Powiedzialam dobranoc, mojemu życiu - 13 -

Zapatrzył się w regał z książkami, ale jestem pewna, że ich nie widział. Jego wspomnienia zaprowadziły go w odległy zakątek, był nim prawdopodobnie czas młodości. Nie wiem czemu tak pomyślałam, być może to spojrzenie, zamglone. W każdym bądź razie, przez moment uwierzyłam, że to prawdziwy marzyciel, człowiek, który umie oderwać się od tej przyziemności i stać się małym chłopcem.

Tylko, że ja nie urodziłam się z genem empatii, nie wchodzę w relacje partnerskie z osobami o niesprawdzonej konstrukcji psychicznej. Prędzej obdarzę nienawistnym świdrującym wzrokiem, niż zaufam w jedną noc.

Dlatego może mam tak mało znajomych? Wciąż doszukuję się drugiego dna.

Wypaliłam więc tak ni w PiS ni w PO.

- Czasami warto zrobić coś pod prąd, być na cenzurowanym, by na tym skorzystać. Nie żebym przyklasnęła załatwianiu potrzeby fizjologicznej pod murkiem, ale jak widać tak miało być i choć mało estetycznie, swój wydźwięk miało i to nie byle jaki.

- Ale jeśli chodzi o spożywanie alkoholu nie jest już pani tak restrykcyjna?

I wyszło na moje. Ale w gwoli sprawiedliwości muszę przyznać, że jest dobry w te klocki, prawie bym się nabrała.

- Nie jestem osobą, która potrzebuje napełnić żyły procentami by poczuć się wodzirejem na parkiecie. Ale gdy zostaje w domu to nie znaczy, że mam siedzieć przy herbatce z eukaliptusa. I uprzedzając pana pytanie. Tak, w niedzielę pozwoliłam sobie na nie co więcej, dlatego jestem w tym miejscu i muszę się z tego powodu tłumaczyć. Ale pewnie pan tego nie zrozumie, panu nigdy coś takiego się nie zdarzyło.

Obrócił się w moim kierunku zapominając o swej melancholii by świdrować mnie swymi już przytomnymi oczyma.

- A zaskoczę panią i powiem, że nie przypominam sobie takiej sytuacji i nie z powodu abstynencji. Nie, aż tak źle to ze mną nie jest. Po prostu nie mieszam alkoholu z antybiotykiem, ot cała filozofia. I uprzedzając pani odpowiedź, zapewne oglądając "Taniec z gwiazdami" tak była pani zaaferowana możliwością odpadnięcia Sylwii Gruchały, że ręka sama tak poszła do opakowania leku i łyknęła sobie jak tik-taka.

Nie muszę mówić, że przestałam się kontrolować, w końcu on bił na oślep, czemu ja miałam być grzeczna. Opierając się o blat stolika przysunęłam twarz jak najbliżej jego by zobaczyć jego zdziwienie po mojej ripoście.

- No Sylwii, to raczej męska część widowni kibicuje, zwłaszcza po wydaniu ostatniego CKM-u, gdzie na rozkładówce, nomen men, pokazała się w całej krasie – cmoknęłam i głośno wciągnęłam powietrze, na tyle długo by poczuć jego drogą wodę kolońską – tak, jest co podziwiać. Ma dziewczyna jędrne ciało, w końcu wytrenowane, jak przystało na sportsmenkę

Wyprostowałam się.

- A tak z ciekawości, to, co pan sądzi o takim podskakiwaniu z tym…

- floretem. – Przyszedł mi z pomocą. Ale w dalszym ciągu nie zdradzał jakichkolwiek oznak zniecierpliwienia.

- Czy to nie zaszkodzi jej pięknemu biustowi, byłaby szkoda, prawda? – ostatnie słowo wypowiedziałam z rozmarzeniem, chcąc go sprowokować.

- A czy pan Kamil jest również pod wrażeniem walorów pani Gruchały?

Powiedzieć, że mnie zaskoczył to jakby nic nie powiedzieć.

O czym ten gościu mówi, coś mu się chyba w tych karteluszkach pomerdało, to pewne.

