poświętne

zanim się całkiem osuniesz w czarną ziemię

ktoś jeszcze wspomni tamte twarze przekręci

imiona którym twój omszały płaszcz był kiedyś

schronieniem i sobie tylko opowiedzianą marą

 

na linii oślepionych oczu siądzie wróbel nieopodal

pies zaskomli potem przy gościńcu jacyś rowerzyści

przystaną by zwrócić ludzką mowę czterem ścianom

 

nazajutrz świt rozsunie poszycie trochę odczeka

i odważniej wpuści światło aż całe runie w pokoje

budując nad nimi jaskrawe sklepienia

poświętne
Autor: spirytysta
Czytano 382 razy
Data dodania: 27.08.2019

Średnia ocena: 4.9  Głosów: 9

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (13)

  • piliery 27.08.2019
    Przeszkadza mi ostatni wers. To " z siebie" jest niepotrzebnym wyłożeniem "kawy na ławę", zapisem na wszelki wypadek. Poza tym znakomity wiersz. 5
  • piliery 27.08.2019
    Moim skromnym zdaniem "nad nimi" jest właściwym rozwiązaniem. Zachowana równowaga w wersie i wierszu. Bardzo dobre.
  • spirytysta 27.08.2019
    dzięki za pomoc :)
  • JamCi 27.08.2019
    Piękne.
  • Wrotycz 27.08.2019
    Płynie wyznanie, piękna melodia wersów. Samograj niby gorzki. W gruncie rzeczy - aprobująco pogodny.
    Pozdrawiam:)
  • Canulas 27.08.2019
    A mi to przypomina:
    "żartem, drzemką świata jesteś.
    Po twoim odejściu świat otworzy oczy".
    Łatwo sobie nadać rangę. Łatwo się uheliocentrycznić, ale ile ludzi tyle światów.
    Zatrzymujący tekst. Jeden z tych gryzących niewygodnie.
    Na tak.
  • Wrotycz 27.08.2019
    Jeśli pojmie się swoje bycie pyłkiem, takim o niebo mniejszym od ziarenka piasku na planie wszechświata, to latwiej ze śmiercią się godzić. Światło wszędzie dopadnie, my... wiadomo dotkniemy część czegoś, kogoś...
  • spirytysta 27.08.2019
    Ano... uważam, że zasada kopernikańska nadaje poezji ciut tragizmu/dramatyzmu ;)
  • Tjeri 27.08.2019
    Bardzo ładny wiersz. Choć czytam w komentarzach, że pogodny, to dla mnie jednak gorzki. Pewnie tu chodzi o moje podejście do tematu. W każdym razie - podoba mi się.
  • Aisak 27.08.2019
    Człowiek zawsze ma nadzieję, na Coś.
    Choćby Coś miałby doświadczyć przy samej mecie...
  • betti 27.08.2019
    Wiersz z tych ''co po nas zostanie''. Bardzo ładnie napisany, jest smutek, bo ta ziemia taka czarna, ale na końcu światło, jakby na potwierdzenie, że nie odejdę cały... Tak to sobie czytam i widzę.
    Pozdrawiam.
  • Agnieszka Gu 27.08.2019
    Witam,

    Jakoś tu smutno i ponuro... W tym wierszu.
    Nie ma jednak odwagi pokusić się o interpretację.
    Pozdrawiam
    PS. Co z "WIEŚCIAMI SPOZA GROBU"? nieśmiało pytam... :)
  • spirytysta 28.08.2019
    Zaplanowałem, że akcja przeniesie się do Wilna i w związku z tym oraz innymi wątkami fabularnymi obecnie studiuję przedwojenne przewodniki po Wilnie oraz wspomnienia dziennikarzy z międzywojnia :)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania