Powiew zazdrości

Piękny świat.

Jakby rozkwitł tęczą barw.

Czuję, że znowu żyję.

Lecz na chwilę.

Oczy utkwione są w dal.

Serce twe rozcina noży stal.

Przyszedł dzień, zwykły dzień.

Powiew zazdrości przenika jak cień.

Męczy i szepcze ci do ucha:

Koniec, znów to czujesz, targa tobą zawierucha.

Gdzie twoje postanowienie?

Gdzie twój sens?

Gdzie jest twoje przemówienie, którym wyrzucasz go z bram serc?

Dlaczego, głupia wciąż pamiętasz?

Żal twe serce ściska.

Walczysz, choć i tak przyznasz, że na wieki ta jedna chwila pozostanie ci bliska.