Opowieść wigilijna cz.3

Rona obudziły zapachy, których nie czuł od lat. Ostry świeży aromat wwiercająca się w nozdrza, który równocześnie uwielbia się i nienawidzi. „Siano” - pomyślał. „Dlaczego czuję siano?”. Powoli, zaczynał też identyfikować inne odleglejsze wonie, wygrzebując je dociekliwie z głębi pamięci, jak ze starego klasera ze znaczkami. Przykry, kwaśny smród zwierzęcego potu. Ciężko wiszący swąd dymu. Zbutwiałego drewna, ziemi, fetor odchodów. Cała gama zapachów, których pan Teel – pracownik biurowy nie wąchał od ostatniej wizyty u dziadków gdy jeszcze był małym chłopcem. „Wieś, jestem na wsi!” pojął nagle i z przerażeniem otworzył oczy. Zobaczył jedynie ciemność.

Ron myślał gorączkowo. Pamiętał że był w biurze, pracował do późna. Wybiegł nagle na ulicę po telefonie Anny i wtedy zdarzył się ten okropny wypadek – to wszystko wydawało mu się snem. Koszmarem, z którego bardzo chciał się obudzić. To wszystko nie miało sensu.

–Czekałem kiedy się obudzisz – z ciemności dobiegł go skrzekliwy wysoki głos. – Tylko zachowaj spokój, przystosowanie się zajmuje trochę czasu.

–Kim ty jesteś?! Gdzie jesteś?! Co tu się dzieje?!

–Spokojnie! Przecież mówiłem spokojnie!

W ciemności, krótkim błyskiem zaświeciło dwoje wyłupiastych czarnych oczu i Ron ujrzał kryjącego się za nimi olbrzymiego szczura. Zwierze było równie wielkie jak on i kojarzyło się z potworem jakiego można zobaczyć w tanich horrorach nadawanych w telewizji bardzo późno w nocy. Ron chciał się zerwać i odbiec, uciec jak najdalej, ale ciało nie słuchało go, upadł wpadając twarzą w coś ostrego. Zaczął się czołgać, czując że przedziera się przez jakby, stertę chrustu; szeleszczącego i pękającego pod ciężarem jego ciała.

–Zaczekaj! Przecież nic ci nie zrobię... – piszczał za nim olbrzymi szur.

„Ja śnię, to musi być sen...” myślał Ron gorączkowo, pełznąc przed siebie, wyciągając jedną rękę przed drugą, aż trafił w jasny promień księżycowego blasku, aż zobaczył swoją dłoń: pomarszczoną i różową, upstrzoną ostrymi pazurami, od „nadgarstka” porośniętą, grubym brązowym futrem...

–Taaak... – powiedział głos dobiegający z ciemności, już nie piskliwy ale cichy i rzężący – Chciałem to zrobić, to zrobić delikatniej przyjacielu, ale, zdaje się, ten statek już odpłynął. Jesteś szczurem.

Chłód zmarzniętej polepy, zdawał się przyjemnym ciepłem w porównaniu do bryły lodu, rosnącej w trzewiach Rona, gdy podnosił łapę do twarzy i macał wyciągnięty, włochaty pysk i długie wąsiska, które znajdowały się tam gdzie zawsze wcześniej, była ogolona, trochę pucułowata buzia. Niedawny Pan Teel, rozglądał się dookoła z rosnącym niedowierzaniem, z konsumującą jego mały szczurzy móżdżek paniką. Oczy przyzwyczajając się do mroku, do nowej percepcji, nie gubiąc jednak dawnej świadomości, rejestrowały coraz to nowe dziwy, rozpościerające się paletą w małej stodole w której się znalazł – największej otwartej hali jaką widział w życiu. Były tam grabie i widły wielkości sekwoi, wiadro większe od domu, koń wielkości wieżowca i wreszcie sterta gałęzi przez, którą się przedzierał – kupka słomy.

