Perełka cz 18

Spojrzałam w dół i nie mogłam powstrzymać grymasu. Łososiowa barwa mojej dzisiejszej kreacji była idealna na salony, zaś w lesie uczyniłaby ze mnie idealnie widoczny cel.

Czego ja bym nie oddała za parę wygodnych spodni i adidasów, pomyślałam, z rozrzewnieniem wspominając moją starą szafę. Musiałam skądś zdobyć wygodniejsze ubranie. Prośba, by ktoś mi takowego użyczył, nie byłaby dobrym pomysłem. Pozostawało tylko jedno rozwiązanie, kradzież. Myśl, kobieto, myśl, starałam się wprawić w ruch szare komórki, jednocześnie skubiąc koronkowy rękaw. Największą ilość męskich ubrań najpewniej składowano w koszarach, ale przechadzająca się tamtędy kobieta z pewnością wzbudziłaby spore zainteresowanie. Podenerwowana zaczęłam przestępować z nogi na nogę. Więc może stajnie, olśniło mnie, nim stopy rozbolały od dreptania w miejscu. Każdy, kto by mnie dostrzegł, pomyślałby pewnie, że idę odwiedzić Potwora rezydującego na tyłach.

Drewniane drzwi otworzyły się z lekkim skrzypnięciem. Wewnątrz panował lekki półmrok, w nozdrza łaskotał aromat siana ustawionego w belach pod jedną ze ścian. Olbrzymich rumaków nie zainteresowała moja obecność i tylko jeden, czarny z gwiazdką na czole, wierzchowiec Elisabeth, uniósł na chwilę głowę i spojrzał na mnie wilgotnymi oczami. Nie mogłam się powstrzymać, by mimo pośpiechu nie podejść do niego i pogłaskać lśniącej sierści. Musiałam wysoko unieść rękę, bo zwierzę było naprawdę olbrzymie. Ciepłe chrapy wtuliły się w moją dłoń.

- Tylko mnie nie wydaj – mruknęłam, a koń lekko parsknął, łaskocząc skórę ciepłym powietrzem.

Miałam absurdalne wrażenie, że rozumie, co do niego mówię. To, że pomieszczenie było puste, nie zaskoczyło mnie. O tej porze służba zbierała się w wielkiej kuchni na popołudniowy posiłek. Wędrowałam spojrzeniem w poszukiwaniu czegoś, co mogło się przydać w czasie ucieczki. Wreszcie znalazłam. Obok pustego boksu leżała spokojnie sterta jakichś szmat. Już z odległości kilku metrów dało się wyczuć słodkawo-kwaśny odór męskiego potu. Starając się oddychać przez usta, uniosłam szarą, niemiłosiernie brudną bluzę i tak samo umorusane spodnie. W żołądku skręcało mi się z obrzydzenia na samą myśl, że będę musiała to na siebie założyć. Czy ci faceci nie mogliby prać swoich rzeczy częściej niż raz w miesiącu? Zrzuciłam suknię i zastąpiłam ją paskudnymi łachami, na głowę zaś wcisnęłam wełnianą czapeczkę. Powinnam była zciąć włosy, jednak wrodzona próżność zdecydowanie się temu sprzeciwiała, bo nigdy jeszcze nie wyglądały tak dobrze. Znalazłam również buty, umazane końskim nawozem i na tyle wielkie, że mogłam wsunąć w nie stopy, nie zdejmując uprzednio trzewików. Teraz pozostało najtrudniejsze, musiałam wydostać się jakoś poza mury zamku.

Ostrożnie wysunęłam się ze stajni i z lekko pochyloną głową rozejrzałam się po ludziach, załatwiających na dziedzińcu jakieś swoje interesy. Na szczęście w kierunku bramy zmierzała grupa mężczyzn z pustą furmanką. Na upartego mogłabym udawać jednego z nich, uznałam i z pozoru niespiesznie skierowałam się w ich kierunku. Ukryłam ręce w kiszeniach workowatych spodni, by nikt nie dostrzegł ich drżenia. Nie rozmawiali ze sobą, co znacznie ułatwiało mi wniknięcie w ich szeregi. Wyglądamy troszkę jak banda zombi, pomyślałam z niesmakiem. Nikt nawet raz nie spojrzał w kierunku strażników pilnujących bramy, bojąc się chyba, by czymś ich nie sprowokować. Ja też nie patrzyłam, posuwając się do przodu w tempie konduktu pogrzebowego i czując, jak po plecach spływa mi stróżka zimnego potu. Udało się, dla bezpieczeństwa jednak odłączyłam się od grupy dopiero na skraju osady.

Gdy las zamknął się wokół mnie, nareszcie mogłam odetchnąć z ulgą. Bezpiecznie ukryta wśród drzew, musiałam tylko iść w kierunku odwrotnym od tego, z którego mnie przywieziono. Z oddali mogłam wyglądać jak ktoś, kto wybrał się do lasu po chrust. Powinno minąć jeszcze trochę czasu, przynajmniej do kolacji, zanim ktoś zorientuje się, że zniknęłam. Będzie dobrze, musi być, powtarzałam w myślach jak mantrę. Grunt to pozytywne myślenie. Z moich na prędce poczynionych wyliczeń wynikało, iż wyprawa na plażę nie powinna zająć więcej niż godzinę. Nasłuchując odgłosów leśnych zwierząt, brnęłam do przodu, pochylając się pod gałązkami nieznanych mi roślin. Żałowałam, że nie mam z sobą paska ani żadnego sznurka, bo za duże spodnie co chwila zsuwały mi się z bioder. Kiedy po raz kolejny przystanęłam, by je poprawić i obróciłam się lekko, między drzewami przemknął jakiś cień.