Piekarnia 8

Zostali na noc przed środkowym domem. Józef poprzedniego wieczoru postanowił, że będą szukać dalej, ponieważ walka ze szczurami i postać klowna, skutecznie zniechęciły go do tego miejsca.

O świcie, opatrując sobie rany, przyglądał się budynkowi. Na ścianie, trochę ponad metr od gruntu, biegł równy, ciemny ślad, świadczący o poziomie wody z czasu, kiedy powódź zalała okolicę. Dom, jedyny z tych, które do tej pory już oglądali, nie nosił śladów spenetrowania. Z jakiegoś względu intrygował Józefa, postanowił przyjrzeć mu się jeszcze raz, zanim odjadą.

Popatrzył na śpiącego pod wozem syna. Chłopiec tulił się do porcelanowej lalki z długimi blond włosami, otrzymanej od małej dziewczynki. Do podarunku przyznał się dopiero gdy przyparł go do muru.

Upewniwszy się, że z synkiem wszystko w porządku, przywiązał konia tak aby miał dostęp do świeżej trawy, któremu zwyczajowo spętał poprzedniego wieczoru przednie nogi, następnie poszedł się rozejrzeć.

Stojąc przed frontowymi drzwiami, przez jakiś czas im się przyglądał. Na wysokości zamka drewno porozrywane było pociskami z broni palnej. Przez dziury, dostrzegł zardzewiałą stal. Nie bardzo rozumiejąc, co to ma znaczyć, dotknął palcem metalu.

– Co za cholerstwo? – mruknął.

– Mogę tam wejść przez to okienko.

Józef odskoczył niczym porażony prądem. Po chwili dotarło do niego, że usłyszał głos syna. Odwrócił się gwałtownie.

– A, to ty nie śpisz?! – Popatrzył na niewielki świetlik u góry drzwi, wskazywany przez chłopca, zbyt mały, aby przecisnął się przezeń dorosły. Jakieś niejasne myśli kłębiły mu się w głowie. Czuł, że coś nie chce, by przekroczył tę barierę. – Co powiedziałeś? Co możesz?

– Mogę tam wejść.

Ojciec usunął resztki szkła z rozbitego okna, po czym zwrócił się do Zbyszka:

– Dom wygląda mi na opuszczony. Wsadzę cię tam przez tę dziurę, ty otworzysz okno z boku domu, tam gdzie wóz stoi. Ja wlezę z wozu, to se jeszcze obaczym tę chatę, zanim pojedziemy dalej. Rozumiesz?

– Yhy – mruknął dzieciak.

Takie potwierdzenie mu wystarczyło. Złapał chłopca pod pachami i, niczym szmacianą kukiełkę, uniósł nad głowę, trafiając małymi nóżkami w otwór.

– Zawiśnij na rękach – polecił – potem do podłogi już nie będziesz miał daleko i normalnie się puść. – Zerknął uważnie na chłopca i dodał: – Co byś tylko girów nie połamał.

Mały skinął głową.

Przez chwilę obserwował, jak dziecko wciska się w otwór. Kiedy zupełnie w nim zniknęło, licząc, że mały od razu ruszy w wyznaczonym mu kierunku, zaczął nasłuchiwać. Zapadła martwa cisza.

– Żywyś?! – zawołał, ale nie otrzymał odpowiedzi. Zaczynał się denerwować. – Cholera! No, gadajże mi tu do mnie zaraz! Okno miałeś iść otwierać! Słyszysz?!

Znowu nic. Spróbował podciągnąć się do okienka, aby zajrzeć do środka, gdy nagle usłyszał zgrzyt otwieranego zamka. Szybko zeskoczył na ganek, a zaraz potem ciężkie drzwi uchyliły się. Zaskoczony, ujrzał syna, stojącego na polerowanym marmurze podłogi. Po prawej stronie było jakiejś wejście, około dwóch metrów dalej dostrzegł schody na piętro. Na wprost znajdowały się kolejne drzwi. Jakiś czas rozglądał się, aż w końcu jego wzrok utkwił w marmurowej posadzce.

– Boże, toż w kościele nie ma nawet takiej! – Podniósł wzrok na syna. – A ty, co się nie odzywasz, jak ojciec woła, co?!

Chłopiec zupełnie zignorował pytanie.

– Zoba tata, jaka podłoga. Jakbym po wodzie chodził. I na wierzejkach rzeźby jakie... – Na twarzy dziecka malowała się fascynacja.

Józef wzruszył ramionami, jakby chciał ukryć wrażenie, jakie zrobiło na nim wejście do domu.

– Aj, tam. Obaczym dalej. Stawaj za mną!

Ostrożnie pchnął drzwi po prawej stronie – prowadziły do piwnicy. Z wnętrza uderzył go zapach wilgoci i zgnilizny. W ciemności dostrzegł tylko pierwsze stopnie. Wyciągnął latarkę i zaświecił do środka. Niżej światło odbiło się od równej tafli wody. Pomieszczenie do złudzenia przypominało to, do którego spadł poprzedniego wieczora, gdy zarwała się pod nim podłoga, z tą różnicą, że tu poziom wody sięgał wyżej. Na samo wspomnienie przygody przeszył go nieprzyjemne dreszcz. Bezwiednie pomasował pokąsaną nogę. Szybko zamknął drzwi.

– Idziemy tam. – Skierowal wzrok ku wejściu na wprost.

– A tam? – Zbyszek głową wskazał schody.

– Tam później. – Ojciec przecząco pokręcił głową.

Weszli do mieszkania. Podłogę, zamiast polerowanego marmuru, wyłożono tu parkietem. Józef zatrzymał się w niewielkim przedpokoju. Omiatając światłem latarki pomieszczenie, znalazł kolejne cztery pary drzwi. Już miał skierować się do środkowego wejścia, gdy bardziej wyczuł, niż zauważył, iż Zbyszek gdzieś zniknął. Przez chwilę rozglądał się nerwowo. Odwrócił się do wyjścia, ale zrozumiał, że chłopak nie mógł tak szybko tam dotrzeć. Zmierzając do salonu, kątem oka obserwował kuchnię.

– Zbig! Gdzie jesteś?!

Odpowiedziało mu tylko echo pustego domu. Przeszedł przez przedpokój i nieomal wpadł na syna, który stał w milczeniu tuż za progiem wielkiej łazienki.

Zdenerwowany nie wytrzymał:

– Jasna dupa! Wołam cię przecież!

– Zobacz, jaka balia. – Ojciec poświecił latarką. Zbyszek wpatrywał się w piękny, polerowny przedmiot w kolorze ciemnego złota.

Rozglądając się dalej, ujrzał pomarańczowo-czerwoną z domieszką fioletu marmurową posadzkę. Na wprost znajdowała się muszla klozetowa ze zwisającym z góry srebrnym łańcuszkiem i mosiężną rączką mechanizmu spustowego. Po prawej stronie, na środku ściany, umocowano wykutą z kamienia umywalkę, nad którą znajdowało się lustro wklejone w ścianę, „odcięte” od blado-niebieskich płytek mozaikowatym obramowaniem z drobniutkich kamyczków w kolorze podłogi.

– Dzieciaku to nie balia, to wanna. – Po chwili, myśląc na głos, dodał: – Boże! Kto tu mieszkał?

Podszedł do okna, a gdy je otworzył, ujrzał cały przepych pomieszczenia. Zrozumiał jak wszystko razem wspaniale komponowało się w jedną całość.

Pojął dwie sprawy. Po pierwsze: ten, kto tu mieszkał, nie był zwykłym, mieszkańcem miasteczka, po drugie - drzwi zamknięte były od środka, a klucz tkwił w zamku, właściciel wciąż mógł przebywać w domu!

– Zbigniew, cholera! Masz się trzymać blisko mnie, musimy najpierw sprawdzić ten dom! Czy ty to rozumiesz?! Masz łazić za mną!

– No dobra… – odpowiedział z ociąganiem chłopiec.

Józef pewniej poczułby się z Walterem w dłoni, niestety broń zostawił ukrytą pomiędzy szpargałami w wozie. Przez moment przemknęła mu myśl, aby po nią pójść, lecz odrzucił ten pomysł i wyciągnął nóż, z którym praktycznie się nie rozstawał. Przytykając palec do ust, nakazał milczenie. Skinął głową na syna i podążyli w głąb domu.

Weszli do salonu, gdzie wszystkie meble okryto prześcieradłami. Aby wpuścić nieco światła słonecznego, otworzyli okiennice. Znajdował się tu potężny kominek, w którym leżał równo ułożony stos drewna z podpałką gotową, by w każdej chwili podłożyć ogień.

Po środku ściany, zaraz za kominkiem, umiejscowiono ogromne, przesuwane, dwuskrzydłowe, szklane drzwi. Za nimi znajdowała się luksusowo urządzona sypialnia z wielkim małżeńskim łożem. Gdy Polecki lekko popchnął jedno ze skrzydeł, te z cichym szumem zniknęły we wnętrzu ściany. Po przeciwnej stronie salonu, znajdowało się wejście do spiżarni z pustymi słoikami i regałami z metalowymi hakami.

Ostatnim pomieszczeniem, które zaparło dech w piersi Józefa, była kuchnia. Wyposażona w kuchnię węglową z czterema palnikami i dużym piekarnikiem oraz stół z czterema krzesłami, sprawiała imponujące wrażenie. Tu, w odróżnieniu od reszty mieszkania, meble nie zostały okryte. Polecki otworzył jeden z dwóch stojących tam kredensów i dostrzegł kosztowną zastawę stołową. Otwierając kolejny, znalazł garnki najróżniejszych rozmiarów. Właściciele pozostawiając takie bogactwo, musieli uciekać w wielkim pośpiechu. Nie odnalazłszy ich śladów, ani nikogo, kto by ostatnio obcował w domu, uspokoił się na tyle, że schował na powrót nóż do pochwy, po czym zwrócił się do syna:

– Cholera, Zbig, dobry ten dom jest.

Chłopiec potakująco pokiwał głową.

– No… I ma bujawkę. – Dziecko miało inne wyobrażenia na temat dobrostanu miejsca do ewentualnego zamieszkania.

– No, tak… bujawka najważniejsza. – Józef uśmiechnął się pod nosem, rozbawiony poważną miną syna. Był nie mniej zachwycony niż syn cudami tego niezwykłego miejsca. – Chodźmy teraz na górę, obaczym jeszcze tam. Tylko lepiej ciągle trzymaj się za mną, bo wiesz, licho nie śpi.

Idąc na wyższy poziom, Zbyszek chciał wyprzedzić ojca na krętych schodach, ale ten złapał go za ramię.

– No?! Co ja mówiłem? Jak grochem o ścianę.

Mały przystanął, spojrzał ojcu w oczy i zwrócił się nieśmiało:

– Tata… ale mówiłeś, że dobry ten dom jest. A to on… On może mógłby być nasz?

Ojciec również się zatrzymał i zastanowił przez chwilę.

– Wcześniej miałem jakieś dziwne odczucia, ale teraz… No obaczym, obaczym. Takiego drugiego, to my na pewno nie znajdziem! Idziem na górę.

Weszli do mieszkania na wyższym poziomie. Józef szybko zaczął sprawdzać pomieszczenia, stosując ten sam system, co na dole, z otwieraniem okien włącznie. Kiedy był w jednym z pokoi przybiegł Zbyszek.

– Ojciec! Ojciec! Jest jeszcze jedna łazienka i ma też taką wannę jak ta na dole… U ciotki nie było ani jednej, a tu są aż dwie! – mówił szybko przejęty odkryciem. – Ta druga jest tylko mniejsza! Chodź zobaczyć, szybko!

Józef pokręcił z dezaprobatą głową, syn znów odłączył się od niego. Przeciągnął palcem po parapecie, na zakurzonej powierzchni pozostał wyraźny ślad. To i inne obserwacje upewniły go, że są tu sami.

– Dobra, dzieciaku, wygląda na to, że nikogo tu nie ma. Ja tu się jeszcze pokręcę, a ty możesz się sam porozglądać. Tylko nie rób nic głupiego.

– Ale łazienka… Ja chciałem… – Chłopiec miał jakiś swój plan, lecz ojciec przerwał mu:

– Później zobaczę. Nigdzie dalej nie jedziem, zostaniem już tutaj.

– Naprawdę?! Naprawdę?! – Dziecko zaczęło podskakiwać z zaciśniętymi piąstkami, słysząc radosną dla siebie wiadomość.

– Tja, lepszego domu nie znajdziem – mruknął, klepiąc syna po ramieniu i dodał głośniej: – Bierzem ten.

– Co?! To jest teraz nasz dom?! Hurra!

Na widok euforii syna uśmiechnął się i z troską pokiwał głową.

– Najlepiej, to ty siedź przy mnie. A jeśli już musisz łazić sam, to żebyś przyszedł, jak cię będę wołał! Rozumiesz mnie?! – Machnął ręką z wyraźnym odprężeniem. – Będziem musieli rozładować wóz, później mi pomożesz.

***

Od dłuższego czasu szukał syna, próbował nie wpadać w panikę. Wyszedł na dwór, mimo że wcześniej nawoływał chłopca z każdego okna. Liczył, że znajdzie go gdzieś w pobliżu, zaaferowanego nowym otoczeniem.

– Zbigniew! – Brak odzewu doprowadzał go do szaleństwa.