Rzeczywiście. O kim znowu mówimy? O ptakach. Tych z początku akapitu na orbicie. Cholera. Co? Satelita mi zdarła paznokieć. A czyja? Bo jeszcze jakieś zakażenie się wda.

 

Ojej! Znowu fruwacie. Nie możemy z tobą tyle rozmawiać. Musimy krążyć wokół słońca oraz innych planet. Co? Słońce jest przecież kulką wrzątku. Nie kupą kamieni? Nad czym krążymy? Nad ptakami. Tymi co łażą. Po co? Skoro łażą i nie narzekają. Na dodatek, te głupawe rozmowy z przygodnymi kosmitami, co nam mieszają w czasie naszych rozmów. A chciałbyś, żeby gdzie indziej, zbereźniku. Czułka jednemu urwałem. Fajnie wyglądam? Dać ci pieroga na roga? Masz racje. Utrapienie z nimi. Z kim? Z ptakami.

 

Pogadajmy jeszcze trochę. Jak to się stało, że tak nagle osobno trach i po krzyku. Gwinty się ukręciły. Dlatego spadły. Jasny gwint. A to pech. Jesteście sztuczne. Nie nasze. Z równoległowca. A co? Nie widać. Nie. A może jednak. Widać. Rdzewiejecie po naszemu. U nas taki klimat. Deszcz pada, głupolu! Wypraszam sobie! Nas? Was. Wedle nas, głupolu! Tylko nie głupolu.

 

A co tak łazicie w deszczu? Za skrzydłami nie tęsknicie? A co to jest? Skrzydła? Nie! Ty! Jestem człowiekiem. A to kłopot. Każdy tak może powiedzieć, że nie obcym. Gdy sobie łazimy, to myślimy. Bardzo chwalebne. A co? Żeś dureń. A po co? Tego nie wiemy. Głupie ptaszyska. A orzeszek co? Spadaj na drzewo zawołałem mu. Bo cię wyłączymy. Kto to powiedział? My to powiedzieli. Ach wy. Teraz wszystko jasne. Nie bardzo, racz zauważyć. Głupiejecie. Ciemnotę ktoś nam wciska. W ciemnościach cały kot jest szary. Szczególnie w przestrzeni komicznej.

 

Cholera. Co? Ogonem mi przywaliła prosto w oko. Kto? Kometa. A niby kto? Kot może? A ten co tu robi? To Pan Twardowski. Lunaczy się po całym kosmosie. I to na kogucie. Gdzie on? Wierci się na błękitno. A co z tym kotem?

 

Jakim kotem? My jesteśmy psami. Po co? Znowu to samo. Gdzie jesteście. Blisko. Na wyciągniecie ręki. Diabli z wami. Paluchów nie mam. Niewychowane paskudy równolegle. Po ciemku nie wiemy co jemy. Ale ja wiem. Jak się domyśliłeś? Mogłeś powiedzieć, że są twoje. Byśmy jedli cudze. Nie mogłem. A to czemu? Bo wrzeszczałem między czarną dziurą, a horyzontem zdarzeń. Tych? Tych. I widziałem swoje plecy. To były moje, głupolu. Na cholerę tyle dziur. Kto je wykopał? No tak. W takim hałasie trudno cokolwiek usłyszeć. Nawet gdybyś mówił, że twoje. Przestałem palcami sikać. Wszystko jedno. Jesteśmy i tak przemoczeni. To zdanie powinno być o wiele wcześniej, bo można się pogubić. Nie można. Jesteśmy już. Ale walnęło. Tak. Super wybuchła.

 

Spójrz tam. Kolejny równoległowiec. Goły Damian goni gołą Tunię, w syropie klonowym wśród niepowtarzalnych widoków. Zamknij wszystkie oczy. Ja też. To bezeceństwa kosmorotyczne. A po co nie patrzeć, skoro nie nasz grzech? To ich świat. A to co tam? To portal do skoków w czasie. Durny jesteś. Żadnych skoków na czas. A co? Mamy się spóźnić. Ojej. Wszystko zniknęło. Międzygwiezdne zbanowanie, na pożarcie ataku klonów. One głupolu nie atakują, tylko szukają syropu. No ale oni w syropie kleją się do siebie.

 

Miło się z wami gawędzi, ale czas was zatłuc! A ty skąd. Ni w pięć ni w dziewięć i pół. To nie ten wątek. Dasz nam jeszcze? Czego znowu? No wiesz. Przyłóż piątkę na zgodę. Drugą co tam masz. Nie bądź taki skąpy. Pochrupiemy. Przecież was zatłukłem. pierwszym punktem oraz falą i cząsteczką jednocześnie. Co ty chrzanisz? Do smaku. Żeby lepiej czytanie smakowało. Tego gniota? Nas zatłukłeś? Was. A to ciekawe. Czy z nami coś nie tego? Jesteście wampirami? Uchowaj nas od takich okropności księżycowych. Zwykłymi kotami. Miauczącymi lunami? Przecież mówiliście, że psami. Ewentualnie kuwetą. Pustą czy zieloną? Czy to nie wszystko jedno, z kim gadasz. Mnie tak, ale wam nie.

