Perełka cz 1

Jeszcze tylko kilka kroków, pomyślałam wlokąc ciężkie jak z ołowiu nogi przez zatłoczony parking. Chciałam odjechać stąd jak najszybciej, zanim mój, od teraz już były mąż, opuści wrota sądu ze swoją nową, rudowłosą ukochaną. I tylko moje stopy, obleczone w wyjściowe szpilki, spętane poczuciem sromotnej porażki, nie chciały współpracować. Za późno.

Oszklone drzwi uchyliły się, a na marmurowych schodach ukazała się para, jakby żywcem wycięta z jakiegoś czasopisma o celebrytach. On wysoki i śniady, w szytym na miarę garniturze, ona, blada, eteryczna jak wiosenny poranek, z kaskadą loków w odcieniu młodej marchewki.

Nie patrz, usiłowałam zmusić własne ciało, by trzymało się prosto, i kierowało w stronę zaparkowanego samochodu. Spojrzenie jednak, tak jakby bez udziału woli, co i rusz kierowało się w stronę postaci na schodach, a zawiść wbijała kolejne igiełki w i tak już obolałe serce.

Kobieta wystudiowanym gestem przerzuciła przez ramię pasmo włosów. Ciekawe czy kochałby ją tak samo, gdyby nagle wyłysiała, zapytał złośliwy chochlik w mojej głowie. Ostatnio coraz częściej odnotowywałam wewnątrz jego obecność. Nigdy wcześniej nie bywałam złośliwa.

Westchnęłam. To również ostatnio zdarzało mi się coraz częściej. Kluczyków jak zwykle też nigdy nie było tam, gdzie być powinny. Metodycznie, kieszonka po kieszonce przeszukałam czeluści torebki, by znaleźć je ukryte pod podszewką. Zdjęłam żakiet, i rzuciwszy go na fotel pasażera zajęłam miejsce za kierownicą mojego starego, wysłużonego citroena. Silnik zamruczał jak dobry przyjaciel.

 

W wynajętym mieszkaniu czekała na mnie jedynie moja kotka Nala, ubiegłoroczny prezent gwiazdkowy od Tomasza. Jej ślepka do złudzenia przypominały oczy lwicy z ukochanej bajki z dzieciństwa. Dziś jednak nie przy drzwiach z głośnym miałczeniem, domagając się pieszczot. W poszukiwaniu ulubienicy zawędrowałam do salonu, zbyt dużego jak dla jednej kobiety, gdzie pod ścianami nadal stały kartony z moimi osobistymi rzeczami. Do tej pory uparcie broniłam się przed ich rozpakowaniem, nie chcąc zamknąć jeszcze tego rodzaju swojego życia. Kotka siedziała na parapecie, wyglądając przez okno, z niezadowoleniem machając ogonem. Jej również brakowało naszego starego domu z ogrodem, gdzie mogła biegać i swawolić, polując na wróble.

- Życie to nie bajka, jak powiedziałaby babcia – przemówiłam do kotki, biorąc ją na ręce i sadowiąc się w bujanym fotelu – Szkoda tylko, że w swoich mądrościach nie ostrzegała mnie przed wrednymi sekretarkami, polującymi na cudzych mężów.

Oczy Nali przez moment wpatrywały się w moje, po czym przymknęła je, z cichym mruczeniem poddając się pieszczocie moich palców. Tak łatwo było poprawić jej nastrój, wystarczyło tylko troszkę podrapać za uszkiem. Szkoda że z ludźmi nie było tak łatwo. Torebka pozostawiona na komodzie zawibrowała i gdzieś ze środka rozległ się dzwonek telefonu, wygrywający do niedawna naszą piosenkę. Trzeba będzie ją zmienić, pomyślałam wstając. I oczywiście pozbyć się obrączki do tej pory noszonej na palcu prawej ręki.

Zostawiając kota na poduszce, wzięłam w dłonie hałasujące urządzenie. Na wyświetlaczu pojawił się numer mojej matki. Skrzywiłam się, jeśli zamierzała mnie dobić równie dobrze mogła to zrobić następnym razem. Aż za dobrze miałam w pamięci naszą ostatnią rozmowę.

 

- I na co ci to wszystko było? - rozpoczęła swoją przemowę niespełna tydzień temu – Wypisywanie tych wszystkich głupot. Romanse. Zachciało ci się zostać pisarką.

