Pod tym samym niebem. W tym samym piekle. Cz 1

18 Lutego 1943 roku 5:45

Charakterystyczny łoskot gąsienic nadjeżdżającego czołgu wybudził ze snu nawet najbardziej zaspanego czerwonoarmistę. Po przetrzymaniu całonocnego ostrzału niemieckiej artylerii zwiastował on nadchodzący szturm na Poliwkę. Widok nadjeżdżającego po pokrytym śniegiem polu czołgu Panzer III w wersji zwiadowczej wzbudził w obrońcach wioski mrożącą krew w żyłach myśl: gdzieś w pobliżu znajdowały się tygrysy...

Hauptscharführer Hess oddalił oczy od okularu lornetki i upewniwszy się, że dwa pozostałe tygrysy czekają w gotowości, gestem ręki wydał rozkaz ataku. Niemal równocześnie nad trzema czołgami pojawiły się gęste obłoki spalin, podczas gdy trzy silniki pociągnęły pięćdziesięciotonowe bestie w kierunku radzieckich pozycji.

– Tu Czerwony 1, brak śladów Iwana, jak u Was? – zapytał Hess dowódców pozostałych maszyn.

– Tu czerwony 3, ruskie nie wystawią dupy na taki pierdolony mróz.

– Czerwony 3, znacie procedury Zelt, uszkodzilibyście silnik, jakbyście włączyli teraz ogrzewanie

– Czerwony 1, Kapitanie jest z -20 stopni – nie ustępował świeżo upieczony Untersturmführer

–Tu czerwony 2, kontakt, działo p-panc, lekkie, drewniany budynek 1500 metrów – przerwał dyskusję dowódca drugiego czołgu.

– Czerwony 2, widać załogę?

– Czerwony 1, nie wid... Kurwa

– Tu czerwony 1 do czerwonego 2, podajcie status – rozkazał nad wyraz spokojnie Hess.

–Pierdolone nieroby, nie saperzy! – przeklinał dowódca drugiego czołgu. – Wjechaliśmy na minę. Straciłem gąsienicę.

Komunikat ten zatrwożył dowódcę grupy pancernej. Oznaczał bowiem, że jego pluton znajdował się w potrzasku, z którego uciec można było tylko jedną drogą, a co gorsza odwrót oznaczał pozostawienie na pastwę losu załogi unieruchomionego czołgu. Hess musiał podjąć decyzję: wycofać się i zaatakować z innej pozycji lub zostać, zapewnić osłonę towarzyszą broni do czasu przybycia kompani naprawczej. Jako doświadczony oficer chciał pierw zyskać pełen obraz sytuacji

– Czerwony 1 do drużyny zwiadowczej, Raport!

– Błękitny 4 do czerwonego 1, żadnego śladu Iwana.

– Błękitny 1, sprawdźcie ścianę lasu za nasypem kolejowym, a następnie ruszajcie na moją pozycję.

Hess wiedział, że w przypadku rosyjskiej zasadzki drużynę rozpoznania czeka niechybna śmierć, było to jednak konieczne ryzyko. A strata jednego czołgu lekkiego, to niewielka cena za zdobycie wioski.

Dziesięć minut później dowódca grupy pancernej usłyszał huk i tak jak się spodziewał, ujrzał słup gęstego dymu za nasypem kolejowym. Gdy po trzykrotnym wezwaniu drużyny zwiadowczej odpowiedziała mu cisza, był już całkowicie pewien, że to zasadzka.

– Tu czerwony 1, czerwony 3 ustawcie się frontem do nasypu kolejowego, gotowość bojowa!

– Tu czerwony 3 zrozumiałem.

Kierowca mechanik czołgu pchnął prawy drążek kierowniczy, wnet mechanizm planetarny zablokował lewą gąsienice, a tygrys wykonał obrót, ustawiając się czołem do nasypu kolejowego. Załoga trzeciego czołgu wykonała manewr w ostatniej chwili, bowiem, Rosjanie, zdawali sobie sprawę z tego, że Niemcy znają ich pozycje. Wobec tego jedynym rozsądnym rozwiązaniem pozostał atak. Załogi sześciu T-34, licząc, że zdążą zaskoczyć Niemców na ich lewej flance, ruszyły w stronę nasypu kolejowego... Prosto pod lufę ustawionego czołem do nich tygrysa.

– Ognia! – Krzyknął Untersturmführer Zelt. Celowniczy czołgu machinalnie nacisnął przycisk spustu, a potężne działo wystrzeliło, niszcząc radziecki czołg.

Chwilę po tym, jak padły pierwsze strzały, Hess dostrzegł, że wewnątrz wioski coś zaczęło się dziać

– Tu czerwony 1, ruch wewnątrz wioski. – Ostrzegł resztę grupy pancernej.

– Czerwony 1, cywile czy Iwan? – Zapytał dowódca drugiego czołgu.

– Czerwony 2, nie widzę, strzelcie do grupy przy budynku cerkwi, jeżeli się rozpierzchnie to cywile, w przeciwnym razie walcie do oporu.

– Odłamkowy ładuj! – Rozkazał działonowemu dowódca uszkodzonego czołgu.

– Gotowe.

– Ognia!

Celowniczy Kurtz oddał strzał. Osiemsiesięcioośmio milimetrowy pocisk z impetem uderzył w ścianę cerkwi, zabijając i raniąc ludzi w pobliżu. Ludźmi tymi okazali się mieszkańcy wioski, którzy usłyszawszy strzały, postanowili uciekać, nim walka przeniesie się na ulice.

– Czerwony 2, strzelajcie dalej, jeśli usuniemy cywilów, łatwiej będzie wykryć Iwana.

– Odłamkowy ładuj! – Spokojnie rozkazał dowódca.

– Jest. – Po kilku sekundach odpowiedział mu ładowniczy.

– Cel, piesza grupa, kamienny budynek, 1500 metrów.

– Mam. Odparł Kurtz.

– Ognia! – Rozkazał Edelman. Kurtz machinalnie nacisnął spust, tygrysem szarpnęło, a wybuch pocisku zabił kolejną grupę uciekinierów. Celowniczy nie odczuł wyrzutów sumienia, jego zadaniem było: namierzyć i oddać strzał. Moralnością rozkazu niech przejmuje się dowódca wozu, nie on.

Podczas gdy, dwa z trzech tygrysów prowadziły swoje krwawe ćwiczenia strzeleckie, czerwonoarmiści zaczęli odpowiadać ogniem. Załoga radzieckiego działa ukrytego pomiędzy dwoma budynkami, załadowała pocisk, po czym na rozkaz dowódcy oddała strzał. Siła odrzutu minimalnie cofnęła działo. Stalowy pocisk z impetem odbił się od twardej blachy pancerza czołowego tygrysa.

– Kontakt bojowy! – Krzyknął do radia Edelman.

– Odpowiedzieć ogniem, czerwony 2! – Hess zdawał sobie sprawę, w jak niebezpiecznej sytuacji znalazł się teraz jego pluton. Od prawego skrzydła atakowały radzieckie czołgi, od frontu zaś odezwała się artyleria p-panc. Zawiodło wszystko: wywiad, który nie miał pojęcia o siłach przeciwnika w tym rejonie, saperzy, którzy nie rozminowali terenu przed atakiem i wreszcie piechota, która ociągała się teraz z atakiem. I tak oto oni, 3 pluton 501 batalionu czołgów ciężkich, byli zdani wyłącznie na siebie, brakowało tylko by...

– Artyleria! – Usłyszał w radiu komunikat dowódcy drugiego czołgu. Właśnie tego brakowało, Iwan ściągnął ciężkie działa, Teraz te tchórze z piechoty na pewno już nie wystawią dupy z okopów. Wnet czołgiem dowódcy targnął nagły wstrząs. Pocisk musiał walnąć naprawdę blisko, pomyślał Hess. Rozkazał radiotelegrafiście połączyć się z dowództwem batalionu.

–Tu Czerwony, zostaliśmy przyszpileni kilometr od celu. Ogień artylerii, prawdopodobnie 122 milimetry, czołgi i armaty, 76 milimetrów. Jakie rozkazy?

– Czerwony, zostańcie na linii! – Rozkazał dowódca.

Szum w radiostacji oznaczał, że przekierował łączność na inną częstotliwość. Pozostało czekać...

– Trzymajcie pozycję czerwony! – Dowódca odpowiedział po kilku minutach. – Kontruderzenie artylerii za pięć minut.

Dowódcy grupy pancernej pozostało przekazać rozkaz podwładnym.