 

Chcę wreszcie wiedzieć, co mi palce zjadło? Obcy czy nasz. Zwykła ciekawość. Pytaj tych, co w tej chwili mlaskają na mgławicy, razem z czerwono białym karłem i dławią się częścią ciebie. No to się pytam? My oczywiście. Nie komplet rzecz jasna. Co za twarde gnaty. Byś się wstydził. Podamy cię do sądu! Na czym? Co na czym? Na czym mnie podacie? Na tacy? Tacy pobłażliwi nie jesteśmy. Powiesimy cię na przewodzie sądowym, rozciągniętym między łykiem piwa, zakrzywioną przestrzenią, moim zgubionym laćkiem, a horyzontem zdarzeń. Zdarzeń takich jak nasze? Niestety nie. Pieprzysz.

 

To już lepsze, między czekoladą, a przyległym sreberkiem. Tam miejsca nie ma. Są rowki między kostkami, to jest. A moje sznurowadło za satelitę robi. Mam nagi zimny but, tylko dziurki zostały. Po czym? W czym, jak już. A czemu już. Spieszysz się gdzieś. Fajnie tu. Co robi? Kto? Za późno pytasz. Wasz dowcip, nie dorasta do pięt. Ale kiedyś urośnie. Jeszcze się zdziwisz jak ci ścięgno wciućka. A czy powiedziałem, że do moich?

 

Sąd cię nie przeraża? Nie. A co cię przeraża? Wasza głupota długa jak nieskończoność. A co cię przeraża? To gorsze niż dożywocie. Co my robimy. Powtarzamy się. Autor tych bzdur się wścieknie. Wyrzuci nas na złamany pysk. Kto komu mordę złamał? Kto komu złamał co? Mów wyraźniej. Zęby mam luźne w szczęce. Asteroida mi w gębie krąży. A chciałbyś gdzie indziej? Musiałbyś po omacku tyłem zagryzać. Czym? Kawałkiem kamienia. To już wolę luźnymi zębami. Może trafię chociaż raz po raz.

 

A może nawąchałeś się wahadłowca i dlatego jesteś niestabilny w umyśle? Jak już, to my. Durni z ludzi robisz. Spadaj stąd. Ja? Kto będzie to czytać. Szkaradne. Szczęśliwego lotu bez końca i początku. Mnie życzysz? Tak. Bez spadochronu. Wreszcie w swoim świecie. Nawet gaśnicy szkoda. Piankowej jak ptasi wytrysk śmietanką? I tak się nie otworzy. Co? Dziób? A nawet jeżeli, to za późno. Ale co? Bardzo za późno. Na co? Ala ma kota na tle psa, a pies ma kota, na tle pulsaru Ali. Na takim poziomie nasza rozmowa.

 

Coś ty. Niżej. Wlazł kotek na płotek. To jak niżej? Poszukać stokrotek. Nie ma kotka, nie ma płotka, ktoś mu przywalił z młotka. Płotu czy kotu? Durne to. Co? No właśnie to. Wszystko, cośmy doświadczyli. Żal kotka. I płotka. Gdzie płynie? W jakim płynie? No jak to w jakim? Kosmicznym. Nieskończonym. Nieważkim. Aha. Faktycznie. Poczciwych naszych. Tak. Naszych. Chyba?

 

Cholera. Zamknij okno. Równoległowiec w masce na dziurze gębowej nam się wpierdziela z gwiazdą zaradną. W jakim sensie? W każdym, niestety. Coś nam strzyka w opornikach. Ciąg dalszy nastąpi? Nie. Sądzisz, że ktoś dotrwał aż dotąd? Ja bym nie dotrwał. Ja też. A będzie jakaś puenta naszych przeżyć? Nie. Zostanie tak jak jest.

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 1

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (4)

  • Mogłeś powstawiać te pozycje osobno. Podobają mi sie te miniaturki "Świt" i "Pech trzeciego". Ogólnie nie piszesz zle przynajmniej w mojej ocenie. Kiedy wstawiasz wszystko razem myśli sie mieszają i gubi sie sens tego wszystkiego. Pozdro
  • Margerita rok temu
    Fajne trochę mi to się kojarzy z lokomotywą
  • Dekaos Dondi rok temu
    Margerita↔Fajnie, że zaglądasz do mych początków tekstowych:)↔Pozdrawiam?:)
  • Dekaos Dondi rok temu
    Sorry↔Powyższy tekst akurat nie, jeno wrzucony na początek:)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania