Piekarnia 13

Polecki zaglądał do obory już wcześniej, lecz wtedy jego celem było odnalezienie chłopca i nie zawracał sobie głowy wyposażeniem wnętrza. Teraz w obawie, aby inni osadnicy nie zajęli sąsiedniego domu, spieszył się z wydobyciem cennych dóbr i przeniesieniem ich do swoich zabudowań. Po każdym kolejnym kursie, gdy przystawał na złapanie oddechu, rozglądał się z uwagą. Budynek gospodarski nie był duży. Miał wydzielone miejsca z korytem dla świń, stanowiskami dla kilku krów oraz odgrodzone dwa boksy dla koni, a każdy z osobnym wyjściem. Znajdowało się tam także pomieszczenie z wieloma użytecznymi narzędziami gospodarskimi. Stały tam widły, grabie, para cepów, różnego rodzaju łopaty, kilka kubłów, wisiała uprząż dla pary koni oraz wiele innych niezbędnych w obejściu i pracy na roli przedmiotów, którym szczegółowo postanowił przyjrzeć się później.

Zanim Józef udał się po wino z rozbitej kufy, posadził Zbyszka na jednej z pustych beczek i otworzył mu kilka wcześniej przyniesionych słoików z przetworami, aby chłopiec mógł się posilić.

Kiedy wszedł po kolejnym kursie z pełnymi wiadrami, ujrzał syna radośnie machającego nogami, próbującego wyłowić ostatnią wielką czerwoną śliwę ze słoja.

– No, to już reszta – oświadczył mężczyzna, przelawszy zawartość do otwartej beczki. – Jeszcze zabierzemy tamtą pustą, co została i lampę, i będzie.

Rozejrzał się po swoich nowych dobrach. Posiadał prawie cztery pełne beczki wina i siedem pustych, a ponadto przenieśli około czterdziestu słoi rożnego rodzaju przetworów. Ogarniając to wszystko wzrokiem, pomyślał z dumą, że teraz on jest posiadaczem tego bogactwa.

– Już tyle zjadłeś? – W miejscu, gdzie siedział jego syn, stały dwa opróżnione szklane pojemniki, a wokół leżało mnóstwo pestek.

– Nooom… Wiesz, jakie dobre? – chłopak zamamrotał, wkładając ostatni owoc do buzi.

Ojciec z niedowierzaniem pokręcił głową i zaczął ustawiać antały pod ścianą.

– Będziesz tyle jadł, to pękniesz – rzucił z przekąsem.

– Eee, nie pęknę, jeszcze mogę dużo. A, tata, a powiedz, czemu nasz dom jest taki ładny, taki... No, wszystko mamy w nim takie piękne, a tamten to… – Pełna buzia utrudniała chłopcu mówienie. – No, wiesz, no, niczego fajnego nie ma i wszystko poniszczone.

– No, bo tamte, to ruskie we wojnę poniszczyły, a resztę szabrowniki rozszabrowały, dlatego – wystękał ojciec, z wysiłkiem ustawiając baryłę z winem tak, aby nie wadziła w dostępie do boksów dla koni.

– A kto to jest szabrownik? – Zbyszek zainteresował się, słysząc nieznane słowo.

– No, szabrownik, – wyjaśnił Józef, – to taki ktoś, co nieswoje zabiera. – Po chwili zastanowienia, dodał jeszcze: – Taki złodziej, jakby...

– Acha. A, to my też jesteśmy szabrowniki? Bo to wszystko… – wskazał zgromadzone dobra – nie było nasze, a zabraliśmy?

– Nie, no, co ty. My, to co innego. My tego potrzebujemy.

– Acha – odpowiedź syna nie zabrzmiała przekonująco, ale mężczyzna nie zaprzątał sobie tym głowy.

– Czekaj no, mówisz, że śliwki dobre? Też se zjem trochę owoców. – Ojciec sięgnął po zaprawione renklody.

– Tata, te już jedliśmy. Otwórz teraz truskawki.

– Jedliśmy? Chyba ty? – Polecki z uśmiechem odłożył słoik, biorąc ten zaproponowany przez syna. – No, posuń się, żarłoku.

Usiadł obok Zbyszka, zdjął metalową sprężynę zabezpieczającą szklany dekiel i pociągnął za gumową uszczelkę, a kiedy rozległ się cichy syk powietrza, mógł już bez problemu zdjąć pokrywkę; zapach truskawek rozszedł się po pomieszczeniu. Popatrzył z uwagą na owoce pływające w czerwonym syropie i sięgnął po jedną z nich.

– Tata, daj zobaczę czy dobre... – Mały wyciągnął rękę.

– No, masz zobacz – rozbawiony ojciec nie mógł uwierzyć, gdzie dzieciak to wszystko mieści. Podsunął mu bliżej kompot z owocami, aby wygodniej mógł sięgać po smakołyki.

– Ale te Niemce, to dobre te zaprawy umią – powiedział, mlaskając i sięgając garstką po kilka truskawek na raz.

Spragniony Józef przystawił naczynie do ust i wypił połowę zawartości słodkiego płynu, po czym zapatrzył się w jego wnętrze.

– Ta, oni są dobrzy w wielu rzeczach... – mężczyzna odpłynął myślami gdzieś daleko, jego twarz sposępniała, a pięści mimowolnie się zacisnęły.

Chłopak popatrzył na ojca zdziwiony, że ten nie jadł.

– A ty, to już nie możesz? Nie smakuje ci?

– Smakuje. Masz, ty jedz. – Oddał małemu słój z resztą owoców.

Siedzieli chwilę w ciszy. Młody pochłaniał truskawki, jakby nigdy w życiu ich nie jadł. Mlaskaniu i siorbaniu nie było końca.

