Ostatni Wpis

Szarość dnia i lewy uśmiech w odbiciu lustrzanym

Ciągła monotonia, gdzie my wszyscy się zbieramy

Czy dążymy, czy to nas popycha mara

Chciałbym żyć, chciałbym żyć, po cóż mi ta kara

Linę stale ciągnę, lecz z drugiej strony mur

Inni pchają, napierają głębiej wchodząc w gnój

Co gorsze jest nie wiadomo, stojąc na wzniesieniu z dołem

Patrząc w sieć co z góry spada ze spokojem

W wodzie pływać, gdy jest blada

Trudniej jest z niej wyjść, gdy łańcuch ciągnie i na dno spada

Żyłem spokojnie, marzeń mając niewiele

Aż nagle strach, pech, jak spełnić swe cele

Chyba już czas, już czas po mnie przyszedł i z nim koniec

Pogodzić jedynie się mogę, nikt już mnie nie może podnieść

Komentarze (11)

Margerita 22.01.2018

Bardzo smutny tekst mówiący o myślach samobójczych a co za tym idzie o śmierci pięć

Lancelot 22.01.2018

spokojnie, napisałem go kiedyś także tych myśli nie ma :) dzięki

KarolaKorman 22.01.2018

niepokojący, dobrze że stary, pozdrawiam :)

Lancelot 22.01.2018

na szczęście :) chociaż ja spokojna osoba to co najwyżej posunie się do napisania takiego czegoś, pójdzie spać i wstanie nowa z nowymi dniem :)

Agnieszka Gu 24.01.2018

Tu też cie troszkę pomęczę ;)
"Ciągła monotonność" - monotonia?
"Co gorsze być nie wiadomo" - być - jest - Co gorsze jest, nie wiadomo ?
Ciemna, mroczna opowieść.
Pozdrawiam

Lancelot 24.01.2018

dzięki :) poprawione :)

Cherryl 13.02.2018

O byciu cieniem samego siebie. Przemawia do mnie.

Lancelot 13.02.2018

dzięki za odwiedziny :)

marok 13.02.2018

RNobi ja jestem też. Spodobał mi się 5

marok 13.02.2018

A to coś na początku mej wypowiedzi to nie wiem co to. Tego nie ma ?

Lancelot 13.02.2018

Spoko :D cieszę się że wpadłeś i że przypasował tekat. Toć zagwozska cóż to na początku w twoim komentarzu XD

Ostatni Wpis

Komentarze (11)

Napisz komentarz