orkiestra samobójcy

o zmierzchu padam na kolana

i rękami związanymi z tyłu

dyryguję śmierci

wstrzymaj się

za wcześnie na chordofony smyczkowe

jeszcze

te serca spokojne takty

ostatnie strony sekcji perkusyjnej

wtulam twarz w mróz

taki gorący aż parzy

jak tylko nocą potrafi

dysonansy miażdżonych płatków

ulepiony ze śniegu kaishakunin

z gałązkami zamiast rąk

i w moim kapeluszu

jest obserwatorem

jakby miał choć dziurkę w marchewce

że niby sekcja dęta

uboga ale jakaś

nie zna litości

jak mróz czy śmierć

czy sekcja smyczkowa

umrę więc tak zwyczajnie

w cichej eksplozji płuc

a on będzie patrzył

i gdy słońce wzejdzie

umrze sam w ciszy

jak ja

[2012]