- Ale mamo …- otworzyłam usta próbując bronić swojego prawa do kariery, jednak jedno spojrzenie stalowoszarych oczu uciszyło mnie natychmiast

Z moją matką się nie dyskutowało, wiedziałam o tym już jako mała dziewczynka. To ona była siłą karzącą w domu mojego dzieciństwa. Pociechy i wsparcia szukałam zawsze u taty, ale jego już z nami nie było.

- Gdybyś urodziła Tomaszkowi dzieci i zajęła się domem jak przyzwoita kobieta, na pewno by Cię nie zostawił. To porządny, przyzwoity człowiek. Katolik – ostatnie słowo wypowiedziała z namaszczeniem, jak gdyby w tych kilku literkach zawierały się wszystkie zalety świata.

- Nie zostawiłby, tylko zdradzał na prawo i lewo – spotęgowałam całą siłę woli, by nie tyle

wypowiedzieć a wyszeptać to krótkie zdanie.

- Może, ale zawsze by wracał. Jeśli nie ze względu na Ciebie, to na dzieci. Nie byłabyś kobietą porzuconą.

Kochana rodzicielka. Zawsze wiedziała jak dokopać leżącemu, gdzie wsadzić szpilę, by naprawdę bolało. Nie brała jeńców, nie tolerowała słabości. Z piekącymi od powstrzymywanych łez oczami opuściłam kuchnię i dom matki.

 

 

To przerobiona, i poprawiona wersja pierwszego opowiadania jakie umieściłam na tej stronie, jeszcze przed

zalogowaniem się. Proszę o szczere opinie, i komentarze : )

Średnia ocena: 4.5  Głosów: 16

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (30)

  • wolfie 30.09.2015
    Całkiem ciekawe i bardzo intryguje mnie pewna rzecz - jak to opowiadanie ma się do fantastyki? Na razie jest bardzo... obyczajowe, więc liczę, że mnie zaskoczysz. Pozwoliłam wypisać sobie błędy, które wyłapałam: "z tond"; "mżą"; "póżno"; "miałczeniem"; "kita"; "zostać pisarkom"; "matkom"; "z potęgowałam". Popraw je szybko! Zostawiam 4 :)
  • Lucinda 30.09.2015
    Jeśli chodzi o historię, podoba mi się. Zdania są fajnie zbudowane, ciekawie opowiadasz. Pod tym względem nie ma się do czego przyczepić. Natomiast są błędy techniczne, takie jak stawianie przecinków przed ,,i", a nie stawianie przed ,,a", ,,że" i czasami również pomiędzy zdaniami składowymi.
    np. ,,pomyślałam (przecinek) wlokąc ciężkie jak z ołowiu nogi, przez zatłoczony parking. " - bez ostatniego przecinka;
    ,,Ciekawe czy kochał by ją tak samo (przecinek) gdyby nagle wyłysiała" - ,,kochałby" w tym przypadku razem, bo czasownik jest w formie osobowej;
    ,,Kluczyków jak zwykle też nigdy nie było, tam gdzie być powinny. " - przecinek nie przed ,,tam", tylko przed ,,gdzie";
    ,,Dziś jednak nie stała jak zwykle przy drzwiach, z głośnym miałczeniem (przecinek) domagając się pieszczot" - bez pierwszego przecinka;
    ,,Kotka siedziała na parapecie, wyglądając przez okno, niezadowolenie machając ogonem." - nie pasuje mi to ,,niezadowolenie" - ,,z niezadowoleniem". (Nie wypisywałam tych ortografów, które już zostały wskazane.)
    Mimo to uważam, że błędy techniczne zawsze można poprawić i pracować nad nimi. Ważniejsze jest logiczne składanie zdań, przyciąganie uwagi i zaciekawienie, dlatego dam 4:)
  • Shina-san 30.09.2015
    Podobało mi się :P Zostawiam 5
  • Angela 30.09.2015
    Bardzo dziękuję że Zajrzałyście, byki chyba już poprawione : )
    Co zaś się tyczy kategorii, to w następnym rozdziale wyjaśni się dlaczego Fantastyka : )
  • KarolaKorman 01.10.2015
    Czytało się super, dawaj kolejną część, 5 :)
  • Angela 01.10.2015
    Serdeczne dzięki Karola : )
  • Rasia 05.10.2015
    1. "Zdjęłam żakiet, i rzuciwszy go na fotel" - bez przecinka
    2. "Szkoda tylko, że w swoich mądrościach nie ostrzegała mnie
    przed wrednymi sekretarkami, polującymi na cudzych mężów." - Czyżby jakiś błąd czy niepotrzebny enter? :o
    3. "I na co Ci to wszystko było?" - ci z małej litery :)
    4. Tutaj małe odniesienie do wolfie. Nie zpotęgowałam, nie z potęgowałam, tylko spotęgowałam ;)
    5. " Z piekącymi od powstrzymywanych łez oczami
    opuściłam kuchnię, i dom matki." - znów taki dziwny przeskok ;o
    6. Brakuje mi trochę akapitów w Twoim opowiadaniu.
    Poza tym bardzo podobały mi się Twoje opisy, akcja rozwija się powoli, ale nie nudzi. Nad błędami należałoby troszkę popracować, ale to mały pikuś. Poza ortograficznymi nie są jakieś rażące, więc zostawiam 5 i przeczytam kolejne części ;)
  • Angela 06.10.2015
    Bardzo dziękuję za komentarz : )
  • Anonim 14.10.2015
    I w końcu dorwałam się też do twojego opowiadania. Realistyczna historia o porzuconej kobiecie, która jest po rozwodzie i mam wrażenie, jakby udawała, że po niej to "spływa", a wewnątrz naprawdę cierpi. Ciekawie opisujesz jej stan, podoba mi się twój prosty język, a w opisywanej koci się zakochałam. Szczególnie zapadł mi moment gdy siedziała na parapecie i machała ogonkiem, miałam wrażenie, jakby przedstawiała ową główną bohaterkę. Jestem ciekawa do czego będziesz dążyć w tym opowiadaniu, bohaterka jest również pisarką, co jeszcze bardziej mnie zaciekawia.
    PS: od takiej matki to ja też bym się wyniosła :)
  • Lady_Makbet 16.10.2015
    Bardzo smutne nostalgicze i takie autentycznie piękne 5!
  • Slugalegionu 19.10.2015
    Błędy:

