Uwaga, utwór może zawierać treści przeznaczone tylko dla osób pełnoletnich!

Opowieść skazańca

To był niedzielny, zimowy wieczór. Wracałem z Katowic od dziewczyny, studiującej wtenczas na Uniwersytecie Śląskim. Zwykle droga ze stolicy województwa katowickiego (wówczas nie istniało jeszcze województwo śląskie) do Bielska-Białej nie zajmowała mi więcej czasu niż półtorej godziny. W tamtych latach na trasie tej nie doświadczyłeś korków – czasem zdarzało się, że w trakcie całej podróży minęło mnie nie więcej niż dziesięć samochodów. Tamtego mroźnego wieczora starałem się jednak nie przekraczać pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Obfite opady śniegu, oraz silny wiatr sprawiały, że chwila nieuwagi i mogłeś wylądować w przydrożnym rowie.

Jeśli ktoś zna tamte tereny, to wie, że między Tychami a Pszczyną, rozciągają się gęste bory, nazywane Lasami Pszczyńskimi. Byłem akurat między tymi dwoma miejscowościami – jechałem powoli ośnieżoną drogą, z dwóch stron otoczoną lasami. Słuchałem radia i modliłem się, żeby tylko nie brakło mi teraz benzyny. Od dłuższego czasu migała mi kontrolka rezerwy, a do najbliższej stacji miałem jeszcze sporo kilometrów. Kiedy minąłem jeden z większych zakrętów i znalazłem się na długiej prostce, dostrzegłem coś w oddali. Coś wyszło na drogę – myślałem wtedy, że to zwierze. Kiedy tak zbliżałem się do tajemniczego widziadła na jezdni, z każdą sekundą nabierałem przekonania, że to, co widzą moje oczy, jest człowiekiem. Miałem rację – jakaś osoba stała na środku drogi i zwrócona w moją stronę, wymachiwała rękami. Co jest do cholery – pomyślałem, zatrzymując samochód. Trochę się przestraszyłem, gdyż tego samego dnia ostrzegali w radiu przed niebezpiecznymi bandytami, którzy zatrzymują samochody, a następnie wyrzucają z pojazdu kierowcę i porywają wóz.

Poczułem ogromną ulgę i jeszcze większe zdziwienie, widząc małego chłopca w ciemnych adidasach, dresowych granatowych spodniach z czerwonymi lampasami i zielonkawej kurtce – zdecydowanie za cienkiej jak na taki ziąb. Dzieciak nie posiadał ani rękawic, ani czapki – silny wiatr targał jego krętymi, jasnymi włosami. Bez chwili zastanowienia otwarłem drzwi, chcąc zapytać chłopaka, co robi tu sam o tej porze. Nie zdążyłem wypowiedzieć ani słowa, kiedy ten wskoczył do mojego samochodu, usiadł na przednim siedzeniu i z obłędem w poczerwieniałych od łez oczach zaczął wrzeszczeć zachrypniętym głosem

– Szybko, jedźmy, błagam! Szybko, trzeba uciekać! – chłopiec krzycząc, szarpał mnie za rękaw kurtki. Wyglądał na przerażonego.

– Ej, spokojnie. Co ty tu robisz mały? – spytałem delikatnym głosem, próbując jakoś uspokoić chłopaka.

– Ma… mam… mamu… – bełkotał dzieciak, z całej siły ściskając rękaw mojej kurtki.

– Co mówisz? Zgubiłeś mamę?

– Nie! Mamu… Mamuna! Szybko, ona tu nadchodzi! Nadchodzi!

Rozejrzałem się, lecz nikogo nie dostrzegłem. Wrzuciłem jedynkę i ruszyłem przed siebie, mając nadzieję, że tym sposobem dowiem się czegoś więcej od chłopca.

– Jak masz na imię? – spytałem po kilku minutach jazdy w ciszy.

– Mikołaj. Niech się pan nie zatrzymuje, ona nas śledzi. Nie możemy się zatrzymać.

