Prośba do Was 2 .:)

Po raz drugi prosze o opinię. Wstawiam kolejne dwa fragmenty cd. Przepraszam, nie wiem czemu tekst sie dziwnie "rozstrzelił".

Fragment 1

– Gniewasz się jeszcze? – spytałem ją cicho, siadając wygodniej i od niechcenia kładąc rękę na oparciu za jej plecami.

– Nie, właściwie nie mam o co. Tamto spotkanie to nieporozumienie.

– O nie rudzielcu, nieporozumieniem była tamta bezsensowna dyskusja. Ja jestem gotów za nią przeprosić. A ty? – spojrzałem

na nią wyzywająco.

– Ja? – jej oczy błysnęły gniewnie, a wyższy ton głosu zwrócił uwagę towarzystwa, więc ze sztucznym uśmiechem opadła z powrotem na kanapę.

– Wyglądasz, jakby cię bolały zęby – zachichotałem mimo woli, prowokując ją. Przez chwilę piorunowała mnie wzrokiem, po

czym kąciki jej ust lekko zadrgały.

– Jest pan bezczelny. – szepnęła cicho.

– Za to mnie lubisz.

– Wcale pana nie lubię – odburknęła, ale w jej oczach wypaliła się już wrogość i zapłonęły jakieś dzikie, chochliki.

– Urocza jesteś w tej swojej złości – powiedziałem jej wprost do ucha, a jej włosy połaskotały moje usta. Poczułem, że jej plecy

dziwnie zadrżały.

– Zimno ci? – spytałem.

– Tak jakoś chłodno się zrobiło – odparła niepewnie, ale rumieniec na jej twarzy dziwnie przeczył słowom. Sięgnąłem po kurtkę

i przykryłem jej ramiona.

– Proszę, może tak będzie lepiej. – Patrzyłem rozbawiony jak bardzo stara się ukryć swoje zmieszanie i naturalnie zareagować

na mój gest, choć podejrzewałem, że najchętniej walnęłaby mnie szklanką przez łeb. Z zaciśniętymi zębami podziękowała mi za

okrycie i wsunęła się głębiej w kurtkę. W tym momencie w głębi sali wypatrzyłem młodego chłopaka chodzącego wolno między

stolikami. Trzymał naręcze róż. Przywołałem go gestem dłoni. Uśmiechnął się i podszedł do naszego stolika. Towarzystwo patrzyło zaskoczone, jak kupuję jedną różę i bez słowa podaję ją Weronice. Na jej twarzy odmalowało się niepomierne zdumienie. Odruchowo przyjęła ode mnie kwiat. Wydawało mi się, że na moment straciła zupełnie mowę. Postanowiłem dać jej

chwilę.

– To na przeprosiny za nieporozumienie. Przepraszam, wyjdę na papierosa – powiedziałem, wolnym krokiem wyszedłem zza sto-

łu i skierowałem się do wyjścia, posyłając zalotny uśmiech przyglądającej mi się kelnerce. Ja też musiałem ochłonąć. Bliskość

Weroniki, jej jawny chłód wytrącał mnie z równowagi. Nie wiedziałem co tak naprawdę o mnie myśli. Po deszczu powietrze

zrobiło się przyjemnie rześkie. Zapaliłem papierosa i rozzłościłem na siebie, gdy spostrzegłem, jak bardzo drżą mi dłonie. Zaciągnąłem dym do płuc i powoli wydmuchałem go przez nos. Poczułem się nieco lepiej. Nikotyna wyciszała trochę,

skołatane nerwy. Zastanawiałem się co mam teraz zrobić. A może odpuścić? Przecież ona była niedostępna jak forteca. Kątem oka przez szybę zobaczyłem, że Rafał wstaje od stolika. Zagapiłem się w perspektywę ulicy i po chwili usłyszałem

za sobą odgłos kroków. Wyczułem raczej, niż zobaczyłem, że ktoś za mną stanął. W przekonaniu, że to młody Rawicz, wyciągnąłem za siebie paczkę papierosów.

– Masz, pal – mruknąłem.

– Dziękuję, nie palę. – Usłyszałem damski głos. Odwróciłem się szybko, aż fajki nieomal wypadły mi z ręki. Za mną stała Nika

otulona w moją kurtkę. W ręku trzymała różę.

Fragment 2

- Gniewasz się jeszcze? - dobiegł do mnie jego półszept, wysłany gdzieś w przestrzeń. Niby do mnie, ale widziałam, że omiata wzrokiem od niechcenia salę, jakby w ogóle nie miał ochoty usłyszeć odpowiedzi. Prowokował mnie ... Poczułam, jak pąsowieję na wspomnienie swojej idiotycznej reakcji przy naszym ostatnim spotkaniu. Miałam chęć zapaść się w kanapę, albo jeszcze lepiej, wpełznąć pod nią, żeby mnie nigdy nie znalazł. - Zresztą pewno nawet nie miałby ochoty szukać – pomyślałam w przypływie czarnego humoru. Wredna kocica, która wgapiała się w niego nieprzerwanie z wysokości baru, wymiotłaby mnie przypadkiem przy sprzątaniu knajpy. Postanowiłam, że nie dam się podpuścić po raz kolejny.

– Nie, właściwie nie mam o co. Tamto spotkanie to nieporozumienie. - powiedziałam lekko.

– O nie rudzielcu, nieporozumieniem była tamta bezsensowna dyskusja. Ja jestem gotów za nią przeprosić. A ty? - patrzył na mnie wyraźnie wyzywająco. W jego oczach zapaliły się iskierki drwiny, co w jednej chwili doprowadziło mnie do szału i bez chwili zastanowienia, wybuchnęłam oburzonym:

- Ja?

Podniesiony ton głosu sprawił, że pozostała czwórka spojrzała na mnie zdziwiona, więc szybko przywołałam na twarz uspokajający uśmiech i opadłam na kanapę. Rozwścieczona obserwowałam, jak ten drań po prostu się śmieje. Ten lisi uśmieszek, który nie schodził z jego warg. Wybitnie dobrze się bawił. - Cholera, cholera, cholera! - wrzeszczało mi w myślach, tymczasem Andrzej wycedził cicho, tak bym usłyszała to tylko ja.

- Wyglądasz, jakby cię bolały zęby.

Zachichotał leciutko, zadowolony z siebie. Spojrzałam na niego ze złością, ale w tejże chwili zobaczyłam również komizm całej sytuacji. Moje szczenięce zachowanie. Burknęłam więc tylko.

- Jest pan bezczelny..

- Za to mnie lubisz – odbił piłeczkę

- Wcale pana nie lubię – syknęłam. Doprowadzał mnie do szału, ale jednocześnie rozbrajał całkowicie. Co tu dużo mówić. Trafiła kosa na kamień. W słownych gierkach był dobry.

Nachylił się do mnie tak niespodziewanie, że nie zdążyłam zareagować i jego usta znalazły się tuż przy moim uchu.

- Urocza jesteś w tej swojej złości .

Jego zapach owiał mój policzek. Czułam przemieszaną woń mentolowych papierosów, kawy i piżmowy górujący nad tym

aromat męskich perfum, obezwładniający, obcy i cholernie, cholernie seksowny. Poruszył mnie na tyle, że zadrżałam mimowolnie, co natychmiast ku mojej rozpaczy wychwycił.

– Zimno ci? – spytał.

– Tak jakoś chłodno się zrobiło. - mruknęłam, chociaż czułam, że pot spływa mi po krzyżu do majtek, a na pysku widniały czerwone plamy. Miałam nadzieję, że puder je ukryje. No bo co miałam na to odpowiedzieć?

Bez wahania sięgnął po swoją skórzaną kurtkę i narzucił mi na ramiona. Minę miał przy tym taką, jak gdyby zrobił najlepszy dowcip na świecie.

- Proszę, może tak będzie lepiej.

Miałam chęć go udusić. On naigrawał się w najlepsze, a ja musiałam robić dobrą minę, brnąc dalej w te głupoty. Wsunęłam się w jego kurtkę i nagle poczułam, jakbym znalazła się naprawdę w potrzasku. Mimo woli, zaciągnęłam się mocnym, męskim zapachem, zaklętym w okryciu. Teraz już naprawdę wydawało mi się, że nie tylko on, ale cala reszta pozna moje myśli. Zawirowało mi w głowie, miałam chęć uciec, niestety bezwład jaki czułam tkwiąc w tym kokonie jego obecności, czynił mnie bezwolnym barankiem, lub owcą, jeśli kto woli...

No tak... Jak uchronić takie jagnię, które samo wilka pragnie...

Tymczasem Andrzej nie skończył swoich tortur. O nie. Najwidoczniej się dopiero rozkręcał. Zobaczyłam jak kiwa na kogoś dłonią. Sądziłam, że przywołuje tę burą sukę spod baru, ale nagle zmaterializował się tuz obok naszego stolika młodziutki chłopak z naręczem kwiatów. Cała nasza ferajna w zaskoczeniu patrzyła, jak Andrzej podaje mu dwudziestozłotowy banknot, nie przyjmując reszty i wybiera z bukietu piękną wpół rozwiniętą, pąsową różę. Spojrzał na mnie figlarnie i szarmancko podał mi kwiat. Tym razem zbaraniałam naprawdę. Kurde, w co on gra?

Galopada myśli, moja dłoń chwytająca łodygę i kolor policzków znakomicie oddający barwę podarunku... Z zaskoczenia zapomniałam oddychać, a i nasi towarzysze oniemiali gapili się na nas jak na dziwne okazy. Uśmiechnął się lekko.

– To na przeprosiny za nieporozumienie. Przepraszam, wyjdę na papierosa – powiedział i wolno podniósł się z kanapy.

Patrzyłam za nim jak niespiesznie idzie w stronę wyjścia, posyłając kelnerce jakieś dziwne spojrzenie,które rozpaliło we mnie piekącą zawiść.

Poczułam szturchniecie w bok. Magda przeskoczyła na miejsce obok mnie i wbiła mi łokieć pod żebro. Spojrzałam na nią przytomniejąc.

- Ty widziałaś? - sapnęłam – No kurde, jaja sobie ze mnie robi już oficjalnie. Cholera, co za dupek... - syczałam jak żmija, bacząc by moje słowa nie dotarły do Marka i mojego brata. Oni o dziwo przeszli nad całym wydarzeniem do porządku dziennego i gadali już o samochodach. Jedynie Anka, sącząca piwo przez pogniecioną słomkę, patrzyła na mnie trochę pozbawionym wyrazu wzrokiem, zamknięta w skorupie własnych myśli. Obracałam bezmyślnie w palcach różę. Jej zapach mile łechtał. Anka ponownie kopnęła mnie w kostkę, wskazując przez szybę knajpy rosłą sylwetkę w białej koszuli, stojącą przy balustradzie przed wejściem.

- Idź do niego, wyjaśnij sprawę. Masz okazję. - szepnęła mi.

- Nie, za nic. - prychnęłam jak dzieciak.

- Idź wariatko, bo drugiej okazji na szczerą rozmowę możesz nie mieć. Będziesz żałowała...

Wiedziałam, że miała rację, a ponadto wkurzało mnie już jego zachowanie. Dobra, dokopał mi za mój jadowity ozór. Jeden zero dla niego, ale faktycznie trzeba było jakoś przerwać tę podjazdówkę. Podniosłam się, zganiając na moment z siedzenia mojego brata, przecisnęłam się obok niego i wciąż mając na sobie skórzaną kurtkę wyszłam przed lokal. Myślałam, że mnie nie widzi, więc gdy nagle się odezwał, drgnęłam.

- Masz, pal . - mruknął.

Nie odwrócił się nawet, tylko wyciągnął paczkę papierosów w tył za siebie.

- Dziękuję, nie palę – wykrztusiłam zaskoczona.