Piąta Tajemnica (rozdział 31,32)

Przeor, Papa Emeritus, podczas wyprawy

Wyraz twarzy Przeora wciąż się zmieniał. Podniecenie przeplatało się z odczuciem mocnego zdenerwowania. Po raz kolejny przycisnął słuchawkę do ucha.

- Tak, Papa. Wszystko na to wskazuje.

- Dlaczego więc, dopiero teraz mnie o tym informujesz?

- Podjąłem już działania korygujące, moi ludzie idą tuż za nimi. Jeśli zbliżą się za bardzo do szczytu, mają ich wyeliminować.

- Dobrze – w głosie papy emeritusa wyczuwalna była odrobina cynizmu – Informuj mnie na bieżąco. Sytuacja jest poważna i naprawdę nie chciałbym, aby to się znów powtórzyło. Wystarczy już, że musimy pilnować jednego bękarta.

- Ależ rozumiem doskonale Ojcze, nie zawiodę Cię.

- Oby, oby… - emerytowany papież rozłączył się.

Przeor rzucił słuchawką, aby po chwili podnieść ją ponownie.

-Połącz mnie z Żanetą – rzucił do sekretarki. Po chwili niepewnego wyczekiwania z telefonu popłynął głos kapłanki miłości.

- Czego chcesz?

- Wykonałaś zadanie? Udało Ci się dostać do laptopa?

- Tak, ale będzie cię to grubo kosztowało. Oj, gruuubo...

- Dobrze, kochana. Za pięć minut podjedzie po ciebie limuzyna. Jesteś z powrotem w hotelu?

- Nawet nie wiesz co oni ze mną robili! Mam sińce…

- Już dobrze. Zabiorę cię stamtąd. Zaraz zjawią się moi ludzie. - Przeor rozłączył się.

Rose, Natan, dojście do bazy pod Kanczencongą - Goecha La 4,940 m

Kiedy przekroczyli barierę czterech i pół tysięca metrów, krajobraz zrobił się całkowicie jałowy. Chociaż jeszcze kilometr niżej panowało lato, tutaj niepodzielnie rządziła wieczna zmarzlina. Krystalicznie przejrzyste powietrze pozwalało cząsteczkom światła odbijać się w unoszących się wszędzie okruszkach lodowych fraktali, tworząc przed nimi zjawisko widma brockenu.

- Co teraz? To chyba oznacza, że jesteśmy już bardzo wysoko! - odezwała się Rose. Przystanęła, chwyciła Natana za ramię, aby ten odwrócił się - Zrzuć plecak, chcę z toba porozmawiać.

- Rose, nie możemy tracić czasu, wiesz że tu jest na wagę złota.

- To ważne, proszę - Rose spojrzała Natanowi prosto w oczy.

- Skoro tak mówisz...

Spojrzał na nią pytająco, wypiął pasy plecaka i usiadł na nim.

- Natan, nie zrozum mnie źle - Rose usiadła naprzeciwko niego - Dlaczego uparłeś się wdrapywać aż tu, na Kanczencogę, jeden z najtrudniejszych szczytów świata, bez doświadczenia, bez tragarzy, bez przewodników?

Natan spojrzał na nią. W wyrazie jego twarzy wyczuła głęboką determinację.

- Dlaczego pytasz dopiero teraz?

Odwróciła głowę, spojrzała na złociste, zaśnieżone stoki ponad nimi, piękne, nad wyraz błękitne niebo, po czym ich oczy skrzyżowały się ponownie.

- A jak myślisz? Jesteśmy już bardzo blisko punktu bez powrotu. Nigdy nie planowałam wyjść aż tak wysoko. Nic się nie domyślasz?

Natan ważył słowa.

- Rose, dlaczego właściwie ze mną idziesz, przez cały ten czas, aż od Yuksam!? Przecież prawie się nie znamy, nie masz pojęcia co mnie tu przywiodło, kim jestem, a jednak nie odpuszczasz!

- Spójrz na tą sytuację! Nie widzisz, że dalsza wedrówka nie ma sensu?! Co jest na szczycie, czego nie ma tutaj?

- Ja nie odpuszczę. Nie zrozumiałaś jeszcze tego!? Wstań, chcę wpiąć plecak!

- Poczekaj! - Rose chwyciła go za rękę, po czym wtuliła się w niego. Podczas wędrówki wyobrażała sobie tę sytuację na tysiąc sposobów. Ponadto serce, choć nie powinno, biło jej teraz bardzo szybko, w sposób jakże nieporządany. Nie potrafiła już dalej ukrywać zamglenia w głębi niebieskich źrenic. Ich usta zetknęły się nagle. Przenikały się długo, żadne z nich nie panowało nad sobą, upadli na plecaki. W przerwie, pomiędzy falami uniesienia, Rose uchyliła na chwilę głowę. Promienie słońca wciąż tańczyły wokół nich, przeczuwając że nic nie może trwać w nieskończoność. Porzuciła je, zamknęła oczy. Wystarczyła jej bliskość Natana. A teraz był bliżej niż kiedykolwiek. Na zawsze. Tak bardzo tego chciała. Na wieczność.