Ocena bitwy KarolaKorman – Akwus

Temat główny: Więzi rodzinne

Temat dodatkowy: Siała baba mak…

Oceniający: Akwus

____________________________________

Karawan – „Uśmiech szczęścia”

TECHNICZNIE

Od strony technicznej… to będziesz miał redaktora i korektora, więc jak dla mnie ma to dużo mniejsze znaczenie. Na razie jednak nie masz żadnego z nich, więc odpowiedzialność za poprawność językową spoczywa na Twoich barkach. Dodatkowo będę bronił jak niepodległości tego, że od nas (pisarzy, wszelkiego pokroju) zależy jaki język będzie dominował w społeczeństwie. Jeśli będziemy przepuszczać babole, bo nie chciało się nam sprawdzić, to ludzie będą to powtarzali. Jeśli nie nauczymy ich szeregu synonimów, to uproszczą nam ten język Więc mimo iż sam walę błędy na kilogramy, to zgadzam się, że powinniśmy nad tym pracować i punktować przynajmniej w tekstach Bitewnych. Umniejszanie rangi poprawności językowej uważam za ignorancję i meganieprofesjonalne podejście u pisarza. Ponieważ jednak są w tym lepsi sędziowie ode mnie, a praca nie jest rażąco naćkana błędami, więc dostajesz ode mnie lekko ponad połowę i przejdźmy do części ważniejszej! Chyba też do tego działu, kilka kwestii technicznych dla mnie. Tekst jest napisany ładnie wizualnie. Nie walisz ścian tekstu, nie uskuteczniasz słownego pingponga w dialogach. Same dialogi są jednak dostateczne, nie wybijają się, brak w nich za wiele podtekstu (chyba tylko w finalnym obiedzie babcia mówi co innego niż myśli, prócz tego zawsze są to proste wypowiedzi). Nadrabiasz jednak ruchem scenicznym, więc nie ma tragedii Popracuj nad tym, bo masz szansę na całkiem zgrabne wstawki dialogowe, a to dość duża wartość w opowiadaniu.

Technicznie (0-5): 3

STYL

Pojęcia nie mam, co twórca kategorii STYL miał na myśli, bo jeśli ocenienie czegoś tak subiektywnego, jak styl autora, to ja się nie podejmuję. Nie dyskutuję o gustach, jednym się będzie podobało, innym nie. No więc mi – nie. Czemu? Bo piszesz o niczym. O zwykłym życiu, trudnym, bo trudnym, ale zwykłym. To niemal nie opowiadanie, a reportaż. Podajesz fakty, nie zaklinasz w tekście emocji. Nie umiem określić jakie odczucia chciałeś we mnie wywołać. Co kawałek czekałem na jakiś przełom, na coś wow, co nagle wywróci mi całość do góry nogami, a dostałem to dopiero na sam koniec, jak już było pozamiatane. Dużo pokazujesz opisem, mało opowiadaniem. Pokażę Ci na przykładzie wejścia do mieszkania babki: „Przedpokój był niewielki i oświetlony pojedynczym, małym kinkietem z mosiężnym odbłyśnikiem. Stojak na parasole, duży wieszak z półką na nakrycia głowy, a na przeciwległej ścianie tremo w złoconej ramie. Postawił walizkę i przeszedł do dużego pokoju. Jakby znalazł się w muzeum. Ściany zapełnione obrazami. Na podłodze barwny, wysoki dywan. Szafa lśniąca ciemnym brązem i pięknym słojem orzecha. Podobny, choć bardziej zdobny kredens, w którym, na półkach, stały figurki z porcelany, ozdobne szkatułki, kryształowe pucharki, a na najbardziej wyeksponowanym miejscu, fotografia jego matki.” – Namalowałeś obraz, zamiast odegrać przed czytelnikiem scenę. Czemu bohater nie wszedł w interakcję z tymi przedmiotami? Po co nam one, skoro nie grają w naszej sztuce?

Styl (0-5): 2

FABUŁA

Doskonałe pierwsze zdanie! Mocne, dobre, przykuwające uwagę. Obiecujące coś równie mocnego i… i dupa. Dobra, czepiam się, jestem stary i marudny, ale powtórzę to samo, co punktowałem chwilę wcześniej, napisałeś sprawozdanie, notkę biograficzną właściwie. O jakiej fabule mówimy, gdy po prostu chłopak przeżywa swoje życie. Liczyłem na piękny konflikt z ojczymem, który przeglądał listy (dobry, silny konflikt w rodzinie) i dupa, scena kończy się w następnym zdaniu. Po co mi historia gosposi babci, co mnie interesuje małżeństwo prowadzące sklep? Pokazałeś jakiś wątek ze złotym krążkiem u jubilera i nijak tego dalej nie ciągniesz. Pokazujesz, że August dowiedział się czegoś, dzięki dorabianym po nocach kluczą, ale nie mówisz czego. Wspominasz o kopercie do matki i… i nic dalej. To po co mi w ogóle o tym mówisz, skoro nijak nie gra to w dalszej historii. Czytelnik nie wie tego, co Ty, pamiętaj, że najpewniej znaczną część sceny, czy całej historii masz w głowie, a zapominasz się tym podzielić. Dla Ciebie obraz jest plastyczny, pełny, spójny, a sprzedajesz takie smaczki, które jednak smaczkami są tylko, gdy masz na talerzu całość. Bez tego są czerstwymi okruszkami. Zgodność fabularna z tematem bitwy jest aż przejaskrawiona, jeszcze kilka połączeń koligacyjnych i miałbyś pełnowartościową telenowelę. Nie mogę się jednak czepiać, wymaganie wypełnione w stu procentach. Temat dodatkowy wciśnięty minimalnie na siłę, ale jednak doceniam pomysł.

Fabuła (0-10): 3

PODSUMOWANIE

Jak, by tu powiedzieć, by nie wyjść na marudnego buca. No mnie nie kupiłeś. Pamiętaj jednak, że jestem fanem akcji, a Ty nie dałeś mi niemal żadnej. Przeczytałem całość bo była krótka, miała dobre pierwsze zdanie, na kontynuację, którego liczyłem do końca i dlatego, że musiałem całość ocenić. Inaczej odpuściłbym po zmarnowanym konflikcie z ojczymem. Chętnie przeczytam jednak coś kolejnego, jeśli będziesz chciał poznać moje zdanie

Podsumowanie (0-3): 1

ŁĄCZNIE (0-23): 9 (39%)

________________________________________

Ewolie – „Pieśń losu”

TECHNICZNIE

Pierwszy raz zdyskwalifikowałbym tekst za nietrzymanie się limitu znaków. Nie czepiałbym się o kilka więcej, ale przekroczyłaś limit o połowę! Bitwa polega właśnie na tym, że musisz się tak gimnastykować, by przekazać treść w konkretnym limicie objętości. Miałaś to w nosie lub nie umiałaś. Jedno i drugie działa w mojej ocenie na niekorzyść. Po drugie (i to już megasubiektywne) dyskwalifikowałbym powtórnie za mnogość przymiotników. Kobieto, ktoś Cię okrutnie w życiu oszukał, mówiąc, że one są potrzebne i wzbogacają tekst. Przymiotniki są do chrzanu. Są miękkie, niejednoznaczne. Pozwalają, że każdy wyobraża sobie scenę zupełnie inaczej, więc równie dobrze można ich nie dawać. Robisz standardowy błąd, który każdy z nas przerabiał. Masz w głowie przepiękny obraz i chcesz nam go pokazać z tymi najdrobniejszymi detalami delikatnego akordu w odcieniu podmuchu wiatru. Czytelnik jest jednak zwierzęciem inteligentnym, potrafi sam sobie wiele rzeczy wyobrazić, nie odbieraj mu tej przyjemności, opisując na siłę zbyt szczegółowo. To sztuczne rozdmuchanie objętości dodatkowymi wyrazami spowodowało, że zawaliłaś limit znaków, a ja skakałem co drugi wers, czytając, bo samego mięsa było w tym tyle, że bardziej skupiać się nie musiałem. Słabe o tyle, że pewno uszło mi coś, co mogło być ładne, ale dałaś tego za dużo i odrzucałem całymi partiami Bardzo zgrabny zabieg z konstrukcją szkatułkową. Dopiero w ostatnich wersach zorientowałem się, że Dziadunio jest bardem. Zabieg zastosowany umiejętnie i z wyczuciem. Nie wypowiadam się o błędach, bo ani to moja mocna strona, ani nie uważam, że jakoś specjalnie istotna w Twoim przypadku. Nie robisz rażących błędów, nie tworzysz tekstu trudnego w odbiorze przez źle wstawiane przecinki. Na pewno dziewczyny wypunktują Ci to dokładnie, więc nie tracę czasu i przejdę do czegoś, na czym się znam dużo lepiej.

