Pastwiska

Srogo by rzec mógł on

Stawiani w betonowych źdźbłach

W poszewce lista gruba

Dotykiem łaską trafia

Otulone cztery litery tłumem

Grającymi dzwonkami szarość zbyta

Pierwszą falą kolor zmienia

Zapach ciągnięty drugą

Ostatkiem rzucona maska człowieka

Czerwień zlana z dachówką

Iskry czasem władają

Kraść chwilę jego życzeniem

Świat świętych pastwisk dolą