    1) Jeszcze tylko kilka kroków, pomyślałam wlokąc ciężkie jak z ołowiu nogi przez zatłoczony parking. ~ Dywiz / myślnik zamiast myślnika.
    2) Czemu do jasnej cholery zdania są "poprzecinane"? To znaczy, czemu za pomocą entera dałaś je do różnych linijek, przed kropkami i całą resztą? Po prostu tragedia...
    3) [...] bujanym fotelu – Szkoda tylko, że w swoich mądrościach nie ostrzegała mnie [...] ~ Znajdź sobie ten fragment poza edycją i popatrz jak to wygląda.
    4) I na co Ci to wszystko było? ~ "Ci" w opkach małą.
    5) Gdybyś urodziła Tomaszkowi dzieci, i zajęła się domem jak przyzwoita kobieta [...] ~ Bez przecinka.
    6) [...] jak gdyby w tych kilku literkach zawierały się wszystkie zalety świata. [...] ~ To samo, co w trójce.
    7) [...] brała jeńców, nie tolerowała słabości. Z piekącymi od powstrzymywanych łez oczami [...] ~ To samo, co w trójce.
    8) [...] opuściłam kuchnię, i dom matki. ~ Bez przecinka.

    Ergo: 8/10

    Całokształt:

    Ponawiam pytanie, z dwójki. To wygląda cholernie źle, wiesz? No i nostalgia tekstu. Wybacz, ale rozwód to trochę za mało, aby mnie zasmucić. Gatunek to fantastyka, a ja ją lubię, ale mimo to raczej nie doczytam, ze wzgląd na nie moje klimaty oraz te entery, które jak mówiłem nie raz, ale jestem chamski, psują cały tekst.

    3/10

    Pomysł:

    Samego w sobie nie mam za bardzo jak ocenić, ale widzę, że po raz kolejny ważną cechą jest to, że bohaterka pisze. Przynajmniej jeśli chodzi o charakter. Takie lizanie dupy jest dla mnie niezrozumiałe, podobnie jak postacie oglądające horrory w horrorach. Uwierz mi, to, że mnie nie będzie interesowało jej hobby, to nie koniec świata.