Technicznie (0-5): 1 (dałbym więcej choćby za konstrukcję szkatułkową, ale długość tekstu pogrążyła całość)

STYL

W pierwszej chwili chciałem się tu poznęcać, ale po drugiej lekturze tekstu, doszedłem do wniosku, że nie jest tak źle. Jest jednak bardzo nierówno. Uważam, że najlepsze rozdziały to te z synem kowala. Tu masz dobre dynamiczne dialogi, acz pozbawione zbyt często ruchu scenicznego – popracuj nad tym, by postacie więcej się ruszały, gestykulowały, myślały coś, a nie tylko przerzucały wypowiedziami, stojąc jak kołki. Stworzyłeś zarysy kilku postaci, ale żadna nie jest jakaś szczególna, nie jest na tyle ciekawa, bym chciał posiedzieć z nią dłużej. Doceniam jednak zabawę językiem, który zmienia się zależnie do tego, jakie postacie występują. Ładne i nawet zgrabnie przedstawione.

Styl (0-5): 3

FABUŁA

Zbyt skomplikowana na opowiadanie chyba. Wprowadziłaś wiele czynników, postaci, punktów widzenia. Troszkę stylizowałeś na Grę o Tron i nawet troszkę efekt osiągnąłeś, nie mówię, że nie Powiedz mi jednak, kto jest głównym bohaterem? Bard? To jako taki nie za wiele robi i daje się nieść fali. Działają wszyscy inni dookoła, a on tak sobie na ich działania czeka i przyjmuje, co mu zgotują.

Bardzo ładna scena otwierająca opowieść Dziadunia z Uriel i Księżniczką. W pierwszej chwili odrzuciła mnie stylizacja języka, ale zaraz po tym, gdy pojawił się syn kowala i zupełnie zmienił się język, doceniłem zabieg.

Słaba scena w bibliotece, zupełnie jej nie kupuję. Co on miał niby, przelecieć nieznajomą na dzień dobry? Na szczęście zaraz po niej nadrabiasz to przyjazdem syna płatnerza i jeszcze lepszą sceną konfrontacji Vinsta z kobietą (chyba najlepsza scena całości). Wywaliłbym sen, nic nie wniósł do historii, był po prostu statycznym obrazkiem, a dowalił ponad 3000 znaków ;p Tak samo wywaliłbym połowę z tych podchodów Birna do celi.

Spokojnie można było wywalić wszystko o tej grze w karty i zacząć od razu od uwolnienia. Ponownie masa znaków, mało nowej treści.

Mimo całego mojego czepialstwa kończysz jednak opowiadanie piękną sekwencją ucieczki! Wreszcie mamy akcje, wreszcie historia nabiera tępa! Już mają klucz, już mają ubrania, strażnicy śpią, już są w ogrodzie, ale tu alarm, wyciągana stal, walka, niemal przegrana, ale jednak przyjaciel go ratuje, już dopadają muru, już jest w ogródku, już wita się z gąską i nagle jeb! Jeden strzał z kuszy i burzysz nieunikniony tryumf – CZAD! Wywal wszystkie akcjospowalniacze z historii i fabuła będzie się mocno broniła w połowie tych znaków, a tak zostawiam…

Fabuła (0-10): 5

PODSUMOWANIE

Gdybyś wywaliła przymiotniki, tekst byłby krótszy i miał jednocześnie większą moc! A tak treść rozmyła się w ilości. Bardzo jednak cenię, że udało Ci się historię otworzyć i zamknąć (mimo przekroczenia limitu znaków). Nie trzeba tu nic dopowiadać, nie czuję niedosytu. Nie czuję też satysfakcji, ale może to nie był tekst dla mnie.

Temat główny jest ok, acz nie powala, temat dodatkowy wciśnięty na siłę i dosłownie, a tego nie lubię.

Podsumowanie (0-3): 1

ŁĄCZNIE (0-23): 10 (43%)

_______________________________________

Ausek – „Szkarłatny spadek”

TECHNICZNIE

No i na koniec moja wisienka na torcie :D Nijak dlatego, że najlepsza, czy najgorsza, ale Aga nieopatrznie zgłosiła się, bym poznęcał się nad nią ze szczególnym okrucieństwem :D Olewam ortografię i interpunkcję, bo nie jest tak rażąca, bym umiał się przyczepić. Liczę tu na pozostałych sędziów, bo zgadzam się nad samą wartością promowania poprawności językowej – po prostu sam jestem w tym noga, więc nie godzi się, bym udawał purystę.

