Owoc wiśni

1127 rok.

Tsushima, Japonia.

Powietrze rankiem było wyjątkowo lekkie i rześkie. Wiatr powiewał swobodnie poruszając delikatnie kłosami kwiatów polnych. Yokashi przechadzał się dotykając dłonią wysokiej trawy. Strumyk wody znajdujący się obok domostwa budził w nim miłe wspomnienia. Woda zahaczająca drobne kamienie kojarzyła mu się z matką, jej dźwięcznym głosem. Sama skała zaś - z ojcem, preferującym surowe wychowanie syna. Dopiero teraz, po wielu latach, Yokashi docenił ciężką pracę, którą wykonywał ojciec by nauczyć go potrzebnych wartości.

Dotknął srebrnych włosów. Wraz z tymi myślami, przyszły też inne. Takie, o których z całą pewnością wolałby zapomnieć.

Katana przestała już praktycznie błyszczeć w świetle ognia i księżyca. Nie było widać jej idealnie wypolerowanej stali - całe ostrze było skąpane we krwi. A żołnierzy nie malało.

Yokashi zablokował lewą ręką atak z krótkiego noża, po czym dobył własnego wakizashi odrzucając nieprzydatną obecnie, zbyt długą katanę, i wbił broń w lewy bok napastnika. Wyciągnął po chwili wakizashi z krzyczącego rywala i rozplatał mu nim gardło. Odrzucił ciało przeciwnika i podniósł katanę. Zobaczył przed sobą kolejnego szarżującego rywala. Yokashi uchylił się przed szybkim cięciem, przeturlał po następnym długim sieknięciu, wstał i ciął prosto w serce. Katana przebiła ciało idealnie. Czerwony ślad nie ustawał, gdy ofiara zsunęła się z jej ostrza na ziemię. Yokashi przetarł pot zalewający mu oczy, i odrzucił gniewnie maskę smoka, którą miał na sobie. Uznał, że teraz to już nie ma znaczenia.

Przygładził gęstą brodę i spojrzał przed siebie. Zawsze podobał mu się widok wschodzącego słońca. Przeszedł jeszcze kilkanaście kroków dalej, zbliżył się do drzewa. Wspiął się cicho po stojącej obok drabince i zerwał delikatnie dojrzały owoc wiśni. Przypomniał mu on syna. Yokashi często nazywał go niedojrzałą wiśnią. Uśmiechnął się lekko, niezauważalnie. Gdy schodził z drabinki, musiał przystać na chwilę. Ból w barku odezwał się cicho.

-Teshi! Teshi! - krzyczał przedzierając się na polu bitwy. Kolejny unik, kolejna krew.

-Yo ... Yokashi - mówił z trudem leżący przy murze mężczyzna. Mocno krwawił i trzymał się za brzuch. Yokashi uklęknął przy nim szybko.

-Wstawaj, Teshi. Przeniosę cię. Musisz przeżyć, słyszysz? - mówił bez wiary w głosie. Próbował podnieść towarzysza, ten jednak nie pomagał i zaprotestował.

-Nie, bracie, już nie. Musisz tylko ... chroń Inui. Danshi zabiją ale Inui wezmą w niewolę. Moja ... mała córeczka. Nie dopuść do tego. Nie możesz ... - Teshi mówił z trudem konając. Yokashi kiwnął lekko głową i przetarł spływającą łzę. Nagle poczuł niespodziewany ból w barku. Momentalnie się skrzywił, kaszlnął i odwrócił głowę. Strzała utkwiła w jego ciele. Krew zaczęła wolno wypływać. Yokashi przeniósł się momentalnie za osłonę szukając wzrokiem strzelca.

Stał kilkanaście metrów dalej. Ich oczy spotkały się momentalnie. Yokashi zagryzł zęby i wyciągnął szybko strzałę z barku. Podniósł następnie katanę i rzucił się do szarży na łucznika. Ten zdążył napiąć już cięciwę po raz drugi.

Yokashi wrócił do pustego domu.