Wtedy tak pomyślałam, nie kojarząc zupełnie tego imienia z listem, który napisałam w ten feralny dzień. Wszyscy święci! Czy ktokolwiek by o tym pamiętał. Przecież to był taki krzyk rozpaczy, ostatni ludzki odzew przed …

Tak więc psycholog, widząc moje wymalowane zdziwienie w postaci źrenic wielkości dwóch złotych postanowił dać mi spokój.

- Taa, to może na dziś zakończymy pani Dominiko. Dokończymy tą ciekawie rozpoczętą rozmowę w jutrzejszych godzinach przedpołudniowych.

Nie zdążyłam nawet zareagować, nie dał mi szansy wstając nazbyt energicznie, czym dobitnie zaznaczył, że skończył przeprowadzana inwigilację.

Nie miałam innego wyjścia, ruszyłam w kierunku drzwi. Jeszcze łapiąc za klamkę spróbowałam zawalczyć, postawić na swoim, tak mi nakazywał mój wrodzony upór.

- Sadzę, że jutro do południa będzie pan, będziemy mogli dojść do konsensusu i podejmiemy prawidłową decyzję. Naprawdę szkoda bym zajmowała to miejsce komuś, kto na jest w potrzebie.

Podszedł do mnie i objął za ramiona.

- Pani Dominiko, proszę wypocząć. To moja rada, nie zalecenie.

-I nie będę łykać tych prochów. Nie możecie mnie do tego zmusić.

Uśmiechnął się. Powoli zdjął ręce z moich barków i delikatnie przesunął mnie by móc otworzyć ostatnią przeszkodę w przegonieniu mnie z jego gabinetu.

Nagle coś sobie chyba przypomniał bo ruszył prawie biegiem do masywnego biurka.

- Mam coś dla pani.

Wyjął kopertę i mi ją wręczył. Nie musiałam się pytać o jej zawartość. Wyczułam w dłoni, że jest to mój telefon. Zauważyłam na niej swoje imię, które było nakreślone ręką matki. Uśmiechnęłam się, gdyż na odwrocie w miejscu zaklejania było kilkanaście krzyżyków, co świadczyło o wielkim zaufaniu do pana konowała.

Gdy wyszłam z gabinetu i skierowałam się na drugie piętro, zdarzyła się niecodzienna, - jak dla mnie - sytuacja. Dziś po wielu miesiącach mogę to opisać ze śmiechem na ustach, albo opowiadać jako anegdotę podczas spotkań towarzyskich. Wówczas nie miała nic tym wspólnego.

Rozmyślałam jeszcze o tym wszystkim, co mnie spotkało i nie zauważyłam, że w przeciwnym skrzydle na moim piętrze ktoś chodzi po korytarzu. Dopiero gdy zaszurał kapciami wyrwał mnie z domniemań o swoim losie, który był po tym spotkaniu jawił mi się w opłakanym stanie.

Obejrzałam się i ujrzałam mężczyznę około czterdziestki, który usilnie czegoś szukał, obracając się wokół swojej osi. Nagle złapał za krzesło, które ująwszy podniósł nad głowę i zaczął biec w moim kierunku.

Nie zdążyłabym dobiec do swojego pokoju, tak więc zdecydowałam się przylgnąć do ściany i liczyć na odpowiedni timing, gdy ów człowiek mnie zaatakuje.

Czekałam tak gotowa do uniku, odliczając dzielące nas metry. Niepotrzebnie, bo ten tak energetyczny gościu, zatrzymał się dwa metry ode mnie i z trzaskiem postawiwszy krzesło, wskazał mi siedzisko, wypowiadając kulturalne zaproszenie.

- Siadej! Pogadomy.

Serce biło mi jak szalone, a ten stoi i czeka na mój ruch.

- Skąd jesteś? Gdzie pracujesz? Masz chłopa? A cygary?

Takie i inne pytania zadawał, których już nawet nie pamiętam. Nie muszę mówić, że nie czekał na odpowiedz. Po prostu lubił sobie znaleźć wolnego słuchacza, a ja nowa byłam wymarzonym ideałem, bo nie znałam żadnej z jego wypowiedzi. I tak to poznałam Andrzejka, człowieka, który wkomponował się w ten tak cudowny odrealniony świat.