– Tata, a co to jest tam? O, tamto? – spytał po głośnym czknięciu i palcem ociekającym syropem wycelował w jakąś maszynę.

Mężczyzna spojrzał we wskazanym kierunku, na urządzenie w metalowym obramowaniu. Stało na czterech solidnych, stalowych nogach, a tuż nad nim znajdował się spory, drewniany pojemnik. Z boku wystawał wałek z wciąż świetnie zakonserwowaną smarem zębatką, w którą wpasowana została większa. Do tej z kolei umocowano olbrzymie koło, większe od dorosłego mężczyzny, z czymś, co spełniało rolę korby, umożliwiającej obracanie mechanizmem ukrytym w skrzyni.

Józef wyrwał się z zadumy i podszedł do maszyny, aby ją dokładnie obejrzeć. Do wysokości metra metalowe elementy były skorodowane, domyślił się, że to w wyniku powodzi. Zajrzał do górnego pojemnika i ujrzał bęben, z którego gęsto wystawały stalowe, na oko pięciocentymetrowe zęby. Dotknął jednego i odruchowo złapał się za dłoń, odsuwając od urządzenia.

– Kurwa, ale ostre! – Z niedowierzaniem patrzył, jak z palca pociekła krew.

Przestraszony chłopczyk podszedł bliżej.

– A, co to? Co się stało?

– E, nic. – Polecki oblizał krwawiący palec. – Już chyba wiem, co to jest. Odsuń się, no.

Gdy dziecko z ociąganiem usłuchało polecenia, Józef ponownie zajął się oględzinami maszyny. Po kilkukrotnym obróceniu korby, okazało się, że mechanizm obraca się nad wyraz lekko. Wykonał jeszcze kilka ruchów korbą i puścił rączkę. Wielkie koło zamachowe wirowało swobodnie kilka minut siłą bezwładności.

– Tatku, a nic mi się nie stanie? To strasznie hałasuje! – zapytał z trwogą w głosie Zbyszek.

– Nie bój się. Nie ma czego… Widzisz, tam? – przekrzykując terkot urządzenia, ojciec odpowiedział pytaniem na pytanie i wskazał synowi skrzynię u góry. – Tam wrzuca się to, co się chce poharatać, ziemniaki, buraki, cokolwiek... Kręci się tym tutaj – musnął pokrętło – podstawiasz na dole wiadro i masz żarcie dla świń, czy konia.

Chłopiec ze zrozumieniem skinął głową i z pewnym zatroskaniem oświadczył:

– Ale, my przecież nie mamy świń.

Józef wzruszył ramionami.

– Będziemy mieli, zobaczysz. – Poklepał jedną z beczek z winem i dodał: – To są nasze świnie... – Nie dokończył zdania, gdyż rozległo się przeraźliwe rżenie konia, które zmieniło się w rozpaczliwy kwik ranionego zwierzęcia. Ktoś lub coś atakowało ich srokacza.

– Wojtek...! – krzyknął i chwytając widły, wybiegł z obory.

Zbyszek nie raz słyszał już rżenie przestraszonego konia, ale tym razem było inaczej. Zwierzę musiało być śmiertelnie przerażone. Dziecko sparaliżowane strachem pobiegło za ojcem dopiero po jakimś czasie i zobaczyło, jak na podwórku, mężczyzna stara się zapanować nad stającym dęba zwierzęciem. Przednie kopyta kilkakrotnie o włos minęły głowę mężczyzny. Srokacz zerwał linę i gdyby nie to, że Józef miał nawyk pętania mu przednich nóg, pewnie uciekłby spłoszony. Złapał sznur ciągniony po ziemi przez Wojtka i nie bacząc na stającego dęba konia, starał się go zatrzymać. Dopiero silny chwyt za skórzany kantar oraz cichy i łagodny głos sprawiły, że zwierzę pomału uspokajało się.

– Nooo… Noooaaa malutki… Spokojnie. – Wojtek, mimo że wciąż nerwowo parskał i przebierał kopytami, to działanie Józefa przynosiło efekt. – Nooo, już! No, już dobrze malutki, już dobrze – szeptał, jednocześnie głaszcząc srokatego po szyi, na której widoczne były trzy głębokie rysy, biegnące od szyi aż do kłębu i z każdą chwilą coraz mocniej broczące krwią.

Koń wciąż drżąc, ufnie skierował chrapy ku Poleckiemu, ale po chwili zaczął energicznie poruszać głową w górę i w dół. Wyglądało na to, że chce przekazać swojemu panu jakąś wiadomość.

– Wiem, wiem malutki. Wiem. Widzę, co ci zrobili. Ciiii, noooaaa, już dobrze!

Osłupiały Zbyszek patrzył z boku na całe to zdarzenie, zaciskając ze strachu małe piąstki

– Tata... Tata zobacz! – zawołał nagle.

Józef, do którego dotarło że chłopiec jest w pobliżu, nie patrzył w jego kierunku, lecz skupił się na niezwykłym zachowaniu konia.

– Zbigniew! Zobacz, co Wojtkowi zrobili! – Mężczyzna uspokajał zwierzę i nie widział, że syn z determinacją na bladej twarzyczce, chce na coś zwrócić jego uwagę. – Leć do wozu! Pod zydlem jest Walter, natychmiast mi go przynieś!

– Tata, tam! Zobacz! – chłopiec wciąż krzyczał jak zahipnotyzowany, wskazując jakiś punkt.

Kiedy Polecki w końcu spojrzał na dom, który pokazywał syn, zadrżał... Wszystkie do tej chwili pootwierane okna oraz zabezpieczające je okiennice, teraz były zamknięte…