Pierwiosnki

W ciemności stoimy, więc nic nie widzimy,

rozwiana czupryna

na głowie, w połowie ambicjami zrażona, na świat obrażona,

a włosów miliony, choć leniwie, sielsko, bo boją się ceni,

czy ktokolwiek mnie doceni?

W mózgu supły i wstążeczki,

układają mur przygniatające mnie cegiełki,

niech ktokolwiek mnie wyzwoli,

niech pocieszy i przytuli jakaś panna wielkiej woli,

powoli pozwoli by na świat wyszła prawda,

dopiero w miłości, bez kajdan przeszłości,

bez celi, w ramionach, ukażemy błękit,

taki pełen bieli i czerni, nie idealny lecz tak powszechny,

innymi słowy, darami obdarzony ukarze się piękniś,

wystające z mej skóry kolce,

zranią wielu lecz powalą na łopatki równie wielu,

brakuje mi tej wizji mnie co nie w podziemiu

lecz u celu, oczywiście z tobą jako moją, swoją drogą,

przypaloną wyzwalającą miłością.

Przyjmę nawet te toksyczne związki,

bo potrzebuję uczucia by wykwitnąć jak pierwiosnki...