Podobieństwo ludzi do Boga / Myśli Karo

Tekst ten dedykuję mojemu przyjacielowi, który zachęcił mnie do napisania owego zbioru moich myśli i filozofii. Ukaszeq, dziękuję ;)

Teraz zapraszam do czytania:

Powiedziałem kiedyś: „bójcie się Boga, nie ludzi, gdyż to dzięki Niemu, macie się czego bać”, a dziś chciałbym to wyjaśnić.

W dzisiejszych czasach śmierć jest na porządku dziennym. Ktoś powiedział, że cudem jest, iż jeszcze żyjemy. Śmiercionośne wydarzenia czekają na nas na każdym kroku i tylko nasze szczęście sprawia, że jeszcze jakoś się trzymamy.

Mam wrażenie, że każdy już słyszał tę bajkę: nic nie dzieje się przypadkiem. Wszystko zostało odgórnie narzucone. Nasze przeznaczenie jest nieuniknione, a walka z nim nic nie da. Mam do was pytanie. Zastanówcie się i odpowiedzcie szczerze.

Czy nie uważacie, że Bóg nie jest okrutny, skoro tak często pozbawia życia? Przecież robi to nagminnie. A my? Nie zostaliśmy stworzeni na Jego podobieństwo?

I tu przychodzi na myśl mój kolejny cytat: „Niestety wygląda na to, że niektóre pytania muszą pozostać bez odpowiedzi. Bez względu na to, jak ważne mogą być”.

Przejdźmy jednak do ludzkich, przyziemnych spraw, na które możemy sobie spokojnie porozmawiać. Jestem typem filozofa, a jeśli spotkam drugiego takiego jak ja, to zaczynam z nim rozmowę. Jednak nie taką zwykłą. Zaraz usłyszycie relację z jednego z takich spotkań oraz komentarz, który jest tylko i wyłącznie moją opinią. Proszę się nie zrażać, gdyż ten tekst nie ma tego na celu, proszę się tym nie sugerować, ponieważ są to tylko słowa jednego, prostego człowieka, który próbuje znaleźć odpowiedź na pytania. Lecz tylko te najważniejsze.

Nasz świat jest pełen przemocy, a co za tym idzie – i zła. Pamiętam, jakby to było wczoraj, gdy usłyszałem po raz pierwszy w wiadomościach o gwałcie, morderstwie oraz innych chorych przestępstwach. Te zdjęcia, szczegółowe opisy wywołały u mnie cholerny strach. Przez pewien czas nie mogłem spać, byłem czujny, bałem się, że takie rzeczy mogą dosięgnąć mnie oraz moich bliskich.

Dziś już rozumiem, że taka jest kolej rzeczy. Przeznaczenie. Zabawy losu. Przed tym się nie ucieknie. Zróbmy eksperyment:

Włączcie wiadomości, nie tylko te telewizyjne. Wybierzcie jeden dowolny kanał i dobrze się wsłuchajcie. Zauważcie, że w takim programie nie obejdzie się bez złych informacji. Dobre się nie sprzedają, choć i takie występują. Znacznie więcej jest tych złych – ktoś zmarł, ktoś kogoś potrącił i nie wiadomo, co jeszcze. Mógłbym takie informacje wymieniać godzinami, lecz powiedzcie mi, po co mi to wiedzieć? Do czego przyda mi się wiedza, że komuś spalił się dom, że ktoś pobił chłopca na ulicy?

A rozmawiałem o tym z moim serdecznym przyjacielem – chrześcijaninem - który odpowiedział tak: „Dla mnie również pozostanie to zagadką, lecz czuję, że ktoś mnie o tym informuje, nie bez przyczyny. Jest w tym głębszy sens, którego trzeba się doszukać. Osobiście uważam, że powinniśmy się za każdym razem modlić za taką osobę. Za tą, która zginęła w wypadku oraz tą, która się do niego przyczyniła. Tak, myślę, że jest to najlogiczniejsza odpowiedź”.

Teraz gdy o tym myślę, zgadzam się z nim w stu procentach. Przecież nic nie dzieje się przypadkiem.

Może teraz uściśnijmy troszkę temat. Jesteśmy aktualnie przy zabójstwach. Morderstwa budzą w ludziach strach, lęk oraz wstręt. Jednak zastanówmy się, co według was jest gorsze: człowiek, który odbiera życie innym – powód jest znany tylko sprawcy – czy człowiek, który odbiera życie samemu sobie?

Wiem, co sobie myślicie. Oczywiście, że samobójca, gdyż on tego nie robi z nienawiści, lecz z powodu, że nie mógł już dłużej żyć. Błąd. Człowiek, który pozbawia siebie życia, automatycznie się poddaje. Pokazuje swoją słabość oraz popełnia bardzo ciężki grzech. Dlaczego jest aż tak ciężki? Gdyż nie można za niego żałować. Nie można się poprawić, bo nie ma już czasu. Czas się skończył, a on nie mógł choćby spróbować się poprawić.

Człowiek, który morduje zawsze ma w tym cel. Nie zawsze zabija dla własnej przyjemności, lecz dla wyższego dobra.

Jednak każde zabójstwo jest grzechem, jednak morderca ma jeszcze czas, aby naprawić swoje błędy. Życia nie przywróci ofierze, fakt. Lecz może jeszcze przywrócić swoje, godne życie, którym żył w czasach kilka dni wcześniej.

Zawsze jest jakaś szansa na poprawę, na uratowanie samego siebie. Jednak trzeba ją wykorzystać, gdyż czas leci. Czasem szansą jest jedna sekunda, ta, która przemija w czasie, gdy węzeł się zacieśnia.

„Sekunda może być wiecznością, a wieczność może być sekundą. Jednak sekunda, która już przeminęła, na pewno nie wróci, podobnie jak wieczność, która jest tylko jedna”.

<Jeśli spodobała ci się moja filozofia oraz przemyślenia na temat brutalnego świata, zachęcam do przeczytania mojej powieści pod tytułem „Czego się boisz?”, która pokazuje, że nikt nie jest nieomylny. Dziękuję za uwagę.>