Otchłań szarości

Zaśnieżony pejzaż świeci pustkami

Krzyczy wciąż- powróć do bram mego wnętrza

Odnajdź istnienie zaginione w tej burzy

Sens tam odszukasz, pragnienie odnajdziesz

Zaginione zwierzę krzyczy o pomoc

Szuka przystani ostoi przy zmartwień

W oczach swych ujrzeć chce bezpieczeństwo

By miłość trwała zawsze i wszędzie

Delikatnie wciąż krocząca po otchłani

Gdzie skumulowana jest cała szarość

A ciemność więźniem w ryzach tych ziemi

Która zakuta jest jak w kajdany

Szczere myśli krzyczą z pojezierza

Choć jest to wzór z ludzkiego przymierza