Widziałem, że dzieciak był w ogromnym szoku. Zdawałem sobie sprawę, że jak nie powie mi, gdzie mieszka, będę musiał zajechać z nim na najbliższy komisariat policji. Śnieg znów zaczął sypać mocniej, przez co nie przekraczałem czterdziestu kilometrów na godzinę. Widząc, że chłopiec trochę się uspokoił, zacząłem zadawać mu pytania.

– Ile masz lat?

– dziesięć, no prawie jedenaście.

– Posłuchaj, musisz mi powiedzieć, gdzie mieszkasz. Co ty w ogóle robisz tu o tak późnej…

– Nie! – wrzasnął Mikołaj tak głośno, że prawie straciłem panowanie nad kierownicą. – Niech pan jedzie prosto. Nie możemy się wrócić! Ona się zbliża. Zbliża.

– Mikołaj, o czym ty mówisz? Ktoś zrobił ci coś złego? Jeśli nie chcesz wracać do domu, muszę cię zawieźć na policję.

– Niech pan jedzie gdziekolwiek, byle jak najdalej stąd.

W wozie znów zapadła cisza. Nie miałem pojęcia, kim jest mój pasażer, a jego dziwne zachowanie sprawiało, że z każdą minutą mój niepokój narastał. Mikołaj ciągle zaglądał we wsteczne lusterko – w jego oczach malowało się przerażenie. Zacząłem podejrzewać, że mam do czynienia z osobą chorą psychicznie. Może on uciekł z jakiegoś psychiatryka – myślałem. Postanowiłem z nim porozmawiać i spróbować wyciągnąć od niego jakieś informacje. Wciąż otaczały nas ciemne lasy, jednak od najbliższej stacji paliw w Pszczynie dzieliło nas zaledwie kilka, no może kilkanaście kilometrów.

– Mikołaj, mógłbyś mi powiedzieć, przed czym my właściwie uciekamy?

Znów nastała chwila ciszy. Miałem wrażenie, że dzieciak boi się cokolwiek powiedzieć. Nerwowo zerkając we wsteczne lusterko odparł

– Najważniejsze, żeby się pan nie zatrzymywał. Ona się zbliża. Niech pan nie zwalnia.

– Chłopaku, o czym ty mówisz? Tu nikogo nie ma. Ktoś cię gonił? Zrobił ci krzywdę?

– Mamuna. Ona, ja uciekłem, ale ona nas goni. Niech pan jedzie szybciej!

Po słowach Mikołaja byłem prawie pewny, że wiozę w samochodzie jakieś obłąkane dziecko. Dla rozładowania napięcia pogłośniłem nieco radio i układałem sobie w głowie plan działania. Najpierw zatankuję wóz na stacji w Pszczynie – myślałem. Następnie udam się do najbliższej komendy policji w Bielsku i wydam im tego dzieciaka. Złożę zeznania, po czym ruszę wreszcie w stronę domu i kochanego łóżeczka. Pewnie jechalibyśmy cały czas w absolutnej ciszy, jednak postanowiłem porozmawiać z tym… dziwnym chłopcem. Pomyślałem, że dzięki temu szybciej zleci czas.

– Powiedz mi Mikołaj, jak ty się tu w ogóle znalazłeś? Ktoś cię tu przywiózł?

– Ja… ja uciekłem z domu. Gdybym tam został, ona by mnie zabiła. Dlaczego jedziemy tak wolno?!

– Uspokój się, nie widzisz, jakie są warunki na drodze? Powiedz mi jeszcze raz, przed kim uciekasz.

– Przed Mamuną. Musi mi pan uwierzyć, ona naprawdę istnieje!

– Poczekaj mały. Mógłbyś mnie wtajemniczyć, kim w ogóle jest Mamuna?

Wiedziałem, że dzieciak gada od rzeczy, jednak byłem pewny, że rozmowa ze mną trochę go zajmie i uspokoi.

– Bo widzi pan, mieszkam w takim drewnianym domku, tam za lasem. Jak byłem mniejszy, babka opowiadała mi legendy o Mamunie, która żyje w tych lasach. Straszyła mnie, że jak będę niegrzeczny, to mamuna przyjdzie i mnie porwie. Jak byłem starszy, to śmiałem się już z tych opowieści, jednak babka powtarzała, że to nie są bajki i mówiła, że kiedyś widziała Mamunę.

Muszę przyznać, że Mikołaj wydał mi się wówczas bardzo inteligentnym chłopcem. To co mówił, zainteresowało mnie w pewnym sensie i szybko uznałem, że dzieciak nie jest wcale taki szalony, za jakiego go miałem.

– A powiedziała ci, jak wygląda ta cała Mamuna? – spytałem.

– Mówiła, że to bardzo brzydka, owłosiona kobieta, która potrafi przybrać postać zwierzęcia.

– I dlatego uciekłeś z domu? Głuptasie, dorośli czasem straszą…

– Niech pan mi pozwoli skończyć! – wrzasnął chłopiec, po czym kontynuował. – Moja babka umarła rok temu. Zostałem w domu sam z mamą i młodszym braciszkiem. Latem, jakieś pół roku temu obudził mnie w nocy dziwny hałas. Wstałem z łóżka i zobaczyłem ją za oknem. Stała na parapecie.

– Kto, twoja babcia? – spytałem, lekko się uśmiechając.

– Nie, Mamuna! Wyglądała jak taki straszny, wielki ptak, ale wiedziałem, że to ona. Miała takie długie, kurze stopy i nie miała nic więcej poza głową w kształcie dzioba. Miała długie czarne włosy i takie wielkie, wybałuszone oczy, takie ludzkie. Nie wiem, jak to się stało, że nie uciekłem ze strachu z pokoju. Po prostu nie potrafiłem się ruszyć.

– I co było dalej? – spytałem, udając zaciekawionego.

– Ona powiedziała, że mój młodszy brat nie jest tak naprawdę moim bratem. Miała taki dziwny, szeleszczący głos. Powiedziała, że jak mój brat się urodził, to zamieniła go ze swoim dzieckiem. Przypomniała mi się wtedy moja babka, która mówiła, że Mamuna odbiera czasem mamom zdrowe dzieci i gdy nie patrzą, w ich miejsce kładzie swoje, chore dzieci, takie jak mój brat.

– Twój brat jest chory? – spytałem.

– Nie potrafi ruszać nogami i jest trochę upośledzony. Mamuna powiedziała mi wtedy, że przyszła po swoje dziecko i kazała żebym otworzył okno i przyprowadził jej swojego brata. Ona chciała go zabrać! Rozumie pan?!

– I co było dalej?

Strasznie się bałem, ale powiedziałem jej, że nie oddam jej brata. Szybko zasłoniłem okno i uciekłem pod kołdrę. Słyszałem jak…

– A dlaczego nie zawołałeś mamy? – wtrąciłem.

Chłopiec lekko poczerwieniał na twarzy, po czym odparł

– I tak by się nie obudziła, była pijana.

Przez moment w samochodzie znów panowała głucha cisza, którą szybko przerwałem

– I co było dalej? Ta cała Mamuna sobie poszła?

– Kiedy leżałem w łóżku, ona krzyczała za oknem, że tego pożałujemy. Słyszałem jak mówiła, że babka nie żyje i teraz jej modlitwy nie tworzą tarczy ochronnej wokół naszego domu. Jak się rano obudziłem, myślałem, że to był tylko zły sen. W zasadzie zapomniałem już o tym potworze, którego widziałem, jednak dziś wieczorem ona wróciła. Moja mama i brat… oni na pewno nie żyją, słyszałem ich krzyki. Chciałem wrócić, ale wtedy ją zobaczyłem. Zaczęła biec w moją stronę. Uciekałem przez las i trafiłem na pana.

Przyznam szczerze, że Mikołaj zaimponował mi swoją olbrzymią wyobraźnią. Oczywiście udawałem, że wierzę chłopcu w jego opowieść i zapewniałem, że niezwykle przejęła mnie ta historia. W zasadzie zaczynałem rozumieć, co tak naprawdę mogło się wydarzyć. Dzieciak ma za pewne trudne dzieciństwo – chory brat, śmierć babci, matka alkoholiczka. Pewnie uciekł z domu, żeby zwrócić na siebie uwagę.