–Był wypadek... – wydusił z siebie w końcu. – Pamiętam światła, uderzenie.

–Umarłeś – oznajmił piskliwym głosem, olbrzymi gryzoń, będący zwykłym szczurem.

–I zostałem szczurem?! – zawył Ron, w nagłym katharsis zrozumienia.

–Każdy dostaje to na co zasłużył.

***

Wędrowiec opuścił miasto. Zostawił krzykliwe światła i wibrujący harmider daleko za plecami. Załatwił w metropolii wszystko co miał do załatwienia – to czego się nie spodziewał, czego nie chciał i to co trzeba było zrobić. Z niekłamaną radością ruszył dalej, z księżycem w roli przewodnika i czarnym kundelkiem o krzywych nogach i wyłupiastych oczach, drepczącym, krok w krok, za nim. Nocy daleko jeszcze było do końca, podobnie jak pracy, którą wykonywał. Czasu jednak miał dość, by przystanąć i spojrzeć przelotnie na gwiazdy, grające w berka ze spadającym śniegiem. Było tak cicho, że Wędrowiec słyszał chrobot zamarzającego lodu, świergot gęstniejącej ciemności, huk, podążających za nim, psich pazurów uderzających o asfalt. Przeczucie kazało mu czekać, więc stał dalej jak posąg wykuty z deszczowych chmur, aż usłyszał w oddali turkot silnika.

Niedługo później, na drodze pojawiło się samotne auto, poobijane kilometrami dróg, zardzewiałe czasem, walczące ze śniegiem i lodem o swoje miejsce na asfalcie. Szperające w ciemnościach reflektory odnalazły sylwetkę wędrowca, kładąc jego idealnie czarny cień na idealnie białym śniegu. Hamulce zaśpiewały cicho i fałszywie wysokie C i pojazd zatrzymał się obok Wędrowca, wciąż zapatrzonego w nocny firmament. Okno kierowcy, zjechało w dół, ukazując smukłą, zmęczoną życiem twarz, oświetloną od dołu fluorescencyjną zielenią deski rozdzielczej.

–Przepraszam, czy Pan się zgubił? – powiedział mężczyzna, pocierając łysinę okraszoną wianuszkiem włosów. – Zwykle tego nie robię ale... może gdzieś Pana podwieźć?

Wędrowiec obrócił się w stronę nieznajomego i przypatrywał mu przez chwilę. Chciał odmówić, wiedział, że powinien, ale mężczyzna już go dostrzegł i... spojrzał na towarzyszącego mu kundelka. Jego sierść była rzadka i krótka pozlepiana brudem. Zwierze drżało spazmatycznie, trzęsąc się na swoich pałąkowatych nóżkach.

–Jest bardzo zimno, a pan zdaje się nie jest najcieplej ubrany – przekonywał mężczyzna. – Proszę... Chryste! Pan jest bosy! Proszę wsiąść!

–Dobrze

Głos rozszedł się w powietrzu chrzęstem śniegu i syczeniem ognia, sprawiając, że mężczyzna w samochodzie zaczął jeszcze bardziej kwestionować słuszność swojej decyzji. Wiedział on jednak, podobnie jak Wędrowiec, że nie miał innego wyjścia, nie tak naprawdę. Postać w wełnianej szacie, okrążyła samochód i uchyliła tylne drzwi, wpuszczając do środka psa, a potem odwróciła się i wsiadła do przodu, bezszelestnie wślizgując się na fotel pasażera.

–Jestem Michael Paterson, ale wszyscy nazywają mnie Pastor Mike – powiedział mężczyzna wyciągając dłoń.

Wędrowiec skierował ziejący nieprzeniknioną ciemnością wylot kaptura na swojego rozmówcę, jednak nie uścisnął podanej dłoni, ani nie powiedział niczego. Niezręczną ciszę zastępował głośny szum samochodowego ogrzewania.