Perfekcja szczęścia

Miara szczęścia

"Jesteś taka szczęśliwa, Asieńko. Bóg dał ci zdrowie, a to przecież największy dar jaki można od niego dostać. Nie męczy cię przeklęty nowotwór, który przed laty zabrał do Pana moją świętej pamięci matkę. Zmarła w piekielnych bólach na łożu śmierci, a przecież dawano jej szanse. Rak tarczycy ją pokonał i teraz urzęduje w Niebie, wraz z innymi godnymi by obcować z Ojcem Niebieskim. Nie borykasz się z chorobami starych ludzi. Mąż cały czas skarży się na zbyt wysokie ciśnienie, ale nie robi nic by je sobie obniżyć. Szkoda słów. A i mnie samą coraz częściej dopada migrena i odczuwam początki demencji. Och, moja kochana! Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo boję się postępu tej choroby. Wszystko na nią wskazuje. Tak, jakbym miała mało problemów. Tobie to na szczęście nie grozi. Jesteś taka młodziutka, kochanie. Zupełnie nie wiesz o życiu, ale to i dobrze. Całe stoi przed tobą szerokim otworem. Podobnie jak przed moim Fabiankiem. Pamiętasz go, prawda Asiu? To mój wnuczek, czteroletni aniołek. Sama słodycz. Powiedz mi więc, jaka to sprawiedliwość, że ten niczemu winny skarb już ma problemy z serduszkiem. Codziennie modlę się o niego do Ojca i błagam o zdrowie. Prawdziwa tragedia. Podobnie jest z małą Kają Perkowskich. Dziewczynka, siedem lat, a już jeździ z jednego szpitala do drugiego. (...)."

"Z ciebie to dopiero szczęściara, Aśka. Im dłużej patrzę na twojego Marcina, tym bardziej zazdrosna i nieszczęśliwa jestem. Nigdy chyba nie poznam jak to jest mieć kochającego męża, jak ty. Błagam cię. To ideał w dosłownie każdym calu. Jest w stanie zapewnić ci całkiem luksusowe życie. Tak, całkiem. Żyjesz z nim przecież jak królowa! Mówię ci, kiedy was widzę momentalnie poprawia mi się humor. W końcu to niecodzienny widok widzieć tak dobrane małżeństwo. Pamiętasz ostatnią imprezę firmową? Każda się do niego śliniła, a ty nawet nie byłaś zazdrosna! Rozbroiliście wszystkich na tej stypie. Wasze uśmiechy, rozjaśniały tę ponurą salę. Wesoły, przystojny, towarzyski, inteligentny, pracowity...szczena mi opada po prostu. Wybacz mi, że cały czas wracam do tego, jak to on nie jest wspaniały, ale to przecież superbohater! Gadam o nim i gadam, a ty nie wspomnisz o Marcinie nawet jednym słowem. Zdecydowanie za mało go doceniasz, o ile w ogóle. Nie zdziw się jeśli pewnego dnia będzie szukał czułości u innej. Oczywiście ci tego nie życzę! Kochana, nawet niech ci to nie przejdzie przez myśl. Chodzi mi o to, że gdybym to ja miała takiego Adonisa, robiłabym dosłownie wszystko żeby tylko umilić mu życie. Powinnaś się bardziej o niego starać! Zastanawiam się, czy jest też dobry w łóżku. Aśka! Nie daj się prosić i opowiedz swojej nieszczęśliwej, samotnej przyjaciółce czy...(...)."

"Ty to dopiero jesteś szczęśliwa. Kurwa, Aśka. Masz stałą, stabilną pracę pod dachem. Nie musisz zapieprzać w upał, budując dom dla jakiś bogatych szmaciarzy, którzy są na dodatek tak kurewsko niewdzięczni. Nie wiem co jest dla mnie gorsze: praca, kiedy słońce świeci ci prosto na łeb, czy w ulewę i ogólną pizgawicę. Ty to zawsze wiedziałaś jak się w życiu ustawić. Zawsze wzorowa uczennica. Jedna z najwyższych średni w szkole. Później dobre liceum, studia...chapeau bas. I skończyłaś tak, jak myślałem. Korposzczur w szpilkach wartych tyle, co dwa miesiące mojej ciężkiej roboty. Zarabiasz krocie, ale to nie jest twój największy sukces. Wyniosłaś się stąd. Wyniosłaś się z tej dziury zabitej dechami, której nazwy nikt nie kojarzy. Ja nadal mieszkam z matką w tej rozklekotanej chacie. Tyle, że teraz do wykarmienia są jeszcze trzy gęby. Brakuje nam cholernej ciepłej wody, rozumiesz? Pewnie nie. Pewnie nawet nie pamiętasz już jak jest na wsi, co Aśka? Nie denerwuj się tylko, żartuję. Zazdrość mnie zżera. Nie przejmuj się takim niewychowanym wieśniakiem jak ja. W końcu jedyne co nas łączy, to ta sama klasa w podstawówce. Nie możemy porównywać problemów z pieniędzmi ze złamanym paznokciem. (...)."

Jesteś taka szczęśliwa. Nie cierpisz głodu. Masz w co się ubrać. Masz gdzie mieszkać. Masz wszystko czego dusza zapragnie, Asiu.

Nie narzekaj...

.........................................................................................................................................................................................................................

Joanna Dmochowska wróciła do mieszkania. Zdjęła buty i włożyła je do szafki na korytarzu. Odruchowo spojrzała w lustro wiszące koło ramek z motywującymi cytatami. Pomysł Marcina. Opuchlizna po rzewnych łzach nie opuściła jeszcze jej twarzy, czego nie można powiedzieć o jej perfekcyjnym, jak z pozoru jej życie makijażu.

Dwudziestosiedmiolatka nie była szczęśliwa. Wraz z mężem tworzyli wyimaginowany dla społeczeństwa świat. Idealny, bez skazy. Jakże obraz ten był daleki od prawdy. Uczucie między tym dwojga wygasło już dawno. Związek ten pełnił jedynie funkcję reprezentacyjną dla obu stron. Każdy pocałunek, dotyk, czy też nawet uśmiech na pokaz przyprawiały dziewczynę o mdłości. Mężczyzna, dla którego była gotowa opuścić rodzinną wieś zostawiając w niej niepełnosprawnego ojca, był teraz dla niej martwy. Mężczyzna, którego tak bardzo kochała zginął.

Asia zawsze śmiała się ciężko z ironii losu. Toksyczny psycholog. Śmiechu i płaczu warte jednocześnie. To od niego nauczyła się sztuki manipulacji. To on nauczył ją perfekcyjnego odgrywania ról. Perfekcyjne. Jak ona nienawidziła tego słowa.

Dał jej dom, zapewnił posadę w dobrej firmie, wyciągnął ją z długów. Wszystko to po to, aby spełnić swoje marzenie o ludzkiej marionetce, którą z czasem Asia się stała.

W sytuacjach takich jak ta, kiedy wracała zapłakana do domu (a było ich wiele) przypominała jej się piramida potrzeb według Maslowa. Zastanawiała się wówczas, jak wygląda jej hierarchia, jednak po namyśle zawsze dochodziła do wniosku, że takowej zwyczajnie nie posiada.

Joanna przymknęła na moment oczy i spróbowała odciągnąć złe myśli, które nawarstwiły się podczas jazdy samochodem. Klasyczny scenariusz. Spojrzała na cytat, znajdujący się po prawej stronie lustra: "Wszystko jest trudne zanim stanie się proste".

- Pierdol się, Marcin. - rzuciła pod nosem.