Przepraszam.

- I co z tego?! Myślisz, że cię teraz przeproszę?!- wydarłam się i trzasnęłam drzwiami od sypialni.

Założyłam buty, zarzuciłam na siebie bluzę z kapturem i wyszłam z domu. Słyszałam jeszcze jego krzyki, ale się nie zatrzymałam. Kopnęłam kamyk leżący na chodniku i przeklinałam w myślach Adama. Najpierw mi mówi, że zabierze mnie jutro do jednej z najlepszych restauracji w mieście, a kilka godzin później to odwołuje, bo jego koleżanka z pracy musi z nim coś omówić! Co za bałwan, debil, oszust i sk*****l! Żeby jakaś wytapetowana lala z pracy była ważniejsza ode mnie?! Wierzcie mi, nie przesadzam. Kiedyś już przyszła do naszego domu i na jej widok chciało mi się wymiotować! Tusz na rzęsy chyba nakładała z dziesięć razy. Cień do powiek był tak gruby, że przykrywał większość oczu. Szminka, wściekle różowa, w ogólnie do niej nie pasowała. Na dodatek użyła za dużo różu i wyglądała tak, jakby spiekła sobie czymś policzki. Do tego jakiś głupi uśmieszek i słodziutki, piskliwy głosik. Fuj! Nazywa się Kornelia Jarocka. Nie lubię jej od początku. A teraz MÓJ narzeczony odwołuje randkę ze mną, by spotkać się z tą zdzirą! Skandal!

Kiedy mi to powiedział, wylałam na niego kawę, którą właśnie piłam. Oblałam jego najlepszą koszulę, ale nie miałam zamiaru go przepraszać. Byłam taka szczęśliwa, że spędzimy ze sobą tak romantyczny wieczór, że ciągle tylko o tym myślałam. Kiedy się dowiedziałam o tej laluni, wpadłam ze wściekłość. Nie dość, że ubrudziłam go kawą, to jeszcze pobrudziłam kołdrę, dywan i złamałam sobie paznokcia! I teraz ja mam niby przepraszać?! Po tym , co mi zrobił, jak mnie skrzywdził, ja mam powiedzieć ,,przepraszam”?! W życiu!

Szłam prawie pustą ulicą. Zbliżała się noc, więc ludzie wracali do domów. I tak nie zwracałam na nich uwagi, ale to się dało odczuć. Nie słyszałam wokół siebie żadnych rozmów ani dzwonków telefonów. Nawet nie wiedziałam, gdzie idę. Dopiero po kilku kolejnych metrach zorientowałam się, że doszłam do miejsca, w którym Adam mi się oświadczył. To było takie piękne…

Siedzieliśmy na ławce w parku. Słońce zachodziło, a on złapał mnie za rękę, spojrzał prosto w oczy i dal mi piękną różę. Miała czerwone płatki i kolce. Kiedy dotknęłam kwiatu, poczułam, że coś tam jest. Wyjęłam prześliczny pierścionek z małym diamentem. Patrzyłam na niego jak zahipnotyzowana, a wtedy on spytał: ,,Wyjdziesz za mnie?”. Spojrzałam na niego, a po chwili rzuciłam mu się na szyję, omal nie zwalając go z ławki. ,,Tak”!- krzyknęłam, a z oczu popłynęły mi łzy szczęścia. Potem mi powiedział, że jestem podobna do tej róży. Piękna i delikatna, ale umiem ukłuć i byś ostra. A kiedy zajrzy się głębiej, widzi się prawdziwy skarb.

Przystanęłam przy tej ławce i westchnęłam. Od tamtego czasu minęły trzy miesiące. Kocham go i chcę z nim być, ale ostatnio ma dla mnie coraz mniej czasu. Praca, praca, wszystko wina pracy! Ciągle ma jakieś wezwania, spotkania, a ja czekam na niego późnymi wieczorami i robię mu kolację. Potem kładziemy się spać i on momentalnie zasypia. Za dwa miesiące mamy mieć ślub. Może do tego czasu znajdzie dla mnie choć kilka godzin i gdzieś pójdziemy…

Poszłam dalej. Nim się zorientowałam, była już 22:00. Nie lubię tak późno chodzić po mieście sama, ale nadal jestem obrażona na Adama. Wzruszyłam ramionami i wznowiłam marsz. Zapuściłam się w bardziej odległe miejsca i przeszły mnie dreszcze.

,,Chyba jednak powinnam już wracać”- pomyślałam.

Usłyszałam jakieś głupkowate śmiechy, a po chwili zza zakrętu wyszło dwóch podpitych mężczyzn. Kiedy mnie zobaczyli, gwizdnęli i zaczęli się do mnie przybliżać. Chwile stałam w bezruchu, po czym odwróciłam się i zamierzałam biec, ale wpadłam na jakiegoś ich kumpla. Boże, ratuj! Po co ja tu w ogóle właziłam?!

Przeraziłam się nie na żarty. Po chwili poczułam za plecami ścianę.

,,Już po mnie.”

Jeden z nich zaczął gładzić moje włosy.

- Nie dotykaj mnie, głąbie!- krzyknęłam.

