Przekleństwa anorektyczki [26]

https://www.youtube.com/watch?v=gjbLUxHNWdU

– I jak tam, Ala? – pyta pan Robert, gdy przychodzę do dyżurki na drugie śniadanie. Siadam na kozetce, stawiam na parapecie za sobą swój kubek z wodą mineralną i biorę jabłko z oddziałowej lodówki. Tym razem jest całkowicie zielone, nieco większe, niż ostatnio. Odczuwam niepokój, ale staram się go zignorować. W końcu miałam dać sobie pomóc, a akceptacja wielkości jabłka to pierwszy krok do sukcesu, nie? Średnie ma jakieś dziewięćdziesiąt kalorii, więc to liczy około setki, tak na oko. Nie jest źle.

– Jakoś się trzymam – stwierdzam, przymierzając się do ugryzienia owocu. Piękne, zielone jabłuszko, zdaje się do mnie uśmiechać i zachęcać, bym pochłonęła je szybko i ze smakiem. Może dali mi jakieś nowe leki? Na przykład na apetyt?

– To dobrze. Nie ćwiczysz już?

Być szczerą, czy udawać?

– Raz się zapomniałam – mówię wreszcie. – Ale to tylko jeden, jedyny raz. Wczoraj. Od tej pory nie zrobiłam już ani dwóch brzuszków!

– No, to świetnie. Zapiszę to w raporcie – mruga do mnie, uśmiechając się przyjaźnie. Odwzajemniam gest i… cholera, chyba się rumienię. Nie, nie, nie. Głupi współczulny układ nerwowy.

– Proszę pana, mogę o coś zapytać?

– Pewnie.

– Co z tym chłopakiem, którego przyjęli wczoraj wieczorem?

– Nie powinienem udzielać ci informacji na temat stanu zdrowia innych pacjentów…

– Okej, no szkoda.

– Co konkretnie chciałabyś wiedzieć?

– Za co siedzi.

– A jak myślisz? Agresja, alkoholizm, czy narkotyki?

– Wszystkie trzy?

– Bingo. Takiego intrygującego, złożonego pacjenta od dawna nie mieliśmy – podśmiewa się pielęgniarz. – Przygotuj się na to, że od tej pory na oddziale nie będzie tak miło i spokojnie, jak dotychczas. Chłopak będzie dostawał leki na uspokojenie, ale nawet one są tylko półśrodkiem. Musi przejść detoks, mieć wykonane parę niezbędnych badań, ogólnie dość sporo. No, i zapewne raczej szybko stąd nie wyjdzie.

– Narkomani długo siedzą?

– Oj, bardzo długo. Zazwyczaj są w cholernie złej kondycji psychicznej, trzeba wspomagać ich stan takimi lekami, by ich nie uzależniły, a dały zadowalający efekt. To ciężka droga. Gdy już się ustabilizują, często są przekazywani do innych ośrodków. Na przykład do lecznic nerwicowych.

– Wiele razy miał pan do czynienia z takimi ludźmi?

– Parę razy się zdarzyło. I nie wspominam tego dobrze. Dlatego ostrzegę cię, żebyś nie zbliżała się zbytnio do tego chłopaka. Może próbować tobą manipulować.

– Jasne, rozumiem.

●

Odnoszę kubek i w miarę dyskretnie zaglądam na korytarz. Wcale, ale to wcale nie ma kamer. Pan Robert na pewno nie widzi, że szukam tego nowego Michała-narkomana. Pewnie zaraz mnie opieprzy.

– Ala, co ty robisz? – a nie mówiłam?

– Nic? Nic, proszę pana, tylko patrzę – tłumaczę się pospiesznie i wracam do pokoju. Po chwili widzę, że Michał przechodzi obok naszej sali i patrzy przez przeszkloną część drzwi do jej wnętrza. Odnajduje mnie wzrokiem i przystaje. Cały czas mierzy mnie spojrzeniem, a ja zaczynam czuć się bardzo nieswojo. Mimo to, nie odwracam oczu i również uparcie się na niego gapię. Ma mocną szczękę i rysy twarzy, przez co wydaje się być dosyć chudy, wręcz wychudzony – powiedzieliby niektórzy; przydługawe, lekko kręcone, ciemno–brązowe włosy opadają mu na czoło. Jest przystojny, to akurat muszę przyznać. I cholernie blady. Pod dużymi oczami zauważam wyraźne cienie i wory. Na ramiona ma narzuconą szeroką, bordową bluzę, przez co nie mogę dokładnie określić, jakiej jest postury. Toczymy zażartą walkę na spojrzenia, dopóki w progu pokoju nie pojawia się pielęgniarz i nie każe Michałowi iść na salę. Chłopak posyła mi ostatnie spojrzenie, jakby rzucał wyzwanie. Które ja z przyjemnością przyjmuję.

