Przychodnia to miejsce, gdzie się przychodzi

Miałem na dziś umówioną wizytę w przychodni, na siódmą rano. Dodam, że to w kwestii medycyny pracy, żeby było ciut jaśniej. Poradzono mi, żebym się zjawił na punkt siódma, ale żebym był "odpowiednio" wcześniej, ażeby móc na spokojnie wbić się w kolejkę, która podobno już od szóstej będzie się tam kreować, lub też GM, czyli Gromadzić i Marudzić.

Jako, że między moją miejscowością a miejscowością w której miałem się wyprzychodnić (Rybnik), jest jakieś trzydzieści kilometrów, większość przez las, gdzie jest ruch wahadłowy z powodu remontu - uznałem, że półtorej godziny powinno mi spokojnie wystarczyć. A jak mam nie zdążyć w tych ramach, to nie! Aż tak mi nie zależy, w dupie mam. Zatem wyjechałem z domu o bezbożnej godzinie wpół do szóstej i ruszyłem trasą interleśną, aby dostać się na miejsce. Kto nie był nigdy w Rybniku albo w ogóle w tej części świata, muszę wyjaśnić dwie sprawy: 1) Rybniccy planiści uwielbiają skrzyżowania o ruchu okrężnym; 2) Niedaleko Rybnika jest Wodzisław i trzeba mieć się na baczności, bo jak ci jakieś SWD* wyskoczy na drodze, to możesz nie ujść ze zdrowiem (psychicznym także) i/lub życiem.

Kto zgadnie, jakie blachy miało pierwsze auto, które wymusiło mi w środku nocy i przejechało na czerwonym? Brawo. Ale sam nie mogę być kłamcą i oszczercą - upewniwszy się, że nigdzie nie ma przedstawicieli władzy, pojechałem za nim. I tak do samego Rybnika, przez wszystkie czerwone światła na ruchu wahadłowym. Przypuszczam, że gdy dostaje się blachy z powiatu wodzisławskiego, podpisuje się jakiś cyrograf, który w zamian za bycie znienawidzonym przez wszystko, co żyje, daje, nie wiem, nieskończone paliwo czy też niewyjebywalne zawieszenie (gdzie takim starym mercem po takich wybojach?! Jak to jest fizycznie możliwe?) czy jeszcze coś. No, nie wiem. To jednak opowieść na inny czas.

Gdy dojechałem do zakamuflowanej pośrodku parku przychodni, pod wejściem od parkingu było puściusieńko, a byłem tam jakieś dwadzieścia po szóstej. Gdyby nie mój szósty zmysł, który podpowiedział mi, abym dopytał ciecia, byłbym stał jak debil pod złymi drzwiami. Poinstruowany, poszedłem pod drugie drzwi, gdzie już stało kilka osób. Głównie starszaki, tacy, co raczej przyszli sprawdzić swoje choroby przed przejściem na wcześniejszą emeryturę lub dostać elcztery. W powiększającym się gronie zziębniętych, wystawionych na świt i chłód ludzi po pięćdziesiątce, stałem tam i marzłem, zastanawiając się, dlaczego nie można wpuścić tych wszystkich ludzi chociaż do środka, żeby czekali i ustawiali się w kolejce wewnątrz, gdzie bez wątpienia było cieplej. Najwyraźniej polityką firmy było upewnienie się, że ci, co mają katar, utrzymali się w tym stanie, a ci, którzy go nie mają, dostali od razu zapalenia płuc.

A może odrobinę przesadzam.

W końcu otwarły się drzwi i wpuszczono nas, w tym momencie już dosyć sporą hordę, do środka. Większość uformowała pociąg w oparciu o dogadane miejsca z rozmów przed przychodnią, "jo był za paniom" "ja, jo boł przed womi" "dyć dopiero za pietnoście, ani nie do za czi nie otworzom". Ludzi przybywało. Ja tymczasem poszedłem do neurologa. Który miał jeszcze kilkanaście minut do początku zmiany. Na korytarzu wywiązała się rozmowa między dwoma dziadkami:

-Wiela mosz kresek zasiyngu? Wiela? Dziwej się, godej? - pytał jeden drugiego, dzierżąc w sękatej dłoni przedpotopowy, odrapany telefon nokia i patrząc w niego na wiele sposobów: a to w okularach z bliska, a to w okularach z daleka, a to w okularach w garści i z nosem w telefonie, a to podtykając telefon drugiemu pod nos. Drugi zaś zezował na swój, podobnie przedpotopowy, i usiłował odpowiedzieć coś tamtemu, ciągle dopytującemu. W końcu jakaś doktorka wezwała jednego, a drugi wyraźnie odetchnął, nienagabywany.