    6/10

    Średnia w skali 1-5: 2,8(3)

    Ocena: 3
  • Angela 19.10.2015
    Co do 2 punktu, w trakcie wrzucania tekst się tak jakoś dziwnie ułożył i nijak nie idzie zedytować.
    Nie miałam w zamyśle nikogo zasmucić rozwodem bohaterki, a już na pewno nie Twoją szanowną osobę.
    To jakby wstęp, zakończenie pewnego rozdziału życia, po którym zaczyna się kolejny.
    Kolejny punkt to praca bohaterki, nikomu w dupę nie włażę!!! Z mojej postaci mogę uczynić babę sprzedającą
    jaja na bazarku, lub jak w tym przypadku uznaną pisarkę, to tylko i wyłącznie moja broszka, która większego
    znaczenia nabierze w kolejnych rozdziałach.
  • Marzycielka29 22.10.2015
    Bardzo ciekawy pomysł! 5
  • Negativerose 24.02.2016
    Ciekawe, podoba mi się. :)
  • Angela 24.02.2016
    Ooo, jestem zaskoczona, że ktoś tu jeszcze zagląda. Dziękuję za komentarz i cieszę się, że Ci się
    podobało : )
  • KarolaKorman 24.02.2016
    Perełka jest świetna więc nie wiem dlaczego się dziwisz, że ktoś tu jeszcze zagląda, ale dopisz zakończenie :)
  • Angela 24.02.2016
    Do końca jeszcze wiele musi się wydarzyć, no Wiesz, intrygi, romanse, szczypta magi, że Nala przypominam,niebawem wybiera się na dwór królewski. Do następnego rozdziału zabiorę się po następnej bitwie. A zdziwiona byłam, bo ostatnie wpisy są z przed czterech miesięcy.
  • KarolaKorman 24.02.2016
    Pisz więc spokojnie Bitwę, a my poczekamy :) Już jestem ciekawa, co wydarzy się na dworze :)
  • KarolaKorman 24.02.2016
    Widać po odstępach czasu, że piszę między jednym mieszaniem w garnku, a drugim hi, hi :)
  • Angela 24.02.2016
    Karola, taki już babski los : )
  • little girl 26.02.2016
    No i jestem :) Historia zapowiada się obiecująco, podoba mi się, 5 :)
  • Angela 28.02.2016
    Cieszę się, że Zajrzałaś, dziękuję : )
  • Niepasteryzowany 02.04.2016
    Jest ok, jeżeli tylko czas pozwoli będę czytał dalej.
  • Angela 02.04.2016
    Jeśli przeżyjesz pierwsze trzy rozdziały, to dalej już z górki : )
    Dziękuję za komentarz : )
  • Shiroi Ōkami 10.04.2016
    "Ciekawe czy kochałby ją tak samo, gdyby nagle wyłysiała, zapytał złośliwy chochlik w mojej głowie." ~ Aż przypomniała mi się historia mamy mojej koleżanki, która ogoliła głowę na łyso, by mąż się z nią rozwiódł XD
    Koteł ♥ Wspaniałe zwierzęta, sama chciałabym dostać jeszcze jednego kociaka. I jeszcze to imię Nala, nawiązanie do mojej ulubionej bajki z dzieciństwa :3
    Błędy oczywiście są, ale myślę, że sama poradziłabyś sobie z ich poprawą, bo czytając twoją ostatnią bitwę widziałam progres ^^
    Sorka, że tak krótko, ale mam zamiar skomentować całość w ostatnim dodanym rozdziale :P
  • Angela 10.04.2016
    Witaj Kochana, jak miło Cię u mnie czytać *aż ryjek się cieszy*
    Ze strony tej koleżanki to musiało być poświęcenie w słusznej sprawie. I co, udało się?
  • Shiroi Ōkami 10.04.2016
    Angela, musiała kombinować, ale w końcu się udało ;D
  • TeodorMaj 23.04.2016
    Tekst mi się bardzo podobał. Fajnie się czytało. Lecę do następnych rozdziałów. 5. :)
  • Angela 23.04.2016
    Serdecznie dziękuję : )
  • Bardzo, bardzo mi się spodobało! :) ciekawie opisane, bardzo realistycznie, ta matka jakoś tak dziwnie rzeczywista... Ruszam dalej ;)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania