Poeci
Ach ten ich naród smutny - ach ci poeci!
Ledwie wiatru tchnienie, drżenie w którym wznieci,
Ledwie słowo zgięte, w ucho wpadłszy zbrzmieje,
Księżyc łzę wyciśnie, myśl dziwna zwzniośleje;
Już pióro w ręce pląsa, wyzbyć tej męki
Gdy córka Mnemosyne im swemi wdzięki
W duszy drażliwe struny trąca, płochliwa,
Że już zaraz skłonna zniknąć, niecierpliwa.
Lecz na co im męki, by rym pisać składnie
Na cóż owe duszy drgienia, by móc ładnie
pisać wiersze? Lecz oni dalej, jak dzieci.
Ach ten ich naród smutny - ach ci poeci!
Komentarze (3)
Tacy poeci, jaka jest publiczność!"
;)
Stylizacja języka fajna.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania