Prolog-New Life in Old Memories.

Gdy zimą jest mroźnie zaś latem upalnie lub wietrznie jesienią nie wyczuwamy tego iż tak naprawdę wszystko miało swoją przyczynę jak i skutek. Pewnie już nie raz zdarzyło Ci się myśleć o swoim życiu. Zdarzało Ci się to instynktownie podobnie jak obserwowanie latających w powietrzu liści. Wszyscy analizowaliśmy swoje wybory od podstaw nie raz żałując czegoś. Lecz gdybym powiedział że ja jako jedyny miałem możliwość zmiany? Mogłem dowolnie manipulować swoim przyszłym życiem? Najpewniej nikt nigdy by mi w to nie uwierzył. Zresztą, czy potrzebuję coś komuś udowadniać? Moje życie zawsze zależało tylko ode mnie.

Moja historia mimo moich narodzin w roku 2000 będzie trwać dłużej niż czas jaki da mi mój przyszły wiek. Jest to spowodowane jednym niesamowitym czynnikiem. W roku 2025 cofnąłem się w czasie o 10 lat. Pewnie jesteście ciekawi co spowodowało takie zjawisko. Niestety ale muszę was rozczarować ponieważ sam nie miałem pojęcia co właściwie się stało oraz do dziś nie mam pewności czy znowu tego roku nie zdarzy się to ponownie. Aktualnie jest rok 2016 zaś ja ponownie jestem licealistą. W tym samym ciele i czasie zaś o innym umyśle. Umyśle 25 letniego przyszłego mnie. Pewnie wydaje się to wam czymś niezwykłym. Okazją do naprawienia wielu błędów popełnionych kiedyś za życia. Ja zaś postrzegam to inaczej. Mianowicie jest to ogromna odpowiedzialność i zadanie mi powierzone. Nie mam czasu by skupiać się na własnych potrzebach. Nie jestem w stanie zliczyć o ilu tragediach które wydarzyły się za mojego życia pamiętam. Wierzę w to że jestem w stanie to zmienić. Jednak zanim rozpocznę swoją przygodę nacieszę się chociaż chwilę domowym jedzeniem mamy którego od dawna nie dane mi było skosztować…

-Drey! Drey!-wołała mama Dreya z uśmiechem.

-Tak, tak już idę.-odpowiedział bez emocji Drey.

-Ile mam Cię wołać co? Obiad wystygnie.-powiedziała troskliwie.

-Przepraszam, byłem trochę zajęty.-odparł.

Mimo radości która spotkała mnie dzięki ponownemu spotkaniu mamy wciąż nie mogłem zapomnieć o tym co stanie się w przyszłości. Zawsze gdy widziałem uśmiechniętą mamę zamiast odwzajemnić uśmiech czułem smutek. Nie mogłem pogodzić się z myślą iż jest jedną z osób których nie jestem w stanie uratować. Istotnie niektóre choroby to diabeł wcielony. Zabijają bez żadnej litości, bez nadziei na ratunek i bez ostrzeżenia. Teraz gdy na nią patrzę przypomina zwykłą matkę. Szczęśliwą opiekunkę domowego ogniska wspierającą całą rodzinę matczynym ciepłem. Jednak wciąż nie mogłem wymazać z pamięci widoku mamy w szarym zimnym szpitalu. Kiedyś myślałem że to przez otoczenie bezimiennego smutnego budynku mama zrobiła się taka cicha i słaba. Nie raz w życiu zdarzyło mi się być bardziej naiwnym niż kiedykolwiek mógłbym sobie wyobrazić.

-Hej syneczku czemu jesteś taki smutny? Stało się może coś w szkole? Pamiętaj że zawsze możesz mi wszystko powiedzieć!- powiedziała energicznie.

Właśnie o tym mówiłem. Wizja śmierci takiej osoby do teraz nie mieści mi się w głowie. Po tylu latach wciąż nie jestem w stanie się z nią pogodzić. Ale czy istnieje możliwość wynalezienia lekarstwa na raka w ciągu paru miesięcy? Wmawiałem sobie że tak już tysiące razy. Jednak nawet i miliony nie urzeczywistnią tego marzenia.

-Nie mamo, dziękuję. Wszystko w porządku.-odpowiedział cichutko.

Tak jak mówiłem nie mam teraz czasu na osobiste problemy. Mam o wiele ważniejsze zadanie do wykonania.