Po chwili inny złapał mnie za ramiona i jedną ręką zakrył mi usta. Jak ja pijaka ma silny chwyt. Ten pierwszy znów dotknął moich włosów, a po chwili przeniósł się na szyję. Przybliżył się do mojej twarzy i czułam jego śmierdzący oddech na skórze.

- Co taka ślicznotka robi sama w takim miejscu?- zapytał trzeci.

On stał nieco dalej i wszystkiemu się przyglądał. Ten, który mnie trzymał, dotknął nagle mojej piersi. Pisnęłam niezadowolona i ugryzłam go. Syknął z bólu i puścił mnie, by złapać się za bolące miejsce. Chciałam wykorzystać ten moment i uciec, ale gdy go tylko minęłam, poczułam jego dłonie na włosach. Ale mocno ciągnął! Przyparł mnie swoim ciałem do muru i brutalnie zdjął ze mnie bluzę. Nie przejmowałam się zimnem, które czułam na rękach. To się teraz nie liczyło. Po chwili złapał mnie za dłonie i przytrzymał je wysoko nad moją głową. Wtedy ten, który mnie macał na początku, podszedł do mnie od tyłu i zaczął dotykać mojego brzucha i piersi. ,,Głaskał” moje uda i chwycił mnie za pośladki. Znów pisnęłam z niezadowolenia.

- Ćśś…- szepnął mi do ucha.- Nic ci się nie stanie.

Akurat! Bo uwierzę takiemu pijakowi i zboczeńcowi! Zamknęłam oczy i poczułam dwie samotne łzy spływające mi po policzkach. Pewnie mnie zgwałci i zostawi na ulicy!

- Puść mnie!- powiedziałam płaczliwym głosem. Starałam się brzmieć twardo, ale coś mi nie wyszło.

- Nie płacz, laleczko.- przygryzł płatek mojego ucha.- Będzie miło.

Ciekawe dla kogo! Na pewno nie dla mnie. Poczułam jak rozerwał mi bluzkę. Chłód przeszedł po moim ciele.

- Jakie piękne..- znów dotknął moich piersi.

Wiedziałam, że głupio się uśmiechnął. Wręcz czułam ten jego zwycięski i drwiący uśmieszek. Nagle usłyszałam znajomy krzyk:

- Monika! Monika, gdzie jesteś?!

Adam! Poszedł mnie szukać! Ale czy mnie tu znajdzie?

Pijacy musieli poczuć, że się nieco rozluźniłam.

- Więc masz na imię Monika..- szepnął ten, który mnie trzymał.

- Ładnie..- jeden znów powrócił do macania mnie.

Zebrałam w sobie wszystkie siły i wykrzyczałam imię narzeczonego. Chwilę potem leżałam na ziemi i poczułam na sobie ciężar jednego z nich. Chwycił mnie za nadgarstki i sapnął do ucha:

- A miało być tak miło. Szkoda, bo teraz chcę, by cię bolało!

Już mi się dobierał do rozporka, gdy usłyszeliśmy głośny jęk jego kompanów. Wtedy jakieś silne dłonie uniosły go do góry i zaczęły okładać jego twarz pięściami. Gdy ten również padł nieprzytomny na ziemię, Adam podbiegł do mnie i mocno mnie przytulił.

- Tak się o ciebie bałem!- prawie płakał ze szczęścia.- Martwiłem się o ciebie!

- Cieszę się, że jesteś.- wyszeptałam i oparłam głowę na jego ramieniu.

Podał mi swoją bluzę, a następnie wziął mnie na ręce i zaniósł do domu. Tam posadził mnie na kanapie i okrył kocem. Zrobił mi ciepłej herbaty i usiadł przy mnie.

- Przepraszam.- szepnął nagle.- To wszystko moja wina.

- Nie, to ja powinnam przeprosić.- pogłaskała go po policzku.- Zachowałam się naprawdę niedojrzale. Jeśli musisz, to idź na to spotkanie.

- Nigdzie nie idę. Kupiłem już dwa bilety na Hawaje.- spojrzałam na niego zaskoczona.- Jutro o 17:00 mamy samolot, a rano zabieram cię na zakupy.- uśmiechnął się do mnie szeroko.

- Lecimy na Hawaje?!- to wszystko dotarło do mnie dopiero po dłuższej chwili.- Jutro?!

- Tak. Wypadłoby spędzić ze sobą trochę czasu, nie?

- Jesteś kochany.- przytuliłam go.- A co z pracą?

- Powiadomiłem już szefa, że nie będzie mnie przez dwa tygodnie. Zamieszkamy w drewnianym domku i nikt nie będzie nam przeszkadzał. Będziemy tylko my…

Pocałował mnie czule w usta, a ja go mocno objęłam. O tak, tego mi było trzeba…

Następnego dnia łaziliśmy po kilkunastu sklepach i kupiliśmy mnóstwo rzeczy: kostiumy kąpielowe, kosmetyki, nowe ciuchy, aparat fotograficzny, kapelusz, krem do opalania i mnóstwo innych przydatnych drobiazgów. Hawaje, już lecimy!