Co mogę Ci jednak technicznie zarzucić, to brak ulokowania akcji w czasie i miejscu. Powinienem to mieć niemal na dzień dobry, by umieć sobie wyobrażać świat. Dajesz mi Rosjan z ich topornymi metodami, więc pierwsze co widzę, to czasy wojenne/zimnowojenne potem pokazujesz mi pochodnie na ścianach, więc zaczynam się zastanawiać, czy nie mówimy o powstaniu styczniowym, w końcu gdzieś w trakcie dowalasz telefonem komórkowym. Czyli przez połowę tekstu, źle sobie wyobrażałem całość. Kika razy zaskakujesz też informacjami, które powinienem znać wcześniej. Przykładowo dopiero po kilku minutach przesłuchania orientuję się, że tubalny głos to głos Rosjanina. Czyli znów mówisz mi, że źle sobie go wyobrażałem wcześniej. Dopiero po chwili dowiaduje się, że strzępki rozmów, jakie podsłuchuje, są „częściowo po polsku”. Muszę zrewidować w głowie scenę, która toczyła się tylko po rosyjsku, na co dosłownie przed chwilą się przestawiłem.

Popracuj nad dialogami. Sama ich treść jest fajna, sentencje ok, ale totalnie pozbawione podtekstu, pozbawione ruchu scenicznego. Jesteś na tyle dobrą pisarką, że to już razi na tym poziomie. Niech oni się ruszają, niech coś myślą, najlepiej niech myślą zupełnie co innego niż robią! Daj nam emocje, daj konflikty!

Technicznie (0-5): 3

STYL

Wspominałaś mi o fantasy, a tu o ile cokolwiek, to mamy delikatne si-fi co najwyżej. To nijak zarzut, bardziej stwierdzenie faktu. Jak dobrze wytłumaczyć, to nawet nie ma tej fantastyki, a zostaje tylko nauka. Już Ci to pisałem, ale powtórzę publicznie: masz bardzo dobre pierwsze zdania! Mega plus za to. W moim przypadku zazwyczaj pierwsze zdanie determinuje, czy będę czytał dalej (takie zboczenie po kursie). Co więcej, to dobre pierwsze zdanie jest kontynuowanie dobrym, pierwszym akapitem. Zapowiadasz mi w nim fajną akcję, wybuchy, strzały… Jestem Twój! Tylko nie do końca to potem dostaję. W pierwszym rozdziale autor zawiera z czytelnikiem umowę. Obiecujesz mi, co dostanę, jeśli nie odłożę książki. Ja nie odłożyłem, a Ty mi nie dałaś. No dobra, trochę dałaś, ale nie na tyle na, ile zapowiedziałaś w pierwszym akapicie – będę Ci to wypominał, bo ochoty narobiłaś Umiesz budować mocne sceny i chwała Ci za to! Przesłuchanie nagiej dziewczyny, niezłe, acz moc sceny osiągasz nagością, trochę łatwy zabieg, pomyśl nad czymś bardziej wyrafinowanym. W kilku przypadkach zamiast pokazać działanie, opisujesz, że miało ono miejsce: „Tomasz w skrócie wyjaśnił jej, że ruiny w Miechowicach stanowiły łakomy kąsek dla człowieka, który był odpowiedzialny za dowodzenie akcją na ziemiach polskich. Przyjechał tu, by kupić okoliczne tereny i przywrócić świetność reszcie zamku. Jednak tutejsze władze, choć początkowo chętne pozbycia się ciężaru, jaki stanowiło utrzymanie zabytkowej budowli, szybko wycofały się z podejrzanej transakcji. Ludzie oniemieli ze strachu, gdy zaczęły krążyć dziwne plotki o zamiarach potencjalnego nabywcy. Wraz z nim przybyło do Miechowic kilku żołnierzy, a to wywołało dyskusje i insynuacje, co do prawdziwego powodu zakupu ziem."

„Zaczęła się rozmowa o ostatnich wydarzeniach. Analizowano przebieg akcji, w której odbito Igę i dwie inne dziewczyny. Mężczyźni nie ukrywali, że polowanie na tych zachłannych władzy zwyrodnialców sprawiało im przyjemność.”

Odegraj te dialogi, pokaż nam te informacje w żywej formie, a nie jako fakty encyklopedyczne. Nie pisz, że ktoś coś zrobił, POKAŻ jak to robi, to dużo mocniejszy przekaz, lepszy!

Styl (0-5): 3

FABUŁA

No to teraz mam główne pole do pastwienia się :D Kto jest głównym bohaterem? Iga? Wszystko na to wskazuje. Oznacza to, że przez całe opowiadanie jedynymi działaniami, jakie podejmuje bohaterka, jest zaparcie się nogami, gdy ciągną ją przez korytarz i wyciągnięcie ręki do Oli. Słabe. Jej brat i ojciec przynajmniej coś robią, mogę ich za to lubić, albo nie lubić, mogę zastanawiać się nad ich intencjami. Iga jest rekwizytem.

