Perełko część X

Żmija wbijała we mnie swój bystry wzrok. Wystarczyło jej spojrzenie, bym mimo bólu, poczuła ciarki na plecach. Zacisnęłam dłoń, pojedyncza kropla czerwonej cieczy spływała właśnie po kciuku.

- Chodź tu, kochanie. Pomóż mi – rzekła, wskazując ręką na syna.

Nie minęła chwila, a już czułam na sobie ich łapy. Kobieta trzymała mnie za ramiona, mocno wbijając w nie pazury. Szczypało. Chłopak zaś przytrzymywał nogi. Z rany zaczęła sączyć się krew jak z gąbki. Przełknęłam ślinę, ledwo znosząc ten widok. Wspólnymi siłami unieśli moje ciało. Nie było komfortowo. Skóra od ich uścisku zaczęła piec. Wynieśli mnie z kuchni. Pożegnałam kremowe szafki, obrzucając je błagalnym westchnieniem.

Ciemny korytarz znów zawitał. Nie myślałam nad tym, gdzie skończę. Bardziej plułam sobie w twarz, karcąc się za nieudaną próbę ucieczki. Porywaczom, ewidentnie, łatwo nie było. Nie dziwię się. Utrzymywanie ponad pięćdziesięciu kilogramów na lekko zgiętych rękach to niełatwa sprawa. Patrząc w sufit, wczułam się w rytm malutkich kroków, stawianych przez czarną małpę. Przydałaby się jeszcze trzecia osoba, do dźwigania pleców. Kręgosłup opadał bezwładnie w dół, pozostając najniższym punktem ciała w danej chwili. Czułam jak kości sztywnieją. Do tego wszystkiego dochodziło to malutkie draśnięcie, z którego krew musiała spływać ciurkiem. Sprzątaczka będzie mieć robotę, latając z mopem. Choć, prawdę powiedziawszy, psycholka nie narażałaby siebie na donos o przetrzymywaniu i porwaniu dziewczynki, więc normalnych ludzi nie ma co wyczekiwać. Szanse na odnalezienie mnie malały z każdą godziną. Jaką traumę musiała przeżywać moja rodzina… Wyobrażałam sobie mamę siedzącą przy stole z telefonem w ręku, czekającą na jakieś informację, płaczącą siostrę, która nawet nie wie, że może mnie już nigdy nie zobaczyć oraz ojca próbującego wszystkich pocieszać, choć sam ledwo łapie pozytywne myśli, upijając się tanim winem. Nieraz trzeba potrafić zwalczać problemy… Choćby alkoholem.

Zatrzymali się przy drzwiach. Patrzyłam na nie prawie z samego dołu, wydawały się ogromne. Nieoczekiwanie gospodyni puściła moje ręce. Z impetem uderzyłam całymi plecami i głową o terakotę. Głuchy huk. Przez chwilę nie mogłam złapać powietrza. Dopiero później ból dał się we znaki. Głowa pękała. Wywracałam oczami dookoła, mając nadzieję, że przyjdzie jakiś dobry aniołek i mnie uratuje. Spotkałam się jedynie ze spojrzeniem chłopaka. Cierpienie, przez które przechodziłam, ewidentnie nie było mu obojętne. Na pewno nie w tej chwili. Nadal trzymał me nogi. Jednak nie stanowiło to problemu. Pulsujący ścisk przechodzący od potylicy do skroni, nasilał się. Szybko zmówiłam modlitwę, prosząc, bym wyszła z tego cało. Z lekka traciłam kontakt. Powieki same opadały, nie potrafiłam nad nimi zapanować. Z transu wybudził mnie brzdęk kluczy. Zasięgiem wzroku nie dosięgałam do sylwetek moich porywaczy, nie mogąc się odwrócić, wpatrywałam się w sufit. Czarne, migocące kropki przelatywały jednak po drugiej. Zwidy…

W mgnieniu oka wciągnięto mnie do środka. Dwie dłonie zacisnęły się na nadgarstkach. Głowa po przejażdżce przez próg zaczęła ponownie kłuć, tylko tym razem ze zdwojoną siłą. Cicho pisnęłam.

- Weź ją na fotel, idę po solankę – Kobiecy głos szumiał w całym pokoju. Nie potrafiłam nawet dokładnie przeanalizować treści zdania. Znaczenie wyrazów mieszało się. Próbowałam złapać jakąś konkretną myśl, ale gdy tylko pomyślałam o czymś sensownym, od razu zapominałam tematu, tracąc rachubę.