– Posłuchaj Mikołaj, pojedziemy na policję i opowiesz policjantom to samo, co opowiedziałeś mi, dobrze? – Chłopiec pokiwał twierdząco głową i w wozie znów zapadła cisza.

Byliśmy już blisko Pszczyny. Mijaliśmy akurat niewielki, leśny zajazd, kiedy Mikołaj spojrzał w lusterko i przerażony, zaczął wrzeszczeć

– Ona jest za nami! Szybko! Szybko! Niech pan jedzie szybciej! Ona się zbliża!

Dzieciak krzycząc, znów zaczął szarpać mnie za rękaw kurtki. Momentalnie straciłem panowanie nad kierownicą i samochód zjechał z drogi. Odbiłem gwałtownie w lewo – jednak nic to nie dało. Koła ugrzęzły w śniegu i im bardziej dodawałem gazu, tym bardziej samochód zakopywał się w białym puchu.

– Co pan robi?! Niech pan jedzie, szybko! Ona nas zabije!

– Nie widzisz, że się przez ciebie zakopałem! Będziesz musiał mnie popchać!

Otworzyłem drzwi i wyszedłem z wozu. Mikołaj również to zrobił, po czym wrzeszcząc, zaczął uciekać w stronę lasu. Puściłem się za nim i nim zdążył przeskoczyć rów, dzielący drogę od lasu, chwyciłem chłopca za kaptur jego zielonej kurtki.

– Mikołaj, co ty wyprawiasz?! Jak popchasz samochód, to stąd odjedziemy!

– Puść mnie! – wrzasnął chłopiec, sprzedając mi kopniaka w lewą łydkę.

Bez problemu przeskoczył rów i zniknął za drzewami. Już chciałem go gonić, jednak postanowiłem wrócić do samochodu po latarkę.

Chwilę zajęło mi, zanim odnalazłem ją w zagraconym schowku. Zamknąłem samochód i gdy przeskakiwałem przez rów, dostrzegłem jakiegoś mężczyznę, kroczącego w moim kierunku, od strony zajazdu. Zdałem sobie sprawę, że ta scena z uciekającym Mikołajem mogła wyglądać dwuznacznie, ale nie to było teraz najważniejsze. Chciałem odnaleźć chłopaka i jak najszybciej zawieść go na policję.

Kiedy brnąc w śniegu, mijałem kolejne drzewa, czułem jakiś niepokój. Nie do końca wiedziałem, skąd to uczucie. W lesie było dość jasno od białego puchu, jednak silny wiatr i padający śnieg nadawał temu miejscu jakiś przerażający klimat. Jeszcze te bajki, opowiedziane mi przez chłopca. Niby kompletnie w nie nie wierzyłem, jednak z każdą sekundą czułem coraz bardziej narastający strach.

– Mikołaj! – krzyczałem co pewien czas, jednak odpowiadało mi jedynie echo.

Dotarłem wreszcie na niewielką, leśną polanę, na środku której stał wysoki dąb. Pod dębem coś leżało – coś zielonego.

– Mikołaj! – krzyknąłem ponownie, biegnąc w stronę drzewa.

– Mi… Mi… Mikołaj? Boże! – wrzasnąłem, czując , jak kolana się pode mną uginają. Zakryłem oczy rękoma, nie mogąc złapać tchu. Widok jaki ujrzałem, towarzyszy mi do dziś w najgorszych koszmarach. Zielona, dziurawa kurtka, podwinięta prawa nogawka spodni. Brak lewego buta i ta głowa – w zasadzie część głowy. Cała prawa strona twarzy była całkowicie zapadnięta. Dziura w lewym policzku odsłaniała kawałek szczęki, a na brodzie chłopca dostrzegłem wybitego zęba. Z okolic czoła ciekła leniwie gęsta, czerwona krew, zalewając prawą, przebitą gałkę oczną. W momencie, kiedy spojrzałem na drzewo, pod którym leżało ciało Mikołaja, usłyszałem za sobą kroki. Chciałem się odwrócić, ale nie potrafiłem. Gdy przyjrzałem się korze dębu, dotarło do mnie, jak prawdopodobnie zginął ten dziesięcioletni dzieciak. Oprócz sporej ilości krwi spływającej po pniu, ujrzałem na nim kilka fragmentów zielonego materiału, oraz jasne włosy, zlepione krwią. Do kory przylepiony był także kawałek poszarpanej skóry. Sprawca musiał chwycić Mikołaja za nogi i trzepać jego tułowiem i głową o pień tego drzewa. Już miałem się odwrócić, kiedy ktoś wykręcił mi ręce i powalił na ziemię.

– Leżysz gnoju! – Usłyszałem donośny, męski głos. – Boże, co ty zrobiłeś temu chłopakowi?!

– Trzeba wezwać policję! – krzyknąłem. – Ja go tylko znalazłem!

– Policja już jedzie skurwysynu. Kazałem po nich zadzwonić właścicielce zajazdu, po tym jak zobaczyłem, że ten dzieciak uciekł z twojego wozu! Czułem, że może stać się coś złego!

– Niech mnie pan wysłucha – odparłem drżącym głosem.

– Wstawaj jebany pedale! Najchętniej wsadziłbym ci w odbyt jakąś gałąź, ale nie chce mieć problemu, przez takiego świra. Wstawaj, idziemy do drogi!

Mężczyzna był ode mnie wyższy i silniejszy, więc nie było sensu się stawiać. Przy szosie czekała już na nas policja. Oczywiście po kilkunastu minutach zjechały się kolejne wozy policyjne, oraz prokurator. Dotarło do mnie, iż jestem głównym podejrzanym. Byłem jednak w tak wielkim szoku, że nie potrafiłem odpowiedzieć na żadne pytanie. Kiedy wsadzili mnie do radiowozu, spojrzałem w stronę lasu i coś zobaczyłem. Między drzewami stała jakaś wychudzona, naga kobieta, z obwisłymi piersiami, długimi, czarnymi włosami i ogromnymi, wytrzeszczonymi oczami. Mimo koszmarnego uśmiechu i braku ubioru, postać ta nie zrobiła wówczas na mnie żadnego wrażenia – zupełnie jakbym ujrzał coś naturalnego. Dopiero kiedy znalazłem się w pokoju przesłuchań i trochę oprzytomniałem, pojąłem, że to coś, co wówczas zobaczyłem, było albo potwornym złudzeniem, wywołanym w skutek szoku, albo czymś, czego nie da się racjonalnie wytłumaczyć.

Siedzę w więzieniu już ponad dwadzieścia lat. Dostałem dożywocie z możliwością przedterminowego zwolnienia po odbyciu czterdziestu lat kary. Uznali mnie za winnego zabójstwa ze szczególnym okrucieństwem. Sąd stwierdził, że najprawdopodobniej motywem mojego działania, była chęć zaspokojenia popędu seksualnego na tym chłopcu. Podobno tamtego wieczoru dom Mikołaja doszczętnie spłonął. Zabezpieczono szczątki zarówno matki chłopca, jak i jego młodszego brata. Do dziś nie stwierdzono, co było przyczyną pożaru. Przyjęto, że Mikołaj uciekł z płonącego budynku i wybiegł na drogę, szukać pomocy. Według sądu, przekonanego zeznaniami tamtego mężczyzny, który zatrzymał mnie na miejscu zbrodni, zapewniłem dzieciaka, że mu pomogę i tak zwabiłem go do samochodu. Chłopiec następnie uciekł, ja go dogoniłem, zamordowałem i nie zdążyłem zrobić nic więcej, gdyż zostałem nakryty. Dodatkowo obciążały mnie ślady, zabezpieczone w moim samochodzie, świadczące o obecności w nim dziesięciolatka.

Wielokrotnie powtarzałem to, co opowiedział mi Mikołaj – wówczas, kiedy przerażony jechał ze mną w aucie. Sąd uznał jednak moje słowa za kiepską linię obrony. Tak samo jak ja nie dowierzałem w historię chłopca, tak samo mi nikt nie wierzył podczas procesu.

Przypomniałem sobie o całej historii kilka dni temu – właśnie dlatego postanowiłem się nią z tobą podzielić. Administracja więzienia zorganizowała nam spotkanie z pewną panią psycholog, w ramach resocjalizacji. Kobieta opowiadała o pewnej zmyślonej istocie, która w ostatnim czasie zyskała sporą popularność w sieci i w pewnym sensie wywiera zły wpływ na młodych ludzi. Skoro przebywasz na wolności, być może już o niej słyszałeś. Z tego, co opowiadała ta kobieta, wynikało, że Momo – bo tak ma nazywać się to coś, nakłania dzieci i młodzież do jakichś niebezpiecznych wyzwań. Nie potrafiłem w pełni skupić się na prezentacji tej psycholog, bo gdy wyświetliła zdjęcia tego dziwadła, momentalnie przypomniał mi się opis tego czegoś, co rzekomo widział Mikołaj za oknem. Dodatkowo oczy Momo, hmmm… Mam wrażenie, że już je gdzieś widziałem.

Nie chcę snuć żadnych teorii spiskowych – wygląd tego internetowego stwora to pewnie czysty przypadek. Wiem natomiast, że dwadzieścia lat temu w lasach niedaleko Pszczyny wydarzyło się coś potwornego. Dla wszystkich sprawa jest już zamknięta – sądzą, że morderca gnije za kratami. Ja wiem jednak, że jestem niewinny. Nie liczę na to, że kiedykolwiek wyjdę. Chcę tylko, abyś wiedział, że prawdziwy zabójca Mikołaja wciąż błąka się gdzieś na wolności. Nie wiem kim, lub czym jest – i chyba nie chcę wiedzieć.

Ty też nie chcesz tego wiedzieć. Wolisz uznać mą opowieść za bajkę – wymówkę zboczonego psychopaty. Kiedy jednak położysz się spać i zgasisz światło, nie zasłonisz okien tylko dlatego, aby blask księżyca nie budził cię w nocy – o nie. Mniej lub bardziej świadomie uczynisz to, by przypadkiem nie dopatrzeć się za szybą jakichś oczu. Wielkich oczu.

Średnia ocena: 4.8  Głosów: 4

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (7)

  • Justyska 25.01.2019
    Zaczęłam czytać ze względu na miejsce akcji. Las między Pszczyną a Tychami przemierzałam kilka razy na rowerze, gdybym wcześniej znała tę historię, to pewnie bym się dwa razy zastanowiła:)
    A co do samego opowiadania, dialog z chłopcem w samochodzie wydał mi się jakoś nienaturalny, jakby usztywniony. Gdybym była na miejscu głównego bohatera chyba jednak bałabym się choć trochę opowieści chłopca. Sam fakt, że znalazł się przerażony w takim miejscu już jest dziwny.
    Rozwiązanie akcji bardzo do mnie trafia. Ale czy to prawda? A może Momo to on ?:)

    Pozdrawiam serdecznie i zostawiam 4+:)
  • Feliks Dworski 25.01.2019
    dzięki wielkie , pozdrawiam także
  • Kapelusznik 25.01.2019
    No całkiem dobre.
    Muszę przyznać mrok na odpowiednim poziomie, choć nie takie straszne jak się spodziewałem.
    Cóż.
    Serdeczna 5
    Negatywnych uwag nie mam.
    Pozdrawiam
    Kapelusznik
  • Feliks Dworski 25.01.2019
    bardzo dziękuję
  • Ozar 25.01.2019
    Kurde całkiem ciekawa i sensowna opowieść jak można przez przypadek trafić do więzienia na wiele lat. To taki horror z bardzo smutnym zakończeniem. Co by nie powiedzieć twój bohater miał kosmicznego pecha. 5 dla mnie za ciakwą acz smutna opowieść.
  • Feliks Dworski 25.01.2019
    dziękuję bardzo
  • Ozar 25.01.2019
    Feliks Dworski Jak zapewne wiesz czasami przypadek decyduje o życiu i przyszłości człowieka! u ciebie też tak jest!

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania