Piętno minionych dni. Cz. 37

Kiedy Kader dotarła, na miejsce Szambelan wychodził z komnaty władcy.

- Witaj Pani. Sułtan właśnie udał się spać.- Oznajmił Samir, gdy ją zauważył.

- Muszę z Tobą porozmawiać. Chodzi o Fatmę, ona próbowała się zabić. - Cicho rzekła blondynka, bacznie obserwując reakcje Szambelana.

- Tłumaczyłem jej, że nigdy nie będziemy razem. Ona jest mężatką. - Odparł zdziwiony Samir.

Nagle drzwi prowadzące do komnaty władcy się otworzyły. I ich oczom ukazał się Murat.

- Kader co Ty tutaj robisz? - Zapytał zdziwiony Sułtan.

- Panie przyszłam powiedzieć, że Twoja siostra Sułtanka Fatma trochę źle się czuje. Ale Szambelan powiedział, że już śpisz. - Skłamała Kader, dając znak Samirowi aby nie zadawał zbędnych pytań.

- Co z nią? - Ponowienie zapytał zdziwiony władca.

- Sułtanka czymś się zatruła. Nie martw się medyczki i Valide są u niej. A teraz za pozwoleniem wrócę już do siebie. - Powiedziała Kader, kłaniając się i odchodząc.

- Samir mam wrażenie, że moja siostra źle znosi Zycie w Seraju. Najwyższy czas aby zamieszkała wraz z rodziną w rezydencji nad Bosforem. Zajmij się tym. - Odrzekła Padyszach i wrócił do siebie.

- Jak rozkażesz. - Rzekł Samir.

Kiedy Szambelan został już sam, wrócił do swojej komnaty. Gdy tylko strażnicy zamknęli za nim drzwi, upadł na kolana.

- Fatma czemu to zrobiłaś? Twoja siostra ma rację. Czy muszę wsiąść ślub z jedną z nowych niewolnic, żebyś zrozumiała, że Twoja matka i jej zaufani ludzie Tylko czekają na mój błąd. - Mówił Samir sam do siebie.

Po chwili jednak wstał, nalał wina do kieliszka i usiadł przy biurku. Wyjął ze szkatułki chustkę, która jako jedyna pozostała mu po prawdziwej rodzinie.

W tym samym czasie Kader była już w swojej komnacie.

- Kader zjedz coś. - Prosiła ją Felicja.

- Z nerwów nie przełknę ani kawałka chleba. Jak ona mogła próbować się zabić? Ona jest Sułtanką. Powinna wiedzieć, że nie wszystko jej wolno. W jej żyłach mimo wszystko płynie krew dynastii. - Mówiła zdenerwowana blondynka.

Nagle na korytarzu dało słyszeć się głos.

- Uwaga, nadchodzi Jasemin Sułtan. - Wołał jakiś Aga.

- Czego ona chce o tej porze? - Zapytała Felicja.

- Nie mam pojęcia. - Odpowiedziała jej Kader.

Po chwili do komnaty weszła zdenerwowana Sułtanka.

- Zostaw nas same. - Oznajmiła Jasemin.

- Felicja zaczekaj na zewnątrz. - Rzekła Kader.

Kiedy już zostały, same Jasemin usiadła na sofie.

- Kader musimy jak najprędzej wybrać narzeczoną dla Samira. Inaczej moja siostra oszaleje z tej nieodwzajemnionej miłości. - Nie oczekiwanie powiedziała Sułtanka.

- Widzę, że przed tobą nic się nie ukryje. - Oznajmiła, blondynka siadając obok.

- I tą narzeczoną będę ja. - Szepnęła Jasemi.

- Pani chcesz się poświęcić dla dobra Fatmy? - Zapytała zdziwiona Kader.

- Uwierz, mi ona całe życie mi zazdrościła. Kiedy ja wyszłam, za mąż co się rzadko zdarza z miłości. Ona też odegrała taką szopkę. Tylko że wtedy to Valide i Bigel zatuszowały całą sprawę. A tak przy okazji dostałaś mój list? - Zapytała Sułtanka.

- Jaki list? A tan list. Jego treść mnie zdziwiła. Nie przypuszczałam, że mamy kartę przetargową tuż pod nosem. - Odparła zmieszana Kader.

- Mam nadzieję, że pomożesz mi ją znaleźć. A tymczasem dobrej nocy. - Powiedziała Jasemin i wyszła.

- Czasami żałuję, że strzeliłam z tego łuku. Gdybym tego nie zrobiła, moje życie wyglądałoby inaczej. Ale czy byłoby lepsze? - Mówiła sama do siebie blondynka.

Podczas gdy Kader biła się z myślami, Valide czuwała przy córce. Choć nie chciała się przyznać sama przed sobą to, że jej córka żyje, zawdzięcza znienawidzonej Kader. Nagle Fatma odzyskała przytomność.

- Valide? Gdzie ja jestem? - Zapytała cichym głosem Sułtanka.

- Jesteś w swojej komnacie. Nie marnuj sił, śpij, jutro porozmawiamy. - Odpowiedziała Binnaz.

Po tych słowach Valide wstała z krzesła i podeszła do okna. Po chwili dołączyła do niej Huma.

- Pani wszystko zostało wykonane zgodnie z Twoimi poleceniami. - Odezwała się Huma.

- Wspaniale. Mam dziwne wrażenie, że jutro zdarzy się coś dziwnego. - Ciszej powiedziała Valide.

Tej nocy nikt nie spał spokojnie. Przepowiednia powoli się spełniała. Śmierć zabrała do siebie milczącą. A na dodatek w pałacu był ktoś ważniejszy dla Persów niż klejnoty.