Prośba do Was.:)

Chciałam przeprowadzić małe doświadczenie odnośnie mojej pisaniny. Wstawię niżej dwa fragmenty swoich wypocin i chciałabym żebyście powiedzieli mi co Wam przychodzi do głowy porównując je... Chodzi mi głównie o sposób myślenia bohaterów, czy widać w tym np. róznice pokoleń, spojrzenie na świat itp.... Jest parę rzeczy do poprawki, ale to potem..;)

Fragment 1

– Co pijecie? – spytał Marek – Proponuję piwo na początek.

Wszyscy przytaknęli zgodnie. Poczułem, że jest mi gorąco. Zdjąłem kurtkę i położyłem ją na oparciu.

– Ojej, jaka piękna – zawołała nagle Magda, delikatnie chwyta­jąc mnie za nadgarstek. Bransoletka od Grażyny wysunęła się spod rękawa koszuli. Marek zerknął zaciekawiony.

– O, coś nowego, gdzie kupiłeś?

– Dostałem od znajomych, coś w stylu talizmanu na szczęście – odparłem wymijająco, widząc, że dziewczyna przygląda się gra­werunkowi pod światło, próbując odczytać inskrypcję. Mój brat uniósł znacząco brwi.

– Miejmy nadzieję, że ci przyniesie – mruknął.

– Też bym chciał.

Zerknąłem na Weronikę. Upijała właśnie łyk przyniesionego piwa. Jej oczy spotkały się z moimi nad wysoką szklanką. Od­stawiła ją na stolik i spytała uprzejmie.

– Jak tam piesek?

To, że się do mnie odezwała, zaskoczyło mnie, ale i ucieszyło.

– Rośnie – uśmiechnąłem się. – Chodź, zobacz jaka fajna. Wy­ciągnąłem z kieszeni komórkę i jednocześnie przesunąłem się na kanapie, dając jej do zrozumienia, by usiadła obok. Widziałem po jej oczach, że poczuła się schwytana w pułapkę. Gdyby tego nie zrobiła, wydawałoby się to wszystkim, co najmniej dziwne. Domyślałem się, ile ją kosztuje beztroskie z pozoru przemiesz­czenie się na moją stronę. Kiedy usiadła, poczułem zapach per­fum cudnie splatający się z zapachem jej włosów. Pochyliłem się i podsunąłem jej telefon ze zdjęciami Niki, które zrobiłem akurat dzisiaj. Chyba naprawdę ją zainteresowały.

– Śliczna jest. – uśmiechnęła się.

– Zobacz, a tu jest Banga. – Przewinąłem kilka fotek i pokaza­łem bernardyna.

– Oj, ale cudo! – wykrzyknęła spontanicznie i gestem przywoła­ła Magdę, by pokazać jej psa. Przez chwilę obydwie oglądały zdjęcia, a w tym czasie Rawicz przesiadł się na sofę Niki i wdał w dyskusję z Markiem. Nieświadomie odciął siostrze możliwość ucieczki. Wykorzystałem to i zdecydowanym ruchem zamieni­łem miejscami ich szklanki. Oparła się o sofę zrezygnowana.

fragment 2

"... – Co pijecie? – spytał Marek – Proponuję piwo na początek.

Wszyscy przytaknęli zgodnie. Ukradkiem obserwowałam, jak Andrzej zdejmuje kurtkę i kładzie ja na oparciu. Biała koszula podkreślała jego złotą opaleniznę i kontrastowała ostro z ciemnymi lokami. Widziałam, jak wzrok czarnowłosej kelnerki prześlizguje się łakomie po jego sylwetce. - Jeszcze chwila i się sucz obliże. - pomyślałam ze złością.

– Ojej, jaka piękna – zawołała nagle Magda, delikatnie chwytając

go za nadgarstek. Spojrzałam zdziwiona. Magda wpatrywała się w misternie pleciona bransoletkę, która miał na ręku. Faktycznie, ładne i na oko kosztowne cacko.

– O, coś nowego, gdzie kupiłeś? - Marek chyba też wcześniej nie widział tej błyskotki u brata, bo zaciekawiony zerkał teraz przez stolik.

– Dostałem od znajomych, coś w stylu talizmanu na szczęście –

odparł, a ja miałam wrażenie, że tak manewruje dłonią, by Magda nie odczytała ciemnego napisu na srebrnej blaszce.

Taa - pomyślałam z goryczą – pewno od jakiejś flamy. - Czułam, że mój nastrój coraz bardziej się obniża. Właściwie to miałam chęć się rozpłakać. Zamiast tego infantylnie schowałam się za szklanką z piwem.

- Miejmy nadzieję, że ci przyniesie – usłyszałam głos Marka

- Też bym chciał. - powiedział i nagle spojrzał na mnie. Nie zdążyłam odwrócić wzroku i teraz tkwiłam w jego spojrzeniu, bezradna niczym mucha w pajęczynie. Rozpaczliwie szamotałam się z myślami, aż w końcu odstawiłam nieszczęsne piwo i spytałam głupio...

- Jak piesek?

Na jego ustach wykwitł dziwny uśmiech. Jakby znów przyłapał mnie na czymś głupim, ale szybko wyciągnął z kieszeni telefon, przesunął się na kanapie, robiąc mi miejsce i klepnąwszy obok siebie siedzisko, wykrzywił się nieco drwiąco.

- Rośnie. Choć zobacz jaka fajna.

Cholera,- pomyślałam wściekła na siebie. - Znów sama na siebie ukręciłam bat. - Rośnie... głupiutka odpowiedź na głupie pytanie. Od wczoraj urosła pewno do rozmiarów rottweilera. - sarknęłam w myślach.

Marek, Rafał i dziewczyny patrzyli na nas i właściwie nic nie mogłam zrobić, by nie zorientowali się co naprawdę dzieje się pod ich nosami. A co się działo? Sama jeszcze nie byłam pewna. Dość sztywno przesiadłam się na kanapę obok Andrzeja, a ten natychmiast przychylił się w moja stronę i zaczął przerzucać fotki w telefonie. Zdjęcia zlewały mi się w jedną masę, ale spróbowałam uśmiechnąć się przyjaźnie.

- Śliczna jest.

- Zobacz, a tu jest Banga. - Zatrzymał kadr w telefonie i moim oczom ukazało się przepiękne, wielkie biało brązowe psisko. Naprawdę robiło wrażenie. Szybko skinęłam na Magdę.

- Oj, ale cudo!

Magda przysiadła się na krawędź kanapy i obie wpatrywałyśmy się, pełne szczerego zachwytu w pupilka Retmanów. Kątem oka spostrzegłam, że Rafał usiadł na moim miejscu, pogrążając się w rozmowie z Markiem, natomiast Andrzej jakby od niechcenia, przestawił nasze szklanki. Cóż, poczułam się uwięziona przy jego boku. Hmm, czy uwięziona? Czułam gorąco, jakie biło od jego boku, gdy nonszalancko usiadł blisko mnie i oparł ramię na oparciu, tuż za moimi plecami. Nadgarstkiem dotykał mojego barku, a ja czułam, że skóra w tym miejscu jest boleśnie świadoma jego obecności. Spojrzałam spłoszona na Magdę, a ta lekkim skrzywieniem ust, dała mi sygnał, że widzi moją rozterkę, więc starałam się wyrównać szalejący oddech.

..."