I wtedy przyszedł neurolog. Usiłował być zabawny, a nadawał się do bycia heheszkiem jak owca na dowódcę pancernika Schlezwig-Holstein. Zaśmiał się. Byłby świetnym klaunem. Zupełnie nieśmiesznym.

- Co pana natchnęło, by obrać taką ścieżkę kariery? - Pyta. A ja mu na to:

- Pech, bo z tego, co chcę robić, to raczej chleba nie będzie. Nie, żebym grymasił. -

- Zawsze może pan tymczasowo potraktować swoje przyszłe zatrudnienie i zwolnić się, gdy znajdzie się coś odpowiedniejszego. - Powiedział, dając mi radę na całe życie. Byłem tak zachwycony, że z ekscytacji aż mi kartka z ręki wyleciała. I on wtedy zademonstrował mi słynny na cały świat ruch z rękawem i zegarkiem i burknął, że czas leci. Tym razem się zaśmiałem. On nie.

Pod pobieralnią krwi siedziała już srogie stado babć i dziadków, wśród których trwała zagorzała rozmowa, podsycana przez jednego faceta około sześćdziesiątki. Któremu coś nie pasowało, a potem się zgubił w dyskusji. Szło to tak:

- I jo panu godom, tak niy może być, to je niep... niep... - zaciął się, ale odzyskał rezon. - To je złe traktowaniy człowieka! - nieco zbyt głośno marudził jeden. A drugi mu na to:

- Pan to byś chcioł pewnie piyrszy wlyś, a inni poczekajo, pra? - i nie czekając na odpowiedź, dodał: - No jaa, widać. - Kilka żywych trupów w płaszczach, alias ukochane babcie i przemiłe starsze panie w jednym pokiwało głowami.

- Niii... - niezbyt przekonująco odpowiedział mu tamten. Zauważyłem wtedy, że ludzie siedzą na krzesełkach i miętolą jakieś numerki. Tamten coś jeszcze pomarudził, ale jego rozmówca odwrócił się do niego ostenacyjnie dupą i nie reagował na zaczepki.

- Co jest z tymi numerkami? - pytam się z cicha babki obok mnie. A ona zamiast mi odpowiedzieć, pyta tego marudy, jakby właśnie przyszło jej coś do głowy:

- Jaki pan ma numerek?

- Dziewjyntnoście, ... - odpowiada tamten, nabierając powietrza, żeby wymarudzić coś o niesprawiedliwości społecznej, bez dwóch zdań. Ale babka wyrwała mu ten jego numerek z ręki, wręczyła mu swoje szesnaście i tym samym zamknęła kolejny rozdział konfliktów międzyludzkich. I odwróciła się do mnie, jakby nic się nie stało.

- Bo widzi pan, takie numerki to dostaje się w rejestracji i taka jest kolejność przyjmowania...

Po chwili wiedziałem już wszystko. Babcie siedzące naprzeciwko wyglądały jak stare kury w starej słomie i kiwały się lekko. A co na którąś popatrzyłeś, to potakiwała. Posiedziałem chwilę cicho. Babcie siedzące naprzeciwko mruczały coś i potakiwały. Gdy godzinę później czekałem na inne badanie pod innym gabinetem, siedział tam zupełnie inny zestaw babć, który tak samo się kiwał i kiwał głową potakująco.

Znów wszedłem i wyszedłem, już całkiem końcowo i w stronę ostatnich drzwi, a tu jedna z babć tak nagle wstała, zupełnie niespodziewanie i zakrzyknęła:

- Przecież ja kotu nie dałam jeść! - i autentycznie wybiegła. Stałem tam, zbaraniały. Dosłownie trzy sekundy później, za nią wybiegła inna babcia, z jej płaszczem. A za nią jej - najwyraźniej - córka, z jej z kolei płaszczem. Wzruszyłem ramionami i poszedłem. Pozostałe babcie na krzesłach ani drgnęły. Wiem, bo się odwróciłem.

A na piętrze czekał mnie miły widok, podmuch świeżości po tych wszystkich babciach. Pod moim ostatnim gabinetem siedziała jakaś zupełnie oderwana od rzeczywistości dziewczyna w bardzo wysokich obcasach z kolcami i tlenionymi włosami i klepała w swojego smartfona. No czyż nie uroczy powrót do rzeczywistości?

A, zapomniałbym dodać. Całą drogę z Rybnika wlókł się przede mną SWD, który jechał bez świateł i z pełnej pięćdziesiątki skręcił w lewo bez kierunkowskazu, bez hamowania i byłbym w niego przybombił. Więc na koniec rada: miejcie się na baczności. SWD są wszędzie.