Opowiadanie jest wstępem do czegoś. Zaczynasz w centrum akcji i to jest mega, nie ma przydługiego wstępu, od razu coś się dzieje, przesłuchanie, brutalność, fajne (choć epizodyczne) postacie strażników, a potem coraz bardziej zwalniasz… Zaczynamy zwiedzać przepastne systemy korytarzy, podziwiać połączenie surowości i nowoczesności… No fajnie, ale gdzie jest mięso, które mi obiecałaś pierwszym akapitem. Tak naprawdę dajesz czytelnikowi strzępki szerszej intrygi, która zaczęła się podczas wojny(?) i zatacza coraz szersze kręgi, obejmując w końcu tapetę zdjęć na całej ścianie. Niby zaczynasz to spinać do rywalizacji pomiędzy kilkoma grupami wpływów. Dajesz troszeczkę informacji o rosyjskim wojskowym, troszkę o polskich najemnikach, troszkę o inicjatywie samego Tomasza… i w finale zostawiasz nas na progu konfrontacji, a właściwie na progu początku drogi do tej konfrontacji.

Bardzo obiecująco zapowiada się relacja pomiędzy ojcem i synem, ale na zapowiedzi się kończy. Tu zaczynam widzieć potencjał na czaderskie emocje. Propozycja zapłodnienia siostry/córki. Telefon roztrzaskany o ścianę! Jest miodnie i znów zostawiasz mnie z zapowiedzią Zawiązujesz fajny wątek z poparzeniami Tomasza, z jakimiś badaniami, które prowadzi na sobie, pewno w lekkiej tajemnicy, bo czuć opór jego przyjaciela. I konsekwentnie nie wiem, co jest w tym głębiej.

Trochę nie do końca łapię relacje pomiędzy rodzeństwem, jak bardzo się znają, bo jednak jeśli ona poznaje jego twarz, to znać się muszą. Nie umiem powiedzieć, w jakim wieku jest Tomasz, bo po dialogach stawiam go maks w 21 roku życia, ale po skali organizacji, jaką kieruje, może mieć nawet pod 30.

Podajesz mi wątek z Olą, która z jednej strony ma magiczną krew, ale córką ich ojca już nie jest. Spoko pewno więc jakiegoś innego z testowanych żołnierzy, ale w takim razie, po co nam ona w tym opowiadaniu? Wprowadzasz tak podbudowaną postać, by otworzyła drzwi i podała Idze jedzenie Przez całe opowiadanie, nie wiem, w jakim kierunku ono zmierza, co ma się na koniec wydarzyć.

Nie wiem, czy stawką jest życie Igi, czy los świata, któremu zagrozi armia nieumarłych najemników. Nie wiem tego, do samego końca.

Bardzo słaba ostatnia scena rozmowy rodzeństwa. Nagle podajesz w niej dużo informacji i zaczynasz pędzić do zakończenia. Nie dajesz czytelnikowi czasu na zastanowienie się, zebranie przemyśleń, wybranie strony. Takiego czasu nie ma też Iga, a mimo to nagle, z niczego podejmuję ogromnie ważną decyzję. Możemy oczywiście tłumaczyć, że wybiera więzy rodzinne i ufa bratu, ale muszę sobie taką interpretację sam wymyślać i nie wynika mi ona z wcześniejszych stron.

Piękne ostatnie zdanie! Wywołałaś powtórnie mój szczery uśmiech, tak samo, jak zdaniem pierwszym. Niestety uśmiech powodowany jest nadzieją na więcej, czego mi nie chcesz dać.

Fabuła (0-10): 5

PODSUMOWANIE

Mega uznanie, że zaryzykowałaś taką próbkę, z której uznaję, że wychodzisz zwycięsko. Mamy rodzinę jako temat główny i przepięknie wpleciony temat dodatkowy! Tu przyznam się, że nie wykluczam, iż sam sobie go dośpiewałem i znalazłem na siłę, ale nie przeszkadza mi to zupełnie. Może pisałaś podświadomie, więc zaliczam na maksa. Masz dziewczynę, która jest nieświadoma swojego znaczenia, robi coś, ale po omacku. Dopiero pod koniec ktoś jej zaczyna zdradzać, jak ów mak się sieje. Piękne! O takie wplecenie tematów walczę, a nie wstawienie go wprost w treści jako brutalnego zdania!

Podsumowanie (0-3): 3

ŁĄCZNIE (0-23): 14 (60%)