●

Mijam się z Julką, która wraca od chłopaków, i podążam w kierunku sąsiednich drzwi. Pokój numer trzysta jedenaście, sala „zamieszkana” przez płeć męską. Sprawdzam, czy jest tam Michał. Jest. Siedzi pod oknem z kolanami podciągniętymi pod brodę i patrzy w szybę.

– Cześć – witam się, siadając na parapecie. Spogląda w moją stronę, jakbym zbudziła go z letargu.

– Jestem Michał – podaje mi rękę, a ja ją uściskam. – Długo tu jesteś?

– Znamy się parę sekund, a ty już zaczynasz zadawać bardzo osobiste pytania – uśmiecham się. – Żartuję. Osiem dni.

– Wsadzili mnie za parę strzałów, kurwa… – klnie pod nosem, chyba bardziej mówiąc do siebie, niż do mnie. – A ciebie?

– Za miłość.

– Miłość?

– Do kości.

– Anorektyczka, co?

– Mniej więcej. Myślałam, że mam nad tym kontrolę.

– Ja też. Ale skoro tu jesteśmy, to chyba się myliliśmy.

– Bardzo możliwe.

– Brałaś kiedyś?

– Jeśli przedawkowanie Apapu Extra w celach samobójczych i popicie tego wódką, można zaliczyć jako ćpanie, to tak. Albo branie środków na odchudzanie zamiast posiłku.

– No, trochę wprawiona w tym fachu jesteś – uśmiecha się kpiąco. – A hera? Mefedron?

– Nigdy. Bałabym się, że przytyję.

– Cholera, dobra jesteś.

– No cóż.

Milczymy przez chwilę.

– Nadal nie wiem, jak się nazywasz.

– Dowiesz się w swoim czasie.

– Czemu? Ścigają cię za handel niewolnikami, że nie możesz mi powiedzieć, jak masz na imię?

– Może.

– No weź.

– Jak będą rozdawać leki, to słuchaj uważnie.

– Sądzisz, że aż tak mnie interesujesz, żeby za wszelką cenę się tego dowiedzieć?

– Ja to wiem, Michał. A znamy się dopiero… – spoglądam na zegarek – jedenaście minut.

– To kupa czasu.

– Całe sześćset sześćdziesiąt sekund.

Nagle dobiega nas krzyk z korytarza.

– Ala!

Wywracam oczami i niechętnie podnoszę się z parapetu.

– Chyba przegrałaś – odzywa się Michał, a ja wystawiam mu język i wychodzę z pokoju. Zmierzam do dyżurki, skąd wołał mnie pielęgniarz. Wpuszcza mnie do pomieszczenia i zamyka drzwi.

– Coś ci mówiłem – zaczyna.

– Tylko z nim rozmawiałam. To coś złego?

– Nie. Po prostu chcę zapobiec czemuś, do czego te wasze z pozoru niewinne rozmowy mogą doprowadzić.

– Mogą. Nie muszą. Niech pan mi wierzy, że umiem o siebie zadbać. Mam siedemnaście lat, nie siedem.

– W tym wieku to różnie bywa.

– Mam teraz oczekiwać reprymendy na temat tego, jak bardzo niebezpieczne jest rozmawianie ze znajomymi i jak strasznie nieodpowiedzialne, głupie i naiwne bywają siedemnastolatki?

– Nie. Nie chcę cię pouczać. Chcę cię chronić.

– Wierzę i doceniam to. Jeśli będę potrzebowała rady, czy pomocy, zwrócę się do pana. Ale nie chcę czuć się osaczana. Proszę.

Pan Robert wzdycha, ale w końcu przytakuje i wypuszcza mnie z gabinetu zabiegowego. Nie idę z powrotem do Michała, tylko wracam na salę, siadam na łóżku i otwieram książkę. Nie czytam jednak nawet paru słów, bo przerywa mi głos Julki.

– Gadałaś z tym nowym?

Kiwam głową w potwierdzeniu, nawet na nią nie patrząc, z nadzieją, że się odczepi.

– I co? Jaki jest? Za co siedzi? – spada na mnie fala pytań, na które nie mam najmniejszej ochoty odpowiadać.

– Nikt interesujący. Tak jak mówiłaś, agresja i chyba nadużycie alkoholu – kłamię, zbywając dziewczynę wymuszonym, znużonym tonem. Rudowłosa sprawia wrażenie zawiedzionej. Ja natomiast cieszę się w duchu, że próba oszukania jej zakończyła się sukcesem. Zadowolona z siebie, wracam do czytania. W głowie zaczynam nucić słowa jakiejś bliżej nieokreślonej piosenki.