Ostatni poranek

Mglisty ranek. Szedłem powoli leśną ścieżką uświadamiając sobie, że się zgubiłem. Wokoło gęsty las. Wolałem, że wrzeszczeć o pomoc, aby nie przyciągnąć nieproszonej zwierzyny. Ścieżka była wąska i błotnista. Co kilka kroków wpadałem w kałużę.

Było bardzo cicho. Żaden ptak nie ośmielił się zaćwierkać, zatrzepotać skrzydłami. W pewnym momencie poczułem okropne zmęczenie. Zrobiło mi się słabo. Przykucnąłem po jednym ze starych wyrośniętych dębów. W powietrzu zaczął unosić się dziwny smród. Był nie do zniesienia. Jeden solidny wdech powodował silne zawroty głowy. Na szczęście mgła zaczęła opadać i pole widzenia zwiększyło się.

Wtedy w oddali zobaczyłem mały prostokątny budynek. Wstałem i zakrywając usta rękawem starej skórzanej kurtki, poszedłem w tamtym kierunku. Na miejscu zobaczyłem auto, biały polonez zaparkowany obok budynku przypominającego mały schron. Podszedłem bliżej drzwi. Z pewnym niepokojem złapałem za solidną mosiężną klamkę. W środku słychać było czyjeś głosy, a smród nasilił się kilkakrotnie. Upadłem na wpół przytomny, uderzając głową o metalową futrynę.

- Proszę, proszę mamy nieproszonego gościa — usłyszałem.

Kręciło mi się w głowie, a obraz był nieostry. Przez mgłę zobaczyłem sylwetkę mężczyzny w dziwnym kombinezonie.

- Czego tu szukasz to teren prywatny — po tych słowach straciłem przytomność.

Ocknąłem się na noszach opięty pasami jak w psychiatryku. Nie mogłem poruszać głową w żadnym kierunku. Na szczęście nie było już czuć tego potwornego smrodu.

- Dobra gadaj, po co tu przylazłeś? - odezwał się ochrypły głos. Co może chciałeś pożyczyć tego białego poloneza. To chyba on cię tu zwabił.

- Nie ja tylko się zgubiłem to wszystko — wykrztusiłem.

- Kto normalny o tej porze szwenda się w środku lasu. Co ty mnie za głupiego masz?

Mężczyzna podszedł do drzwi i zamknął je na klucz.

- Mój znajomy właśnie pojechał. Jesteśmy tu sami, a ja nie znoszę takich podglądaczy jak ty.

Po tych słowach wyją z kieszeni scyzoryk i zakrywając mi usta, zaczął rozcinać nim moje spodnie.

- To, co od czego zaczniemy? Ja lubię gotowane łydki. Po ostatnim zasmakowały mi — zaśmiał się.

Wbił więc ostrze w moją łydkę i wykroił kawałek, po czym rzucił go do metalowej miski.

- Ale co to za manier. Może ty też chcesz?

Próbując wytrzymać ból, zaprzeczyłem.

Wtedy usłyszałem dziwne hałasy dobiegające z zewnątrz przez dość duży otwór w ścianie. Mężczyzna wyraźnie się zaniepokoił. Szybko wyszedł z pomieszczenia i nie minęła chwila a usłyszałem jego przeraźliwe krzyki. Nie wiedziałem co się stało. Zobaczyłem jedynie cień dziwnych, powykrzywianych we wszystkie strony pazurów, po czym odruchowo zamknąłem oczy.