Poeci

Ach ten ich naród smutny - ach ci poeci!

Ledwie wiatru tchnienie, drżenie w którym wznieci,

Ledwie słowo zgięte, w ucho wpadłszy zbrzmieje,

Księżyc łzę wyciśnie, myśl dziwna zwzniośleje;

Już pióro w ręce pląsa, wyzbyć tej męki

Gdy córka Mnemosyne im swemi wdzięki

W duszy drażliwe struny trąca, płochliwa,

Że już zaraz skłonna zniknąć, niecierpliwa.

 

Lecz na co im męki, by rym pisać składnie

Na cóż owe duszy drgienia, by móc ładnie

pisać wiersze? Lecz oni dalej, jak dzieci.

Ach ten ich naród smutny - ach ci poeci!

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 9

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (3)

  • Canulas 17.10.2018
    Pod kątem doboru słów - przednie. Jednak melodyjne ze dwa razy cuś skrzypło. Nie mniej, lot wysoki.
  • betti 17.10.2018
    Z czymś mi się ten wiersz kojarzy, ale za chiny nie mogę sobie przypomnieć... mam wrażenie, że już gdzieś to czytałam...
  • kalaallisut 17.10.2018
    "Lecz tę rozważcie smutną okoliczność:
    Tacy poeci, jaka jest publiczność!"
    ;)
    Stylizacja języka fajna.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania