Oczekując

Miesiąc Sierpień, lecz nachodzi

To uczucie mnie już teraz,

Już w oczekiwaniu mija

Każda środa czy niedziela

I promienie mnie słoneczne

Już za mocno grzeją w grzbiet,

Ciepłe swetry chcą wypełzać

Z głębi szafy, a tu wnet

Jest już Wrzesień, powolutku

Zapełniają się zeszyty,

A na brzegach ich pojawia

Się kleks, chociaż wciąż rozmyty,

Bo na jego kształt nie pora

Jeszcze, tak kalendarz ględzi

Niecierpliwość we mnie rośnie, a tu już

Październik!

I tak jakoś po mnie spływa

Straszna wersja karnawału,

Choć kostiumy, choć słodycze,

Mija czas pomału.

Lecz się robią wyraźniejsze

W kajecikach ornamenty

„Wciąż nie czas na takie wzory!" -

Krzyczy ktoś przejęty.

Już mój klimat w radio leci,

Już zimniejsza jest pogoda,

I już każdy na nią zrzędzi,

Mamy więc Listopad!

Nikt nie zdoła mnie powstrzymać,

Ich starania bezowocne,

Myśląc o tym, co niedługo,

Serce we mnie rośnie!

Wreszcie poza zeszytami

Miejsce szkice me znajdują

Ich schronienie jest na ścianie,

Skąd radość rychłą zwiastują.

I mój wreszcie czas nadchodzi,

Doczekany w takim trudzie.

Budzę się pewnego ranka, patrzę – jest już Grudzień!

Nie samotnie, lecz z grupami

Wyśpiewuję w głos mą radość,

Tej tłumionej przez miesiące

Sile czynię zadość!

O spojrzeniach krzywych w stronę

Moją nikt już nie pamięta,

Bo nadeszły tak od dawna

Upragnione Święta!

Wiersz był wcześniej publikowany na innej stronie, jeśli ktoś tam się na niego natknął - spokojnie, to nie plagiat.