Piekarnia 32

 Józef ze zdziwieniem obserwował wchodzącą do pokoju Marylę z tacą, z której rozchodził się zapach jedzenia. Nie był pewny, czy to jawa czy kolejny ze snów mający za chwilę zmienić się w koszmar. Walczakowa coś mówiła, ale przytępiony głodem umysł nie pozwalał słowom przebić się do świadomości.

– Spadłem z drabiny? – spytał ochrypłym głosem, kiedy sąsiadka łyżka po łyżce wlewała w niego życiodajny bulion.

– T... tak – niepewnie wydukała kobieta. – Nie przejmuj się, wkrótce wydobrzejesz. Nie myśl teraz o tym – Maryla starała się mówić spokojnie i z ciepłym uśmiechem, jednak brakowało jej naturalności i otwartości, jaką zapamiętał Józef. Ucieczka ze spojrzeniem upewniła Poleckiego w podejrzeniu.

– Co z moim Zbyszkiem? – zapytał skołowany i walczący z osłabieniem.

– Bawi się z Iwonką i Jankiem... – Maryla spostrzegła ulgę na twarzy Poleckiego – nad rzeką. 

– Co?! – Nagle mieszanina gniewu, obawy o syna i niepohamowanej złości zadziałały jak przełącznik, jak zastrzyk czystej adrenaliny i sygnał alarmu wzywający do akcji. – Tam...?! – Mimo wcześniejszych trudności usiadł gwałtownie i zaczął szarpać się z czymś, co unieruchomiło jego nadgarstki. – Tam jest bomba! Będzie wybuch! – Zdumiony przyglądał się przez chwilę własnym rękom, skupiając na prawej, pokrytej gipsem. – Nie możemy ich tam zostawić! – dokończył bezwiednie i zamilkł na kilka sekund, niedowierzając własnym oczom. – Co...? – zaskoczenie przeradzało się we wzbierającą falę furii. – Dlaczego mnie związałaś?! – zawarczał niczym zwierz szykujący się do ataku. 

– Uspokój się! – Maryla przestraszona jego zachowaniem odskoczyła i mimowolnie zrzuciła talerz z resztkami jedzenia na podłogę. – Przywiązaliśmy cię, bo porucznik... – urwała w pół zdania, dostrzegłszy, że powiedziała za dużo. – Bo rzucałeś się strasznie we śnie i lekarz tak zalecił.

Ostatnie zdanie nie zabrzmiało przekonująco, ale na chwilę powstrzymało wybuch gniewu i pozwoliło, aby przez ten krótki czas wyczerpały się resztki energii w osłabionym ciele. 

– Te wszystkie obrazy... Ja już nic nie wiem – westchnął zrezygnowany i opadł ciężko na pościel, z trudem łapiąc oddech. – Pomóż mi, proszę! Pomóż uratować mojego chłopca! Tam... – Wściekłość gdzieś wyparowała i na Marylę patrzyły zaszklone bezsilnością oczy. – I wy też… Janek, ty i twój mąż… Ja nie zdołam was obronić!

– Ale nie martw się, tamto już było. Ta mina wybuchła kilka dni temu, już wszystko jest dobrze. Mój Albert jest teraz…

– O, jasna dupa! – rozległ się okrzyk za plecami Walczakowej. – Piekarz się obudził! – W drzwiach stanął młody chłopak z karabinem w ręku i w mundurze Wojska Polskiego z przykuwającym wzrok błyszczącym odznaczeniem, zawieszonym na piersi. 

– Lecę po porucznika! – zawołał zaglądający przez ramię drugi młokos w żołnierskim uniformie. – Pilnuj go!

– Ale...! – Chłopak z orderem nie zdążył zaoponować, bo gdy się odwrócił, ujrzał w korytarzu już tylko plecy biegnącego na złamanie karku druha.