– Czerwony 2 i 3 raport! – Rozkazał, chcąc rozeznać sytuację.

– Czerwony 3, cztery zniszczone, pozostałe się wycofały.

Dowódca drugiego czołgu nie odpowiedział.

– Czerwony 2, Edelman, zgłoś!

****

Kurtz otrząsnął się ze wstrząsu spowodowanego trafieniem. Pocisk uderzył prosto we właz, urywając zawiasy. Siła wybuchu wepchnęła właz do środka, miażdżąc głowę porucznika Edelmana.

– Wszyscy cali? – Zapytał resztę załogi. Gorzką ironią był fakt, że dowódca – głowa załogi, nie posiadał już własnej. Nie czas jednak było o tym myśleć, Kurtz był najstarszy stopniem po Edelmanie, więc teraz to on odpowiadał za pojazd i załogę. Przypływ adrenaliny rozjaśnił mu umysł. Zginął tylko dowódca, niemniej czołg stracił właz. Należy jak najszybciej uciekać... Pod ogniem artylerii, przez pole minowe. Nie ma szans, pomyślał. Radio! Westchnął z ulgą, gdy zobaczył, że jeszcze działa, chwycił więc lepką od krwi słuchawkę i rozpoczął swój meldunek. Adrenalina rozjaśniła mu umysł, ale i rozwiązała język...

****

– Tu Kurtz... Znaczy Czerwony 2 – Hess usłyszał przerażony głos sierżanta. Domyślił się, że Edelman nie żyje, a jego działonowy nadal jest w szoku. – Nie mamy głowy. Kurwa znaczy, Edelman jej nie ma. Nie mamy jebanego włazu. Iwan strzela... – Hess wziął głęboki oddech. Byleby młody nie wpadł w panikę. Musiał teraz poczekać aż świeżo upieczony dowódca drużyny wyrzuci z siebie wszystko, by mógł go uspokoić i wyprowadzić. Kurtz przerwał wywód, łapiąc oddech, wtedy odezwał się Hess.

– Kurtz, Teraz Wy dowodzicie. Za minutę dostaniemy wsparcie artylerii. Gdy Wam powiem, puście zasłonę dymną, nastawcie detonator i udajcie się na moją pozycję. Powtórz! – Hess starał się mówić spokojnie. Wiedział, że sierżant jest w szoku, oraz dużo od niego teraz wymaga, ale zniszczenie uszkodzonego pojazdu było równie ważne co wycofanie załogi, o ile nie ważniejsze.

– Czekać na rozkaz, detonator, dym i wiać.

****

Huraganowy ogień, niemieckiej artylerii zmiażdżył nieosłonięte pozycje radzieckich baterii.

Dla panzergrenadierów oznaczało to możliwość ataku, dla załogi uszkodzonego tygrysa, szanse na ucieczkę. Hess obserwował, jak przed unieruchomionym tygrysem gęstnieje obłok dymu, następnie zaś zobaczył, jak czterej czołgiści biegną w stronę jego wozu.

Opuszczonym tygrysem szarpnęły dwa wybuchy, pierwszy z nich zniszczył silnik stalowego potwora, drugi zaś uszkodził działo. Maszyna oznaczona jako C02 nadawała się teraz wyłącznie na złom.

Dwa pozostałe tygrysy pozostały na pozycjach wspierając atak panzergrenadierów.

****

Po zakończonej bitwie o Charków, jednostka Hessa wraz z resztą Pierwszej Dywizji Grenadierów Pancernych SS została przeniesiona na tyły. Sierżant Kurtz otrzymał oficerską promocję oraz Krzyż Żelazny II Klasy, za wykazane w boju męstwo.

„Korpus oficerski potrzebuje doświadczonych żołnierzy, nietracących głowy w krytycznych sytuacjach”. Napisał Hess w liście polecającym, niefortunne sformułowanie to rozbawiło dowódcę akademii oficerskiej, który przeglądając akta Kurtza, czytał sprawozdanie z bitwy pod Poliwką.

Kurtz po powrocie z akademii oficerskiej, otrzymał dowództwo nad swoją dawną załogą, uzupełnioną i nowego kierowcę. Młodego pełnego werwy, prosto ze szkolenia. Kierowca ten czegał niecierpliwie na swoją pierwszą bitwę. Był pierwszy lipca 1943 roku...