ona

chodziła boso

na dobre buty zawsze brakowało

uśmiechu wędrowców

i szczypty nostalgii

gdy zdarła skórę

zobaczyła jak się ziemia miesza z błękitem

pomyślała

że tak powstają lodowce

nie nie było jej zimno

to tylko usta parowały od powtarzania amen

ilekroć wypadały na bruk

dziury z kieszeni

z czasem nauczyła się łapać chmury

to chroniło przed deszczem

mówiła że najtrudniej oswoić wiatr

kiedy wieje pustką

pewnego dnia kupiła buty

i odeszła

Komentarze (18)

Dekaos Dondi 21.08.2018

W sensie tekstu→ całość mnie się podoba, lecz najbardziej - druga i czwarta. Pozdrawiam→5
gdy zdarła skórę, zobaczyła ziemię zmieszaną z błękitem→ to: się → mi jakoś nie leży...moim zdaniem.

betti 22.08.2018

DD, bo to było pisane moim zdaniem; krew zmieszana z ziemią = lodowatość serca.

Dzięki za komentarz. Pozdrawiam.

Maurycy Lesniewski 22.08.2018

Ten wiersz mi sie podoba i to nawet bardzo. Nie będę się rozpisywał bo ostatnio nie mam czasu, ale chciałem zaznaczyć swoją obecność i tak traktuj ten krotki wpis.
Pozdrawiam

Justyska 22.08.2018

Hej. Bardzo mi sie podoba ale druga strofa jestem oczarowana. Mam słabość do lodowców :)
Pozdrawiam

Canulas 22.08.2018

"na dobre buty zawsze jej brakowało" - tu bym wywalił "jej", zwłaszcza że niżej jeszcze występuje.
Świetna refleksja na temat lodowców, ale końcówka jeszcze lepsza.
Delikatny, świetnie wykreowany obraz

Buziak 22.08.2018

Wczoraj czytałam 8 razy, ponieważ umysł podsuwał mi kilka wizji, od nadziei, po śmierć. Betti, pozwolisz, że przytoczę wizję wojny, metafory:
„chodziła boso na dobre buty zawsze jej brakowało” – niedosyt władzy i bogactwa
„gdy zdarła skórę” - tracąc amunicję
„z błękitem” - z przelaną krwią wojowników
„powstają lodowce” - mogiły straconych
„powtarzania amen” - z każdym następnym poległym na polu bitwy

„ilekroć wypadały na bruk dziury z kieszeni” – zużyta amunicja wypadająca po strzale z przeładowywanego karabinu
„z czasem nauczyła się łapać chmury” – chować się w dymie prochu i palonych chat
„to chroniło przed deszczem” -przed deszczem świstających, nad jej głową kul
„mówiła że najtrudniej oswoić wiatr kiedy wieje pustką” – przedzierając się po pustym polu walki bez przeszkód, wystawiając się na cel
„pewnego dnia kupiła buty” - grabiąc poległych z kosztowności
„i odeszła” - przed siebie, siejąc spustoszenie na innej ziemi

Buziak 22.08.2018

Ten wiersz zasługuje na duże 5+! za głębię i różnorodność interpretacyjną.

Luk Kope 22.08.2018

„gdy zdarła skórę
zobaczyła jak się ziemia miesza z błękitem
pomyślała
że tak powstają lodowce”

Bardzo dobre, w mojej interpretacji błękit oznacza żyły, żyły zaś krew. Piątka.

betti 23.08.2018

-Maurycy, dziękuję za zaznaczenie obecności, doceniam.

Justysia - bardzo dziękuję.

Can, poprawiłam, całkowicie się zgadzam z Twoją sugestią. Dziękuję.

Buziak - ciekawa interpretacja - swoją drogą, co zobaczyłaś to Twoje i autor nie ma nic do gadania. Dziękuję.

Luk Kope - w moim zamyśle też o to chodziło. Dziękuję.

Pozdrawiam.

Szalokapel 31.08.2018

W mojej interpretacji zwyczajnie spełniła swój cel, pod metaforą kupienia butów i spełniona odeszła.
Ruszył mnie ten utwór bardzo. Uważam, że wyszedł świetnie. Ba, w moje klimaty wpadł całkowicie.

betti 31.08.2018

Bardzo dziękuję.