Przepraszam za to, że nie potrafiłam.

Pamiętam to, jakby to stało się wczoraj.

Ciepły letni wiatr niósł krzyki do koła.

Że się udało, choć na chwile zdjąć kajdany!

I udało się im zadać rany!

A jednak w zemście runą most.

I nie mogła przejść na twój brzeg.

Zachowałam się jak tchórz, nie przepłynęłam nic nieświadomej rzeki.

Tylko miałam siłę, by przeprosić cię.....

Za to, że stchórzyłam.

I nie odłożyłam tak jak ty miłości na drugi plan!

Za to, że nie potrafiłam.

Patrzeć jak krew płynie z ran!

Jednak wciąż nadzieję ma, że kiedyś opadnie kurz!

I skończy się największa z krwawych burz!

Pamiętam, to jakby to było dziś.

I w uszach jeszcze brzmi mi ten rozkosznie brzmiący krzyk.

Że wolność jest blisko!

Że pomoc u bram czeka!

Jednak mijał czas, a ty wciąż sam na polu bitwy.

Bo runął most.....

I nie mogłam przejść na twój brzeg!

Zachowałam się jak tchórz, nie chcąc po wodzie przejść.

A dziś zostaje mi przepraszać cię....

Za to, że stchórzyłam.

I nie odłożyłam tak jak ty miłości na drugi plan!

Za to, że nie umiałam.

Patrzeć jak krew płynie z ran!

Jednak wciąż mam nadzieję, że kiedyś skończy się zima!

I wiosna życia na tronie zasiądzie już!